Niet de burgers, maar de EU en de euro zijn doodziek

Voor Poetin en zijn Russische vazallen in de Oekraïne, een lidstaat van de VN, bestaat de regering in Kiev uit 'fascisten'. Voor Schäuble, Van Rompuy, Juncker, Barosso, Grunberg of Bouman (Financieele Dagblad) zijn de tegenstanders van deze EU óók 'fascisten, xenofoben, reactionairen en 19^e eeuwse nationalisten'.

Het is veelbetekenend dat het illegale beleid van Poetin actief wordt gesteund door de ‘grote Europeanen’ Kohl, Schmidt, Schröder, Steinmeyer, Schulz en Gabriel. Deze ‘grote Europeanen’ doen zelf namelijk ook niets anders in de Europese Unie, zoals het Duitse Constitutionele Hof onlangs heeft vastgesteld. Dit Hof is bepaald niet EU-onvriendelijk te noemen, maar het illegale wanbeleid van de ECB wordt óók dit hof te gortig. Op korte termijn valt weer de volgende ‘onconventionele’ stap te verwachten. Vaste constante in dit proces is dat de euro, volgens de journalistieke, ambtelijke en politiek elite al tien keer gered, wéér gered moet worden. Dat de euro oorzaak van het probleem is, is echter propaganda. De euro is mislukt, de redding van de euro is mislukt en nu moet de mislukte redding van de mislukte euro weer gered worden door nóg zwaarder en nóg illegaler geschut. Van deflatie in reddingsoperaties is geen sprake, integendeel. De sociale, economische, monetaire en democratische Verelendung van de eurozone zet echter onverminderd door. Wat werd Roemer twee jaar geleden uitgelachen in de Tweede Kamer en hun media, toen hij de geldpers van de ECB ter sprake bracht. Het lachen is de burgers en het MKB in ieder geval al vergaan door dit Latijnse economische, monetaire en financiële wanbeleid van Nederlandse politici en de ECB. De geldpers drukt al lang en dit is pas het begin.

De uitslag van de Europese verkiezingen is in dit perspectief volstrekt niet relevant, omdat het Europees Parlement hier niets over te zeggen heeft. De politicus die de minste stemmen (een paar duizend) heeft gehaald, Jean Claude Juncker, claimt bovendien het presidentschap van de Europese Commissie op basis van het feit dat hij door Merkel is geparachuteerd. Wie heeft deze politicus ergens op een poster of verkiezingscampagne gezien? Zelfs in Luxemburg zijn ze deze vleesgeworden apparatsjik liever kwijt dan rijk. Schulz is ten minste net zo’n kwalijke en uiterst middelmatige kandidaat, de erbarmelijke staat van de EU symboliserend. Deze boekverkoper zonder staat van dienst en vooral zonder scrupules, heeft vooral zichzelf tot ‘grote Europeaan’ benoemd, de kas van het Europees Parlement geplunderd om zijn verkiezing te bewerkstelligen en zijn vriendjes alvast in de eurocratie benoemd. De stuitende nationale en socialistische retoriek van deze europopulist ontgaat de Nederlandse media, hoewel deze in Duitsland wél aan de orde is gesteld. Verhofstadt, de graaiende en eurofiele hoop van de VVD en D’66, hoeft verder geen betoog.

Voor de Nederlandse media en politici valt de verkiezingsuitslag nog mee. Kennelijk is een opkomst van 37 % niet zo ernstig. Sommige eurofielen beweren zelfs dat Nederland heeft gekozen voor Europa. Alsof 63 % niet kiest voor Europa, waar ze toch ook echt in wonen en werken. Bij een referendum zou nu tenminste 70% tegen deze EU stemmen, met een opkomst van 80%. Dat is de reden dat D´66 opeens géén voorstander meer is van een referendum. Een referendum is leuk, maar de uitslag moet wel van te voren vast staan.

In de Volkskrant (2 juni 2014) was weer eens te lezen dat de EU een noodzaak is. Daarin heeft de Volkskrant groot gelijk, maar voor een vis is niet alleen water, maar ook de kwaliteit van het water van levensbelang. De EU is ernstig vervuild en de vervuilers zijn niet de ‘fascisten’, maar de fabrikanten van steeds méér EU. De Volkskrant en andere media steunen deze ambitie onvoorwaardelijk en met een Noord-Koreaanse discipline. Deze ondemocratische, niet integere, niet transparante en in economisch, sociaal en financieel opzicht desastreuze eurozone kan alleen tot stand komen in landen waar de democratie niet (meer) functioneert. Ter toelichting: circa 95 % van de burgers, politici en bedrijven in Zwitserland, Noorwegen en IJsland wijst de euro af.   

De razendsnelle grenzenloze uitbreiding, met door het communisme tot het op bot ontwrichte landen is, een goede tweede. Het per decreet opheffen van de binnengrenzen zonder eerst de buitengrenzen adequaat te regelen staat met stip op derde plaats. Uiteraard mogen de burgers niet vermelden dat het aantal inbraken in bijvoorbeeld Duitsland is verdrievoudigd in een paar jaar tijd. Zelfs koeien zijn niet meer veilig. Alles wordt geroofd met de feitelijke onschendbaarheid van wijdopen grenzen als vrijbrief. In Zwitserland komt het volgende referendum er aan: het sluiten van de grenzen. De haattirades in het Europees Parlement en de sancties door de Europese Commissie zullen weer navenant zijn. Inmiddels groeit óók in Zwitserland de afkeer van de EU met de dag.

Democratie, goed bestuur en de rechtsstaat laten zich niet relativeren, ook niet op Europees niveau. Dit is in een natiestaat al moeilijk genoeg. Alsof het een postzegelclub betreft, wordt de EU even op de tekentafel ontworpen en nog in de praktijk gebracht ook. De Britse premier Cameron slaat de spijker op zijn kop: of  deze EU gaat compleet op de schop of ik leg het aan het Britse volk voor. Dat lijkt toch een waarlijke Europese verkiezing, waar niemand tegen kan zijn, hoewel de buitengewoon kwalijke methodes van de EU om dit te verhinderen, onlangs door de Financial Times tot op het bot zijn gefileerd.

De hierboven vermelde analyse in bijvoorbeeld de Volkskrant gaat geheel voorbij aan de weerbarstige Europese realiteit. Ook de argumentatie is gevaarlijk. De EU wordt gebaseerd op en gelegitimeerd door een vijandbeeld, oorlog, ‘alternatiefloos’, angst zaaien en onjuiste exportretoriek. China, IJsland, Taiwan, Nederland, Amerika, Singapore, Nieuw-Zeeland of Canada zijn alle (piepkleine) natiestaten, die zich globaal uitstekend kunnen weren. Indien gewenst en nodig zijn er machtige Europese multinationals en bestaat al lang Europese samenwerking. De eerste visserij- en telecommunicatieverdragen dateren bijvoorbeeld uit de negentiende eeuw. In Europees verband wordt al generaties als één blok onderhandeld met China of Amerika (anti-dumping, auteursrechten, staatsteun, WTO). Zwitserland en IJsland hebben onlangs handelsovereenkomsten met China gesloten, Nederland wordt meegesleurd in de Franse en Duitse belangenstrijd. Europese Handel en export bestaan al millennia met talloze munten. Noorwegen en Zweden zien China als uitdaging en kans, niet als bedreiging. De EU staat niet aan de vooravond van een nieuwe WO I, zoals Juncker onlangs weer eens verkondigde en het licht gaat niet uit zonder euro of EU, noch heeft de EU de vrede in West-Europa gebracht en bewaard. Dat hebben niet-Eurozone soldaten gedaan en de Navo in het bijzonder. De zogenaamde 'fascisten', de natiestaat en anti-Europeanen zijn nu de nieuwe vijand, die een totale EU legitimeert.

De euro is met deze leugens, bedrog, ‘wisselvoordeel’, veel pathos en propaganda ingevoerd. Dat is een zwak fundament voor een continent dat zich niet één voelt en dat ook vooral niet wil worden. Achter de verkiezingsroes van D’66, VVD en CDA gaat een realiteit schuil van hooguit 10-15% burgers die 'de totale EU' wil. De burger heeft meer angst voor de val van de euro dan dat de burger de euro een warm hart toedraagt. Het is immers een feit dat de politici, illegaal, al honderden miljarden Nederlands vermogen in de redding van de euro hebben gestopt. En dit is pas het begin, de rekening zal spoedig nog véél hoger worden. Ook deze angst voor het onbekende is een slecht fundament voor de euro, want vroeg of laat moet de rekening betaald worden. Juncker (Mr. Euro) is bij uitstek het symbool van deze EU en dit Europees Parlement. In 1940 stond Engeland óók alleen, maar ook toen was het continent geïsoleerd. Cameron is ook ónze premier. Onze elite, de EU en het Europees Parlement zijn een geïsoleerde groep van eurocraten, baantjesjagers en meedogenloze carrièremakers. Niemand praatte tot 2002 over uittreding uit de EU. Met name het wanbeleid van de EU en dus van nationale politici, ambtenaren en hun media liggen ten grondslag aan de onvrede over deze EU. Steeds meer propaganda, Juncker, Schulz, Verhofstadt, verkettering of retoriek zijn niet bepaald het goede medicijn, waar niet de burgers, maar de EU en de euro dood, zo niet terminaal ziek zijn.