Afscheidsdruk

De angst slaat mij om het hart! Mijn laatste column voor De Dagelijkse Standaard. Die moet groots en meeslepend zijn! Een klapper! Nagonzen in de hoofden van mijn lezers! Een revolutie teweeg brengen! Van titel tot punt moet die pakkend en verrassend zijn!

... Ik functioneer niet zo goed onder zware druk... Een druk die ik mezelf overigens opleg hoor, want ik ben door de redactie van DDS al hartelijk bedankt voor mijn werk. Daarbij heb ik zelf om een wissel gevraagd, dus ik had het moment moeten zien aankomen. Maar nu ik dan echt afscheid neem van mijn enige "vaste" baan van de afgelopen jaren, moet ik toch wel even slikken. De 200 woorden die ik elke week weer schrijven mocht voor DDS zijn met liefde uit mijn spreekwoordelijke pen gerold. Soms met iets meer liefde dan de andere keer en vaak strak op de deadline, maar toch. Ik begon mijn eerste column hier met een wanhopige oproep: Laat ons weer brieven schrijven! Met inkt-, wijn- en bieslookmayonaisevlekken en de geur van nachtelijk waken en zoetzure komkommer! Anderhalf jaar later moet ik toegeven dat ik geen enkele brief heb geschreven, sedertdien... Misschien dat ik, nu ik mijn enige vaste baan vaarwel zeg, daarvoor dan maar eindelijk de tijd ga nemen:

Amsterdam, 27 februari 2014

Beste lezers en redactie van DDS,

bedankt.                                                                                                                                   

Het was mooi!

Hartelijks,                                                                                                                        

Yvonne