Ordinaire zelfverrijking

Een wethouder in de gemeente Oss verdient meer dan zeer behoorlijk. Een kleine 7000 euro bruto per maand. En het feit dat ik dat op google op moest zoeken geeft aan dat dat ruim voldoende is ook. Ja, wethouders maken meer dan genoeg uren. Dat weet ik. En dat weet mijn gezin uit ervaring inmiddels ook. Maar er is een grens aan wat je met hard werken kunt verdienen. Een keer is het genoeg met het streven naar meer, meer, meer.

Elzevier spreekt over topmanagers als buitenaardse wezens. “Alsof er geen crisis is, blijven topmanagers hun inkomens opvijzelen. Met acrobatiek en arbeidsvoorwaarden die bijna onvoorstelbaar zijn.” Is het dan nooit genoeg? Dat kun je je afvragen. Zeker als je naar oud Shell-CEO Peter Voser kijkt. Alleen al sinds medio 2009 toucheerde hij dik 53 miljoen euro aan salaris en bonussen. Elsevier: “Linksom of rechtsom: de topman pakt zijn miljoenen. Waarbij het gevoel voor realiteit soms verdwenen lijkt. Alsof ze op een andere planeet leven.”

Jaren geleden hoorde ik een voormalig topman zeggen dat een inkomen boven de 150.000 euro geen verdienste is. “Dat is geen verdienste. Zo’n inkomen is eigenlijk gewoon ordinair.” Tijdens een retraite in het voormalig klooster Soeterbeeck raakte ik in gesprek met een mij onbekende man van middelbare leeftijd. Achteraf bleek hij vanwege familiekapitaal hoog te staan in de quote 500. Maar dat wist ik toen nog niet. Zijn familie had geld teveel. Aldus de voormalig topman. “Maar generaties lang vermogen opbouwen is nog iets anders dan schaamteloze zelfverrijking. Bovendien horen we met al dat geld de gemeenschap te ondersteunen. En niet te streven naar individuele luxe.” Hij had natuurlijk groot gelijk.“

Als de misdaad maar groot genoeg is blijft zij ongestraft”, schrijft Jesse Frederik in de correspondent. “Een zakkenroller loopt kans de bak in te gaan, terwijl een hoge medewerker bij een frauderende bank een schamele boete krijgt opgelegd. Het hoog hangende fruit blijkt moeilijk te plukken. En dat gaat al tweeduizend jaar zo.” Het is niet zo dat topmanagers met hun zelfverrijking de regels overtreden. Want dan veranderen ze de regels wel. Maar hoe groot is het verschil eigenlijk tussen een struikrover als Dirk Scheringa en een man die schathemeltje rijk wordt door de verkoop van een fabriek. En dat over de rug van talloze ontslagen medewerkers?

We proberen al jaren met afspraken en codes zelfverrijking aan de top wat aan banden te leggen. Dat heeft niet geholpen. Niet zo vreemd. Want een moreel appèl op ‘buitenaardse wezens’ helpt natuurlijk niet. Dan wordt het misschien toch tijd voor strakke regels en wettelijke bepalingen. Of iets via de belastingdienst. Want na het lezen van het artikel in de Elsevier (voor wat betreft dit onderwerp toch een blad uit onverdachte hoek) is het voor mij wel duidelijk. Daar boven zijn ze letterlijk van God los. En daar moet iets aan gedaan worden.