Onzinnig Martijnverbod

Kindermisbruik. Weinig misdrijven vervullen ons met meer walging. In een beschaafd land worden kinderverkrachters opgespoord, vervolgd en bestraft – wat mij betreft zo zwaar mogelijk. Het beschermen van kinderen is niet alleen een kerntaak van de overheid, het is een plicht van iedere burger in de samenleving. Het is volkomen terecht dat ook het bezit van kinderporno of “grooming” (het aangaan van een vriendschappelijke relatie met kinderen als voorbereiding op seksueel contact) keihard worden aangepakt.

De Nederlandse staat heeft niet voor niets het 'Verdrag van de Raad van Europa inzake de bescherming van kinderen tegen seksuele uitbuiting en seksueel misbruik' ondertekend. De strafrechtelijke sancties tegen pedoseksuelen gaan verder dan tegen andere criminelen. Het “groomen” van een bankmedewerker met het oogmerk deze vriendschap te gebruiken bij een overval is niet strafbaar, evenmin als het in bezit hebben van video’s van andere misdrijven. Van mij mogen de straffen in kindermisbruikzaken fors omhoog. Robert Mikelsons verdient dat de sleutel van zijn celdeur wordt weggegooid. De man hoort nooit meer vrij in de samenleving rond te lopen, zijn misdaad is veel erger dan wanneer de ene dealer de andere doodschiet in een afrekening binnen het drugsmilieu.

We kunnen wel allemaal neerbuigend doen naar het plebs dat in Leiden of Deventer op pedofielen jaagt, maar ik moet eerlijk bekennen dat wanneer ik zou horen dat een veroordeeld kinderverkrachter naast mij kwam wonen, ik hem ook vriendelijk zou vragen op te sodemieteren. En als hij die hint niet begreep, zou ik tot andere, minder amicale maatregelen overgaan. Een samenleving kan in het algemeen eigenrichting niet accepteren, maar dat betekent niet dat je er in individuele gevallen geen begrip voor kunt opbrengen. Dit is misschien binnen de Grachtengordel geen bijzonder populaire zienswijze, maar ik vermoed dat er op die postcodes weinig veroordeeld kindermisbruikers wonen. Een ouder die niet bereid is alle middelen – wettig en anderszins – in te zetten voor het beschermen van zijn kinderen tegen pedoseksueel gajes, is geen knip voor de neus waard.

De Hoge Raad hanteert het argument van de openbare orde en begeeft zich daarmee op een gevaarlijk hellend vlak. Ten eerste omdat ‘Martijn’ – een clubje van tien leden – deze orde natuurlijk helemaal niet “ondermijnt”. Geen pedofiel zal ooit denken: “Mooi, we hebben nu en vereniging, ik ga lekker kinderen verkrachten.” Ook is er nog nooit een brave hetero door ‘Martijn’ verleid tot pedoseksualiteit. Er zijn zelfs experts die beweren dat het verbod van de club kan leiden tot meer misbruik, nu de pedofielen ondergronds zullen gaan. Dit laatste vind ik geen bijzonder sterk argument: net zoals ‘Martijn’ geen nieuwe kinderverkrachters zal rekruteren, zal hij ook geen pedofielen tegenhouden hun verlangens in de praktijk te brengen.

Ik weiger krokodillentranen te laten om het verdwijnen van de vereniging zelf en hoop dat zelfs de (meeste) ondertekenaars van dit pamflet met mij zullen denken: opgeruimd staat netjes. Maar ik ben wel van mening dat de Hoge Raad een gevaarlijk precedent schept. Denk maar na, ‘Martijn’ is verboden niet vanwege criminele activiteiten, maar vanwege haar onwenselijke – zeg maar gerust: verwerpelijke – gedachtegoed. Clubs als Martijn zijn de samenleving (en blijkbaar ook de rechterlijke macht) een doorn in het oog, we schamen ons ervoor en spreken er schande van, maar is dat genoeg reden ze te verbieden?

Willen we echt dat de rechter – en dus de overheid! -  gaat uitmaken dat gedrag onwenselijk is, zelfs al is dit niet strafbaar? Ik niet, want de Hoge Raad zet hier de deur open (al is het maar op een kier) voor Orwelliaanse toestanden. In Nederland doen wij niet aan thoughtcrime: pedofilie – het verlangen seks met kinderen te hebben – is op zich niet verboden en terecht. Pas als de pedoseksueel toegeeft aan zijn verlangens en zich aan kinderen vergrijpt, is hij strafbaar. De leden van Martijn houden er walgelijke, verwerpelijke denkbeelden op na en we moeten er alles aan doen ervoor te zorgen dat zij hun verlangens in de praktijk brengen, maar het hebben van die gedachten op zich, kan en mag nooit worden verboden of bestraft.

Een laatste punt: hypocrisie. De timing van het Martijnverbod is bijzonder ongelukkig nu tegelijkertijd de minister van Justitie zich het vuur uit de sloffen loopt om te verklaren dat topambtenaar en misbruikverdachte Joris Demmink niets verkeerds heeft gedaan. Wat een signaal naar de samenleving: bent u één van ons, hoeft u zelfs niet te vrezen onderzocht te worden. Maar hoort u bij de rest, bij het klootjesvolk, dan komt de hamer van het gerecht met volle kracht op u neer.