Opstand der horden

José Ortega y Gasset (1883 – 1955) was een invloedrijk Spaans filosoof, die met zijn boek in 1930, 'La rebelión de las masas' (De opstand der horden), internationale bekendheid verwierf. De opstand van die massamens is geen opstand in de zin van een revolutie, maar een opstand tegen de eigen lotsbestemming. Dit laatste nu lijkt verdwenen en het bewijs dat de massamens zijn plaats veroverd heeft. In zekere zin is het boek dan ook een aanklacht tegen de teloorgang van een kritische elite vervuld van bevlogenheid en visie.

Zo ontstond de conclusie dat de massa geen weerstand meer ondervindt en ongegeneerd alle geestelijk ruimte in bezit neemt. Plichten worden voor verworven rechten aangezien. Deze rechten worden thans door pessimisten, zoals de milieubeweging die alle geestelijke ruimte opeist, te vuur en te zwaard verdedigd. Bij gebrek aan visionaire plichten omarmen zij het cultuurpessimisme dat deze maatschappij dankzij de milieubeweging decennialang in zijn greep houdt met profetieën over door de mens veroorzaakte rampen, en verliezen zij zich in elitarisme en dedain. De schaduw van Nostradamus en de profeten uit het Oude Testament reikt via hen tot in onze tijd.

Wie zijn nu uiteindelijk die horden? Ik zou denken de sceptici die in opstand moeten komen tegen het rampenevangelie dat ons en onze schoolkinderen wordt opgedrongen. De vorige, de 17e en de 19e eeuw kenden nog ideologieën die wereld hervormden en de massa’s opnieuw een doel en richting gaven, maar thans lijkt verlammend doemdenken over menselijk toedoen maatgevend.

Minachting voor exacte wetenschap, afwijzing van duurzaamheid door propageren van hernieuwbaar, selectieve verheerlijking van pre–industriële tijdperken, misplaatste morele verhevenheid als redders van de aarde, o.a. Rotmansiaanse publieke verguizing van wie in opstand komt tegen de massahysterie van het klimatisme, desinformatie en het vertrappen van democratische rechten, moeten de sceptische horden in bedwang houden. Het lijkt op de vooravond van de Franse Revolutie.

Thans zijn de horden der sceptici nog te wellevend om zich effectief teweer te stellen tegen de propaganda van de milieubewegingen, de alarmisten en het Eco Industrieel Complex. Alleen, de tijd werkt in het voordeel van de sceptici omdat de meetreeksen lang genoeg zijn geworden om hun standpunten te onderbouwen en die van doemdenkers te ondergraven.

De Noordpool is niet ijsvrij, hoewel Al Gore het tegendeel uitsprak in 2008. De ijsbeer doet het prima, onze opwarming na 1850 is niet uniek, de rampen blijven uit, voor de opwarmingstop is geen afdoende verklaring gevonden en alle klimaatmodellen van het IPCC faalden. Er blijven dus te veel vragen over die de vermeende zekerheid van het pessimisme weerleggen. Er worden ook meer dan genoeg innovaties gedaan om voldoende optimisme te verschaffen om de gepropageerde vlucht in het Voorzorgprincipe en de opvattingen over opwarming te logenstraffen.

Het lijkt erop dat naarmate de meetreeksen anders onthullen, het behoudende, soms ad hominem, dedain en de agressie van de zijde van aanhangers van de AGW–hypothese ('Anthropogenic Global Warming'; door de mens veroorzaakte opwarming) toeneemt, iets wat slechts onmacht illustreert.

Het debat tussen Hans Labohm en Van Soest is in dit opzicht onthullend, zo niet ontnuchterend. Terecht wijzen pessimisten op gevaren, maar zo is dit gegaan door alle eeuwen heen, en wat men ter harte nam, soms door schade en schande, dat wel. Het is dan ook meer een natuurlijk proces dan een hedendaagse unieke morele verhevenheid o.b.v. een uit de lucht gegrepen Voorzorgprincipe. Er is immers nooit sprake van een statisch toestand zo lang de mensheid zich ontwikkelt en meer welvaart en rechtvaardigheid eist. Risico’s zijn van alle tijden en nooit volledig te voorzien. Mij bekruipt de gedachte dat, met name van de zijde van de milieubeweging, gestreefd wordt naar een eenzijdige risicoloze eco–statische toestand. Iets wat in strijd is met de dynamiek van het milieu, de economie, de maatschappij en de evolutie. Het ware beter om hierin een open geest te tonen, dan te vluchten in ‘profetisch’ onbenul en minachting van andersdenkenden door zich op het Voorzorgprincipe en verzonnen complotten te beroepen.

Thans wordt bijvoorbeeld de visserij in de Noordzee om zeep geholpen door een onontwarbare kluwe aan milieumaatregelen die dubieuze gronden kent. Onze huidige maatschappij is volledig in de greep gekomen van de milieubeweging met allerlei zelfbedachte certificeringen als FSV, MSC en noem maar op die in werkelijkheid een maffiaans aandoende wurggreep inhouden en vissers en bosbeheerders om zeep helpt. Lees de briljante columns van Rypke Zijlmaker op Climategate.nl.

Als de brede massa, de moderne horden, tot bezinning zou komen en het lot weer in handen wil nemen, dan zou deze in opstand moeten komen tegen de wurggreep waarin de milieubeweging, gesteund door met name GroenLinks, onze maatschappij houdt en mede door de hernieuwbaarheidsplannen als het Nationaal Energieakkoord terug zal werpen naar het pre– industriële tijdperk. Want rekenen dat is een vies woord.

Er is gegronde reden voor de sceptici om de Bastille te bestormen waarin de vrije geest van wetenschappelijke scepsis thans gevangen wordt gehouden. Het gaat om het voortbestaan van deze maatschappij. Deze verantwoordelijkheid is thans niet in goede handen van de milieubeweging en velen van onze politici. Daarom wil ik wijzen op een variant van wat Thatcher ooit zei:

Tot slot wil ik wijzen op de hartverwarmende tegenhanger van het cultuurpessimisme dat ons wordt opgedrongen.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.