Subsidies, belastingvoordelen, accijnzen en groene desinformatie

Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Alle typen bedrijven die een aantoonbare bijdrage kunnen leveren aan de economie en werkgelegenheid genieten privileges in de vorm van belastingvoordelen, industriepolitieke energieprijzen en/of financiële steun voor R&D. Dit wordt gedaan om bijvoorbeeld multinationals in eigen land te houden ten behoeve van werkgelegenheid en netto hogere belastinginkomsten. Of het nu een sokkenfabriek is of een oliemaatschappij is om het even. De accijns op benzine, de BTW op sokken en de belastinginkomsten uit de toegenomen werkgelegenheid spekken de schatkist. Iedere keer als ik een paar sokken koop of benzine tank gaat er geld van mijn bankrekening naar Vadertje Staat. Zo werkt het al vele, vele jaren en naar ieders tevredenheid totdat verongelijkte aan het subsidie-infuus liggende klimaatgelovigen zich hiermee begonnen te bemoeien.

Subsidie is bedoeld om startende bedrijven en de ontwikkeling van nieuwe technologieën (R&D) een zetje te geven om dan snel op eigen benen te kunnen staan. Bedrijven als Shell zijn heus niet afhankelijk van subsidie voor de bouw van een boorplatform, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de windindustrie. Subsidie aan onderzoek naar de ontwikkeling van een beter renderend generatie zonnepanelen dan de huidige is dan ook volkomen gerechtvaardigd. Maar hier houdt het wel op en nemen waan, misleiding en verwarring de regie over. Laten we eerst deze tabel bekijken:

Hierop is te zien dat het bedrag aan R&D van kolen lager is dan dat van hernieuwbare energieopwekking. Het bedrag aan R&D van nucleaire energieopwekking is hoger, omdat kernenergie zeker een groter deel van de toekomstige energiemix zal uitmaken en we thans astronomische kosten aan veiligheid besteden. De verschillen van de totalen in deze tabel spreken voor zich. Zij geven bovendien de verhoudingen weer die voor het Westen gelden.

Dit brengt ons op het punt van staten in de derde wereld. Het is natuurlijk geen toeval dat in dergelijke staten het volk tevreden gehouden moet worden. Doorgaans zijn in dergelijke landen ook andere primaire levensbehoeften zoals brood, spijsolie et cetera flink gesubsidieerd. In de tabel boven deze 'posting' ontbreken dus prominent de Westerse landen. Dergelijke subsidies zijn dan ook uitsluitend politiek gemotiveerd. Niet omdat bijvoorbeeld oliewinning anders onmogelijk zou zijn.

Al met al is dit dus een wel erg doorzichtige methode om de vele miljarden voor het subsidiesprookje bij elkaar te sprokkelen.

Maar hoe zit het nu met de subsidies aan hernieuwbare energieopwekking? De opwekkingskosten van duurzame energie zijn hoger dan een kwartje per kilowattuur en worden met belastinggeld verlaagd. Dat is weliswaar echte subsidie, maar zou niet de bedoeling mogen zijn omdat er geen dwingende wetenschappelijke of maatschappelijk noodzaak voor bestaat. De enige dwang komt van de politiek in casu het Verdrag van Kyoto. Na meer dan 20 jaren gesubsidieerde Spielerei met windmolens, zonnepanelen etc., kan moeilijk anders vastgesteld worden dan dat deze vormen van elektriciteitsopwekking het nooit zonder subsidie kunnen stellen. Met andere woorden, waar subsidiëring voor bedoeld is: een tijdelijke steun om vervolgens snel zelfstandig verder te kunnen, is deze verworden tot een brei van planecomisch georiënteerde politieke dwang, eco-lobby en een geflopt systeem van emissiehandel. Hoe groot de wanverhoudingen inmiddels zijn geworden legt de laatste kolom (dollars/mWh) in onderstaande tabel bloot.

De vermelding van subsidies/belastingvoordelen zonder hierbij de productie van de energiesoort te vermelden, is misleidend. Bovendien blijkt hieruit dat de door de veel hogere productie uit de fossiele energieopwekking gegenereerde belastinginkomsten de toegekende belastingvoordelen/ subsidies in het niet doen verdwijnen: een goede investering dus die ook gunstig is voor de belastingbetaler. Bij hernieuwbare energieopwekking vindt exact het omgekeerde plaats: koopkrachtverlies.

Dit alles moge duidelijk maken dat klimaatgelovigen appels met peren vergelijken om de aandacht af te leiden van het onvermijdelijke politieke en economisch falen van de huidige hernieuwbare energieopwekking. Het enige dat onze kleinkinderen in 2045, een eeuw na de Tweede Wereldoorlog, zullen doen, is zich verbijsterd afvragen wat klimaatgelovigen bezielde. Onze kleinkinderen rest weinig anders dan de economische schade herstellen en het puin te ruimen dat de grootste wetenschappelijke hoax uit de menselijke geschiedenis heeft achtergelaten.

Terugkijkend op de afgelopen decennia valt een aaneenschakeling te constateren van klimaatmisleiding door Al Gore, de hockeystick–grafiek, Climategate 1 en 2, de werkwijze van het IPCC en ga zo maar door. Ook vele media doen mee aan deze onophoudelijke desinformatie om de door het Eco Industrieel Complex opgedrongen mythe in stand te houden. Het subsidiesprookje past in het rijtje van misleiding.

Aldus Jeroen Hetzler.