Sieraden voor het oor

Het is al de Australische versie van Dream Girls genoemd, en begrijpelijk. The Sapphires gaat over vier kansarme meisjes, waarvan drie zusjes en hun nichtje. Als Aboriginals in de jaren zestig worden ze openlijk gediscrimineerd, bijvoorbeeld tijdens de talentenjacht waaraan ze meedoen en die ze verliezen, ondanks het duidelijke kwaliteitsverschil in hun voordeel met de rest van de deelnemers.

De talentenjacht brengt hen wel op het tot dan toe richtingloze pad van David Lovelace, die zich met veel bluf staande probeert te houden in de entertainment business. Hij ziet geld in de zingende zusjes en neemt ze mee naar een auditie voor bands die worden uitgezonden om te zingen voor de troepen in Vietnam. Het mag geen wonder heten dat de inlandse nachtegalen de auditie glansrijk doorstaan, en dat is het begin van een avontuurlijke zegetocht.

The Sapphires blinkt niet uit in een zeer doorwrocht script. De verhaallijn is voorspelbaar, de karakterontwikkeling minimaal en de verhoudingen tussen de verschillende personages ongecompliceerd (jaloezie en machtsstrijd tussen de zusjes en wat onverwerkte geschillen tussen oudste zus Gail en nichtje Kay). Ook de decors lijken eerder op een musicaltoneel thuis te horen, en de vuurgevechten, die het verhaal nog enige spanning moeten geven, zijn ronduit ongeloofwaardig.

Maar je moet wel heel van behoorlijk cynische huize komen als je niet wilt worden aangestoken door de chemie tussen de vier swingende dames, die ze gelukkig ruimschoots kunnen tonen in de talrijke scènes van optredens. In kleurrijke outfits blazen ze het soldaten- en het filmpubliek van hun stoelen, met meeslepende soul en gevoelige ballads, waarin de harmonie tussen hun stemmen mooi wordt benadrukt. En dan is er nog dat niet al te verrassende, maar goed verteerbare liefdeslijntje tussen de weerbarstig Gail, die zich opwerpt als de leidster van het viertal, en de lichtelijk onbetrouwbare maar goedhartige Lovelace, die goed is voor een paar gedenkwaardige oneliners, waaronder een over het verschil tussen country en soul: ‘Country gaat zitten treuren over wat verloren is, maar soul probeert het met alles wat het in zich heeft terug te krijgen’.

Van de destijds zeer gespannen politieke achtergrond krijg je ook nog een klein beetje mee: in die tijd speelde het op ronduit racistische gronden gestoelde overheidsbeleid van een soort rassenzuivering. Aboriginal kinderen met een blanke huid werden zonder scrupules ontvoerd door speciale eenheden om te worden opgevoed in blanke gezinnen, zoals het nichtje Kay in de film. Een gegeven dat zich goed had geleend voor een documentaire. Maar verwerkt in anderhalf uur pretentieloos vermaak, gaat het ook prima.

The Sapphires is vanaf donderdag 27 juni te zien in de bioscoop.