Nog veel erger dan grote banken is een parasiterende overheid die ongevraagd graait uit de ruif van het volk

Een aantal media schreeuwt het van de daken dat er minder infectieziekten zijn door alle coronamaatregelen, maar is dit wel iets om toe te juichen? Klapt dit niet later keihard in ons gezicht terug omdat (groeps)immuniteit opbouwen moet om grootschalige gecompliceerde infectiegolven te vermijden. Maanden ondermijnen we nu massaal ons afweersysteem doordat we ons nog minimaal blootstellen aan virussen en bacteriën die bij het leven horen. Zonder gaan we zeker dood.

Hoe vaak worden (groot)ouders niet ziek door de prille komst van een (klein)kind? Iedereen weet het. Dat is een van de redenen waarom werkgevers jonge ouders soms liever niet aannemen. In de meeste gevallen wordt niemand doodziek. Na een aantal jaren zijn deze volwassenen juist vaak minder ziek.

Kan de belastingbetaler deze exorbitante schuld waarvan de bodem mogelijk nog lang niet in zicht is wel dragen? Als mensen chronisch ziek worden, blijven de meesten van hen desondanks werken. De rekeningen moeten immers betaald worden.

De overheid daarentegen bepleit in een vergelijkbare situatie, een economische sabbatical van een half jaar of nog langer vanwege hun heilige geloof in een vaccin. Ook al betaalt een significante groep (relatief) jonge mensen hiermee zo meteen een buitenproportionele prijs in de vorm van een kortere levensverwachting. Liever een oudere of chronisch zieke een zware (langdurige) revalidatie laten ondergaan voor een paar maand of jaar extra en jonge mensen hun levensperspectief met 5 jaar of meer verkorten. Leven in armoede is echt geen sinecure! Het gaat hier niet om gezondheid versus economie, maar om individuele gezondheid op korte termijn versus individuele én collectieve gezondheid op lange termijn.

Velen waren verontwaardigd tijdens de bankencrisis dat grote banken vielen onder het adagium ‘too big to fail’. De overheid dient niet eens groot te zijn. Ze graait gewoonweg ongevraagd uit de ruif van de belastingbetaler.

Als je als chronisch zieke niet langer kunt werken en een gezin te onderhouden hebt, hoef je je hand echt niet op te houden bij het bankwezen, maar voor overheden gaan geldpersen onnadenkend stante pede draaien. Deze orgie van decadentie kan niet groot genoeg zijn en jij als plebs betaalt. Degenen die het hardst werken en daardoor op het einde van de maand slechts op papier wat meer loon lijken te hebben, mogen als eersten deze rekening vereffenen. Velen van hen hebben onderaan de streep dankzij doorgedraaide nivellering juist minder te besteden dan uitkerings- en toeslagtrekkers. Gewoonweg omdat om te kunnen werken je al extra kosten maakt en je voor ál je basale levensbehoeften (terecht) voor honderd procent zelf financieel verantwoordelijk bent. Deze groep hardwerkenden is divers, waaronder ook aardig wat huishoudens die al decennia lang proberen los te komen van hun slechte start in het leven door kindermishandeling, -verwaarlozing, (v)echtscheiding, een zieke ouder… Zij begonnen als kanslozen en rijden daarom nog steeds in slechtere auto’s en wonen in bouwtechnisch belabberde huizen, die dankzij de overheid ook nog tegen een hoge prijs verduurzaamd moeten worden. Een deel van hen heeft ook te maken met aardbevingsschade die de overheid weigert te erkennen. De Nationale Ombudsman, Reinier van Zutphen, zegt terecht: “Terwijl de impact van de aardbevingen voor Groningers nog ernstiger is dan het coronavirus.”

Nog veel erger dan grote banken is een parasiterende overheid. De Nederlandse overheid die het prima vindt dat mensen met schulden worden bestookt door incassobureau’s, terwijl ze zelf een gat in de hand heeft. Dit is echt niet waarop het electoraat heeft gestemd!

Mensen verliezen in deze moedwillig gecreëerde chaos alle ratio en wijten het tekort aan handgels, mondmaskers en WC-papier aan het kapitalisme, waardoor ze zelfs in de VS hun toevlucht nemen tot het socialisme. Echter het kapitalisme ontsproot al in de dertiende eeuw, ver voor het bestaan van handgels. En zonder de komst van het liberalisme zaten we mogelijk nog steeds op een poepemmer, gebruikten de grachten als open riool waardoor vele infectieziekten verder konden zegevieren en liepen we tot op de dag van vandaag niet ondenkbaar dagelijks voor een euro per emmer naar een centraal schoon drinkwatertappunt. Dan waren we nu niet met ruim 17 miljoen inwoners geweest en hadden we de tijd gewoonweg niet gehad om allerlei uitvindingen te bedenken en als zombies hele dagen op iPads te staren. De door industrialisatie verkregen welvaart zorgde ervoor dat de aanleg van basisinfrastructuur betaalbaar werd en heeft zo meer infectieziekten de wereld uitgeholpen dan dat mondkapjes, desinfecterende gels én vaccins ooit zullen doen. Het gaf ons de rust en tijd om onze aandacht te richten op onder andere de ontwikkeling van de volksgezondheid. Niet de massale allesverlammende angst die nu heerst heeft ervoor gezorgd dat we bijna met 8 miljard mensen op aarde zijn, maar lef.

Als we bij elk wissewasje reageren als nu, dan wacht ons een gitzwarte toekomst. Er zijn namelijk nog heel veel ouderen en iedereen overlijdt een keer. Zo zal de belastingdruk alleen maar verder gigantisch uit de klauwen lopen, zodat niemand meer bij de voedselbank in de rij staat. Niet omdat de honger dan uit de wereld is, maar omdat de samenleving het niet meer betalen kan. Wacht ons een revival van scheurbuik en ondervoeding?

Dringend tijd voor een wet die paal en perk stelt aan het ongelimiteerd graaien van de overheid en die haar dwingt tot pragmatische creatieve oplossingen voordat zij ons allen de dood injaagt.

ing. Vicki Van Lommel
schrijft over duurzaamheid, klimaat, energie, circulaire economie, politiek en samenleving