Timmermans vliegt de verkeerde kant op

Met alle goede bedoelingen is het bezoek aan de VN ter ondersteuning van de VN-resolutie door Australië, de bureaucraat Timmermans ten top.

Terwijl iedere seconde telt om de stoffelijke overschotten uit piëteit met de nabestaanden en vanwege bewijs zo snel en zo goed mogelijk op een adequate plaats te krijgen, vliegt Timmermans naar New York. De VN-Veiligheidsraad is een machteloos, krachteloos en hopeloos instituut, dat weliswaar onmisbaar is, maar in deze kwestie niet de prioriteit heeft. Timmermans had net zo lang in Kiev moeten blijven en als Minister van een EU-land toegang moeten eisen tot de rampplek en de directe berging en afvoer van de stoffelijke overschotten. Timmermans had naar Moskou moeten vliegen, naar Berlijn, Parijs en Londen en daar met de vuist op tafel moeten slaan, inclusief de optie van militaire steun om de plek af te grendelen. Al komen er duizend moties, dit verandert niets aan de feiten ter plekke. De urgentie vereist actie in Europa in Oekraine en door en met de hoogste Nederlandse autoriteit. Daarmee dwing je respect af en niet met resoluties in de VN-Veiligheidsraad.

De oplossing ligt ook niet primair in het zoveelste telefoontje naar Poetin, Kerry of Merkel. Ontbied de Russische ambassadeur, wijs hem uit, verbreek de diplomatieke betrekkingen desnoods eenzijdig met Rusland, maar doe iets concreets  dan dwing je als land respect en dus concessies af. De hoogste prioriteit zou het veiligstellen en afschermen van de plaats van delict geweest moeten zijn, zowel in het belang van het bergen van alle slachtoffers, als voor de bewijsvoering ter plekke. De prioriteit alle stoffelijke overschotten in Nederland te krijgen is terecht, maar dat kan pas  als er de garantie is dat alle stoffelijke overschotten ook daadwerkelijk aankomen. Met de goede wil en inzet van de locale verleners ontbrak ook de coördinatie en organisatie, afgezien van plundering en roof en wellicht het weloverwogen laten verdwijnen van stoffelijke overschotten als bewijs.

Deze misdaad zal eindigen in een in dikke mist gehuld onderzoeksrapport, dat in een la verdwijnt, zeg maar de methode van de Nederlandse parlementaire enquête: niemand zal strafrechtelijk, moreel en politiek verantwoordelijk zijn, maar tegelijk wist iedereen ervan, zeg maar toezichthouder Poetin en de rebellen als de lokale managers. De waarheid zal niet meer boven water kunnen komen omdat bewijs ter plekke vernietigd is. Poetin en de rebellen hebben door de houding van de Nederlandse regering ook alle gelegenheid ruis te zaaien. Uiteraard zal het internationale recht zijn loop hebben en zal het onderzoeksresultaat er komen, maar dit onderzoek zal niet meer onafhankelijk en niet meer sluitend kunnen zijn. Rutte zal daarmee noch Poetin, noch de rebellen verantwoordelijk kunnen stellen, dat heeft hij ondanks de onbetwistbare context en de feiten van het geval niet gedaan en het onderzoeksrapport zal dat hoogst waarschijnlijk ook niet meer kunnen doen, omdat het technische bewijs, inclusief het moordwapen, voor goed onvindbaar zijn.

Rutte en Timmermans hebben te bureaucratisch, te technocratisch en te voorzichtig gereageerd, alsof de stoffelijke overschotten gijzelaars waren en de rebellen de gijzelnemers, die niet kwaad gemaakt mochten worden.  Poetin en de rebellen zaten op basis van de feiten in de verdediging en hadden vanaf het eerste begin de juridische plicht volledig mee te werken aan het onderzoek ter plekke en het overdragen van de stoffelijke overschotten. Dat hebben ze weloverwogen niet gedaan.  De Nederlandse regering heeft  gehandeld alsof de rebellen losgeld betaald moest worden. Daarmee is  in moreel en politiek opzicht de boot gemist en een sluitende juridische bewijsvoering vrijwel zeker onmogelijk geworden. Nederland heeft geen aanleiding de rebellen of Poetin verantwoordelijk te stellen op basis van de feiten die op 17 juli 2014 al bekend waren. Het onderzoek zal naar alle waarschijnlijkheid blijven steken in mogelijkheden zonder concreet bewijs, laat staan daders. De Nederlandse regering opteerde voor het internationale recht, maar ze zaait door haar gebrek aan doortastend en doeltreffend optreden onrecht.