Turkse religieuze leiders: de islamitische wereld moet zich updaten

Het Turkse 'presidentschap van religieuze zaken' (het Diyanet, dat over alle religieuze zaken in Turkije gaat, tot en met de vrijdagpreken van imams aan toe) heeft vandaag vrij hard uitgehaald naar de rest van 'de islamitische wereld.' 

Adjunct-voorzitter Mehmet Emin Özaf?ar heeft het namelijk helemaal gehad met het zelfmedelijden dat tegenwoordig heerst in de islamitische wereld. Zo zei hij vandaag het volgende in verband met het 90-jarig bestaan van het Diyanet): "The current process that the Islamic world is passing through is heart-rending. The Islamic world, which is passing through a heavy test, has social, economic and administrative problems because it has not taken the necessary precautions to take responsibility."

Met andere woorden, islamitische landen lopen achter het westen (en de rest van de wereld!) aan omdat ze zich niet hebben 'geupdatet.' "The Islamic world is paying the price for being late in social, economic, administrative and scientific terms," waar hij aan toevoegde dat moslims "mentaal in het verleden leven, maar fysiek in het heden." Daarmee doelde hij niet alleen op het gebrek aan wetenschappelijke ontwikkelingen in de islamitische wereld, maar ook op het gebrek aan religieuze en politieke rechten. "Freedom of religion and religious education have not been updated," aldus Özaf?ar.

Voor mensen die niet precies weten hoe veel religieuze leiders in Turkije tegenwoordig denken komt bovenstaande ongetwijfeld als een grote verrassing. Zeker als we het combineren met dit:

Deze wijze van denken wordt al een tijdlang gepropageerd door Fethullah Gülen (de religieuze leider met wie Erdogan tegenwoordig in staat van oorlog verkeert) en voor hem door Said Nursi, dé Turkse religieuze inspirator van het post-Ottomaanse tijdperk. 

Gülen en Nursi (en deels Erdogan ook) willen wetenschap, technologie en andere moderne westerse zaken combineren met een behoorlijk strenge interpretatie van de islam. Zo kun je in boeken van die eerste verhalen lezen over de 'plicht' voor moslims om wetenschappelijk onderzoek te verrichten, maar ook over het 'verbod' om één man en één vrouw in dezelfde kamer met elkaar te zetten (aangenomen dat ze niet met elkaar zijn getrouwd). 

Kortom, het is weliswaar belangrijk (en terecht) dat het Diyanet de schuld geeft aan de islamitische wereld zelf, maar we hoeven niet te denken dat het Midden-Oosten ineens in een vrij, religieus gematigd en verlicht gebied verandert als de Turkse religieuzen het daar voor het zeggen krijgen.