No Drama Obama; soms zo gek nog niet...

Barrack Obama is een vat vol tegenstrijdigheden. Aan de ene kant staat hij bekend om zijn weifelende houding. Tegelijkertijd kan hij ook een flink aantal geslaagde acties op zijn politieke conto bijschrijven; zoals de invoering van de Ziektewet/Zorgwet, terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak, het redden van de Amerikaanse auto-industrie, hervorming van Wall Street, het uitschakelen van Osama bin Laden, hervorming van het homobeleid van het leger om er enkele te noemen. Niet alle voorbeelden van Obama's daadkracht zullen overigens bij lezers van deze site op evenveel goedkeuring kunnen rekenen.

En laten we de veelvuldige inzet van drones door de huidige regering niet vergeten. Dus, hoezo een weifelende president?

Op het gebied van de buitenlandse politiek valt echter op hoezeer Obama en zijn regering zich kunnen laten verrassen.

Ten tijde van de Egyptische Revolutie van 2011 liep Obama achter de feiten aan. De achttien dagen tussen uitbreken van de onlusten op 25 januari 2011 en het aftreden van Mubarak op 11 februari tastten de president en zijn inlichtingendiensten vooral in het duister en misten zij iedere grip op de (weliswaar) lastige en chaotische situatie bij de belangrijkste Arabische bondgenoot.

Bij de aanvallen op Libië werd het voortouw genomen door het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. Nadat half maart 2011 de Arabische Liga de Veiligheidsraad van de VN opriep een no-flyzone in te stellen werd dit vooral gesteund door de Britten en de Fransen. De eerste NAVO-planning voor een mogelijke no-flyzone vond al eind februari plaats, met name door het VK en Frankrijk. De VS leverden hand- en spandiensten achter de schermen en waren vooral gericht op het verkrijgen van een wettelijke basis voor het schenden van de Libische soevereiniteit, alsook op steun van andere Arabische landen.

Een open wond voor de Obama Administration is nog steeds de aanval op het Amerikaanse consulaat in Benghazi in september 2012, inclusief de moord op ambassadeur Stevens. De VS waren hier totaal niet op voorbereid en nog steeds wordt er schimmig gedaan over de exacte toedracht van de gebeurtenissen in die nacht van 11 op 12 september.

Toch zitten er ook goede kanten aan Obama's bekende voorzichtige opstelling. Voorganger George W. Bush had met provocerende en ondoordachte uitspraken en acties schade veroorzaakt in de islamitische wereld. En zijn land in, naar later bleek, de bodemloze put van een nieuwe Irakoorlog gestort. De VS hadden geen idee in welk wespennest zij zich  begaven bij de aanval op het Irak van Saddam Hoessein in 2003.

Obama's gebrek aan regie ten opzichte van de ontwikkelingen in de Arabische wereld wordt overigens ook waargenomen in de Arabische wereld zelf en als teken van persoonlijke zwakte gezien alsook van verzwakking van de VS zelf. De door mannetjesputter George W. Bush begonnen oorlogen in Irak en Afghanistan vertonen geen gebrek aan daadkracht, maar deze eindeloze conflicten hebben de VS veel schade toegebracht en waarschijnlijk veel meer gekost dan opgeleverd.

Het lijkt erop dat dat de VS een gulden middenweg ontberen. Waar cowboy George W. Bush te doldriest opereerde, is Obama te voorzichtig, mede omdat hij zijn land verzwakt en met enorme schulden van Bush jr. heeft geërfd.

Nu het volgende land in de revolutieketen: Syrië. Insteek: chemische wapens. Aangezien nog steeds niet duidelijk is wie in Syrië zenuwgas heeft ingezet, het regime van Assad of de rebellen/opstandelingen/terroristen, lijkt behoedzaamheid geboden. Tenzij het gebruik van (deze) chemische wapens willens en wetens gebruikt wordt als aanleiding voor een interventie in het door burgeroorlog geplaagde land.

Is niet verstandig. Weer zo'n land als Irak vol verschillende bevolkingsgroepen, met een seculiere dictator behorend tot een minderheidsgroep, met een volstrekt onoverzichtelijk ratjetoe aan rebellen bestaande uit buitenlandse jihadisten, Al-Qaida-strijders en allerlei lokale groepen. Met als extra complicerende factoren internationale tegenspelers als Rusland en China. En niet te vergeten op de achtergrond of zelfs voorgrond bondgenoten van Syrië als Iran en Hezbollah. En natuurlijk Israël.

Obama's 'weifeling' beschouw ik hier als wijsheid. Beter even niets doen. Laat de VS zich niet opnieuw in een sektarisch wespennest wagen, laat de VS niet opnieuw de verkeerde kant steunen, laat de VS niet opnieuw allerlei wapentuig in de verkeerde handen doen vallen.

En waar gaan de VS een nieuw militair avontuur van betalen? De overheidstekorten zijn al gigantisch en blijven oplopen.

No Drama Obama? In dit geval zo gek nog niet.