Syp Wynia hakt Klimaatakkoord in stukken: "oplossingen erger dan de kwaal"
Syp Wynia is allerminst gelukkig met het Klimaatakkoord. Volgens Wynia zijn de oplossingen erger dan de kwaal. In zijn stuk op ThePostOnline presenteert de schrijver zeven opmerkingen. Hieronder een overzicht van de meest lumineuze uitspraken van 'de pen'.
Wynia gaf ons eerder al 7 redenen om niet te stemmen voor het Europees Parlementsverkiezingen en geeft ons vandaag dus 7 stellingen over het Klimaatakkoord:
"1 Waarom moet Nederland klimaatkoploper zijn?"
De eerste opmerking is meteen raak. Want de vraag 'waarom al die dure maatregelen?' staat voor veel Nederlanders nog steeds open. Tot overmaat van ramp voor het kabinet lijken steeds meer Nederlanders te twijfelen aan het 'officiële' verhaal rondom klimaatverandering. En de fundamentele vraag blijft ook in het parlement ter sprake te komen. Wynia vervolgt:
"D66 en ook de rest van het kabinet beweert, dat Nederland grote economische voordelen kan hebben door klimaatkoploper te zijn. Nederlandse vindingen zouden elders aan de man gebracht kunnen worden. Er is overigens niet het geringste bewijs voor. Wat zou de rest van de wereld trouwens aan moeten met unieke Nederlandse ‘vindingen’ als het gasverbod – het afsluiten van woningen en kantoren van aardgas – en het onder de zeebodem stoppen van CO2?"
Wynia vervolgt de 7 opmerkingen met de vraag of uitvoer van de maatregelen ook nut heeft. Daarover stelt hij het volgende:
"2 Het helpt niet. Nederland draagt maar een paar duizendste bij aan de broeikasuitstoot, die geacht wordt het klimaat op te warmen. Nederlands klimaatbeleid is dus sowieso nooit erg effectief, daar is Nederland te klein voor. Als Nederland langs de weg van het klimaatbeleid het zeewater in toom wil houden, kan ons land beter miljardensubsidies aan China geven, om dat land te bewegen niet meer, maar minder kolencentrales te bouwen."
En inderdaad: zou Nederland in haar eentje de doelstellingen van de Klimaatwet behalen dan heeft het geen enkele impact op het klimaat. En als andere landen meedoen weten we dat ook niet zeker. Wynia vindt de kosten verder ook niet opwegen tegenover de veronderstelde baten:
"3 Het is peperduur als je het afzet tegen het beoogde effect. Als je dan toch een ambitieus klimaatbeleid wilt, kijk dan hoe je tegen de geringste investering het grootste effect bereikt. Ander gezegd: kijk hoe je voor de minste euro’s de grootste CO2-reductie weet te bereiken en tegelijkertijd schadelijke gevolgen voor mens, natuur en milieu weet te beperken. Dat zou pas nuchter klimaatbeleid zijn. Maar het klimaatbeleid van RutteDrie is helemaal niet nuchter. Het is een resultaat van emoties en van mensen die sentimenten handig weten aan te wenden."
Behalve de kosten is het natuurlijk ook relevant 'wat je daarvoor koopt'. Zo reizen er twijfels over de doelmatigheid van de particuliere subsidie op elektrische voertuigen. Volgens Wynia is het beleid van Rutte 'helemaal niet nuchter'. Net zoals de daadwerkelijke milieuwinst van elektrische auto's ter discussie staat zo vraagt Wynia zich af of de zogenaamde oplossingen niet erger zijn dan de kwaal:
"4 Veel oplossingen zijn erger dan de kwaal. Dat geldt ook weer voor het gasbeleid, omdat er zoveel meer stroom geproduceerd zal moeten worden voor huizen en de gaandeweg verplichte elektrische auto’s – stroom die alleen maar geproduceerd kan worden als er meer gas wordt gebruikt voor de elektriciteitscentrales. Het verbieden van gas leidt dus tot meer gasverbruik."
Bovenstaande opmerking van Wynia suggereert dus dat er juist meer gas verbrandt wordt in de toekomst. Zo moeten de moderne stekkerauto's worden opgeladen en die energie moet ergens vandaan komen. En ook als het allemaal wel zou werken dan is er nog steeds het probleem dat Nederland deze maatregelen in haar eentje neemt. Zo stelt Wynia:
"5 Nederland doet het in zijn eentje. Het wonderlijke van het klimaatbeleid van RutteDrie is, dat het wordt gedragen en aangejaagd door partijen die altijd voor meer Europa zijn, terwijl het klimaatbeleid volledig op eigen Nederlands houtje verloopt. Terwijl Nederland van het gas af wil, gaat Europa – Duitsland en België incluis – aan het gas. Het CCS-beleid (CO2 onder de zeebodem) gebeurt vrijwel nergens of is – net al in Nederland zelf – eerder al mislukt en stopgezet."
Wonderlijk inderdaad! Als we behalve het fundamentele vraagstuk rondom CO2, de effectiviteit van de klimaatmaatregelen, de kosten en de samenwerking met andere landen contrasteren dan komen we uiteindelijk bij de logische opvolging: worden de lasten dan wel eerlijk verdeelt als we dit écht allemaal moeten ophoesten? Ook daar schort het volgens Wynia behoorlijk aan:
"6 De vervuiler betaalt niet (of veel minder). Het kabinet-Rutte heeft te elfder ure de kosten van het klimaatbeleid iets minder onrechtvaardig gemaakt voor burgers, die samen maar een klein deel van de CO2-uitstoot voor hun rekening nemen, maar het merendeel van de kosten van klimaatsubsidies voor hun rekening namen. Maar nog steeds zijn de verhoudingen scheef, ook al omdat bedrijven niet meebetalen aan de klimaatmaatregelen van burgers, maar burgers wel aan die van bedrijven. Zo mogen grote bedrijven (raffinaderijen, hoogovens) doorgaan met hun CO2-uitstoot, maar kunnen ze die voor een belangrijk deel op kosten van de belastingbetaler onder de zeebodem stoppen."
Als we de zes opmerkingen van Wynia bij elkaar nemen zou je tot de conclusie kunnen komen dat er in Den Haag dus een groepje mensen zit die op basis van wetenschappelijke theorie een Klimaatakkoord (belastingplan, red.) en Klimaatwet hebben georganiseerd en vervolgens ingrijpende wijzigingen in de economie doet. Maar vervolgens geen idee heeft of de kosten en de baten naar verhouding redelijk zijn. En daar komt het zevende en laatste punt van Wynia nog bij:
"7 Het klimaatbeleid neemt een loopje met de democratie. Bij de Kamerverkiezingen van 2017 ging het niet over het klimaat. Dat was niet zo vreemd, want het was ook niet het gesprek van de dag. Kort voor de verkiezingen constateerde het Sociaal en Cultureel Planbureau dat amper één procent van de Nederlanders onderwerpen als klimaat en ‘duurzaamheid’ bovenaan hadden staan als het om politieke problemen ging. Maar tijdens de formatie werd Nederland dus plotseling ‘klimaatkoploper’. Daar was eigenlijk geen kiezer aan te pas gekomen, want het was immers geen thema geweest. Van een mogelijk gasverbod had niemand gehoord en wie het wel had gehoord kon het amper geloven. Voor de democratie is het klimaat geen feest."
Terechte opmerkingen die passen bij het beeld dat DDS schetst over de subsidiëring van 'Tesla-rijders'.
