'Stierenvechten schuimbekkend dierenmishandeling noemen, terwijl je voor ónze boeren juicht? Tenenkrommend dom!'

’Kut, klote, tyfus Spanjaarden, lafaards!’ ‘Ik wil de matador opensnijden met een bot mes’, ‘Boycot Spanje!’ — Slechts een kleine sfeerimpressie van reacties onder bloederige filmpjes op sociale media. De meest dreigende komen van gele-tractor-en-Nederlandse-vlag liefhebbende types zoals Henk Bres en zijn volgers. De zelfbenoemde realisten, cultuurbewakers en Anti-EU-Nexiteers. ‘Stierenvechten moet worden afgeschaft, desnoods met druk vanuit Brussel!’ Papegaaien de pro-zwarte Piet lobbyisten elkaar na. De ironie is bedroevend.

Ingaand op de inhoud wordt het er niet veel beter op. Voor realisten strooien ze nogal met wereldvreemde reacties, alsof bij afschaffing de gedode ‘Toro’ nu ergens in de wei van het Spaanse zonnetje stond te genieten. Om deze droom direct te verpletteren: zonder deze traditie zou hij nooit een straal zonlicht hebben gezien, net als nagenoeg alle in Nederland geboren stiertjes. Stieren zijn in tegenstelling tot koeien waardeloos voor de mens in de meest letterlijke vorm van het woord. Stieren geven geen melk en het vlees is onbruikbaar, toch worden ze aan de lopende band op de wereld gezet (melkkoeien moeten immers blijven werpen om melk te kunnen produceren).

Dit “levende afval” wordt door boeren in Tl-buis verlichte hokken volgestouwd met ongezond voedsel en na 5 maanden lijden, na dus geen enkel straaltje zonlicht te hebben gezien, diervriendelijk afgeslacht. Eindproduct: kalfsvlees. Nederland is de absolute koning van dit proces met waanzinnige exportcijfers. Dit vinden de rechtse hooligans allemaal prima en zijn er zelfs trots op. Er is geen dierenleed (kuch) en belangrijker nog: we staan allen achter onze Boeren!

De ‘Paella-vreters’ hebben naast het massale afslachten van vijf maanden oude kalfjes, een verdienmodel gevonden om jaarlijks honderden stieren wèl een leven te kunnen geven. Een relatief goed leven, waarbij het doel is de stieren zo gezond, groot en sterk mogelijk te laten opgroeien. ‘Ruimte, divers voedsel en een hoop liefde’ is het recept voor een sterke gevechtsstier, aldus de kenners. Deze stieren worden aanbeden en niet alleen nationaal. Zo gaf het Italiaanse automerk Lamborghini uit waardering voor deze prachtige wezens haar modellen de namen van de sterkste Spaanse stieren. Bij een spreekwoordelijke ingegroeide teennagel worden de beste doctoren ingevlogen voor een vervroegde en uitgebreide APK. De sterkste stieren zijn de trots en kapitaal van de boerderij, gemiddeld worden deze dieren immers voor ruim twintigduizend euro per stuk verkocht. Dit feit alleen indiceert de kosten dat gemaakt wordt om een stier dusdanig goed te onderhouden.

In het Spaanse verdienmodel betalen de stieren, naast een Spaanse “lafaard” die zijn leven riskeert in de arena, zijn mooie leven helemaal zelf. De prijs: een klein half uur van adrenaline, angst en pijn voor het sterven. Het lijkt potjandorie de natuur wel, waarbij een rund door hyena’s stukje voor stukje wordt opgepeuzeld. Zo’n onmenselijke manier van sterven moeten we natuurlijk te allen tijde zien te voorkomen. Dat mensen een hekel hebben aan het feit dat er genoten wordt van de slacht van dieren, staat iedereen vrij. Maar dit schuimbekkend dierenmishandeling en dierenleed noemen, terwijl je voor ónze boeren staat te juichen, is tenenkrommend dom.

Ik zou het Spaanse traditionele stierenvechten graag naar Nederland halen, helaas is daar absoluut geen animo voor. Hierdoor zullen de massa’s in Nederland geboren stiertjes, bij voorbaat kansloos blijven op het zien van onze Hollandse ‘Sol’. -- ‘Kut, klote, tyfus Hollanders’, hoor ik de kalfjes denken. Vlak voordat ze na letterlijk geen enkel leven te hebben gehad, met een vriendelijk en respectvol stroomstootje, eindelijk van hun “bewustzijn” worden verlost.