Sprookje

"Lang, lang geleden... in een land hier ver, ver vandaan...".

Was het maar waar! Sprookjes bestaan niet. Toch? Helaas wel in het Europees Parlement. En helemaal niet lang geleden, laat staan hier ver vandaan. Ik zal er u één vertellen uit het rijke Europa Boek.

Op een prachtige winterdag in Brussel, 12 december, besloot de Begrotingscommissie van het Europees Parlement onder leiding van opperhoofd Lamassoure om de zetelkwestie Brussel-Straatsburg een zwengel te geven. Niet dat hij dat nu van harte deed als Fransman, maar hij kon niet anders want de meerderheid vond dat er echt iets moest gebeuren aan het verhuiscircus dat elke maand plaatsvindt.

Die discussie was dit jaar opnieuw actueel geworden omdat zo´n vermaledijde Engelsman, nota bene een vicevoorzitter van het EP, het parlement ertoe had bewogen om zich uit te spreken voor één enkele vergaderplaats; of dat nu Straatsburg of Brussel zou worden. De Fransen waren erg boos over de Engelse populisten, die uitsluitend de nationale gevoelens bespeelden en even werden alle interne ruzies opzij gezet om Straatsburgs Belang te behartigen. Dat lukte niet erg. Nog veel erger: Frankrijk stapte naar het Europees Hof van Justitie (in Luxemburg, tant pis!) om af te dwingen dat de koppige parlementsleden als tevoren naar Straatsburg zouden blijven reizen.

Maar de waard had buiten zijn gasten gerekend en de Begrotingscommissie besloot tot een dappere -zij het papieren- daad: er zouden géén nieuwe gebouwen in Straatsburg meer worden aangekocht voor een definitief besluit over de zetelkwestie zou zijn genomen.. Dat klonk heel logisch. Als je immers besluit niet meer naar Straatsburg te reizen, maar in Brussel te blijven dan heeft het weinig zin om gebouwen in Straatsburg aan te schaffen. Voorzitter Lammasoure kon niet anders dan zijn verlies nemen.

Tot nu toe lijkt ons sprookje uit te draaien op een ´happily ever after´, maar het verhaal is nog niet af. Afgelopen week werd in Straatsburg gestemd over een voorstel om toch weer een gebouw in Straatsburg aan te schaffen. De parlementsleden zitten namelijk véél te krap behuisd en dan heb je meer ruimte nodig. Afijn, om een lang verhaal kort te maken: er stond een gebouw van de Raad van Europa leeg. De grond onder dat gebouw was ooit door de gemeente Straatsburg aan de Raad geschonken als geste van goede wil voor een klein, symbolisch bedrag in voor-eurose Francs. Nu wilde de Raad voor een gezellig sprookjesbedrag (16 miljoen om precies te zijn) een aftands gebouw doorverkopen aan collega-instituut EP. Even aftikken die collegiale winst. Op zich al een blamage.

Toen de liberalen begonnen over de eerder gemaakte afspraak van een paar weken geleden om geen nieuwe gebouwen meer aan te schaffen in Straatsburg waren de rapen gaar. Meneer Lammasoure zag zijn kans schoon en deed er werkelijk alles aan om de aanschaf er alsnog door te krijgen. En dat lukte! Ondanks tegenstemmen van de Groenen, Liberalen en PVV (ik weet het, een bijzondere combinatie) werd de aanschaf goedgekeurd. Einde sprookje. En de Fransen leefden nog lang en gelukkig.

De moraal van dit verhaal? Afspraken in het EP zijn van nul en generlei waarde. En sprookjes bestaan. Voor sommigen dan. Anderen moeten leven met een financiële nachtmerrie en politieke kater. Om te beginnen de belastingbetaler.

 

P.S. Ik wens alle lezers alvast een hele fijne kerst en goede jaarwisseling!

 

Foto (Sprookjesboom Efteling) via Wikimedia Commons, Freddo