Duitsland laat zich voor de verandering eens niét sturen door de lange arm van Ankara.
Het is een lichtpuntje temidden van de steeds groeiende invloed die de Turkse president Erdoğan in Europa krijgt. Nu hij de oppositie in eigen land nagenoeg helemaal opgesloten of monddood gemaakt heeft, richting hij zijn pijlen op Europa. Hier hebben wij immers nog veels te weinig respect voor de sultan van het Nieuw-Ottomaanse rijk. Gelukkig is hij de slechtste niet, en zet hij dat met alle liefde recht. En niet alleen vermeende Gülenisten worden richting het juiste pad gestuurd: ook niet-zo-komische komieken worden met een liefdevolle maar stevige hand op hun zonden gewezen.
Vooral Jan Böhmermann, de ZDF-komiek die Erdoğan onlangs in niet al te vleiende termen omschreef, moet het tegenwoordig ontgelden. Ankara kon niet lachen om zijn uitspraken, en besloot hem in Duitsland aan te klagen voor het 'beledigen van een bevriend staatshoofd'. Toegegeven, Böhmermann haalde het debat over de Turkse president niet naar een erg hoog niveau met termen als "geitenneuker" en "pedo", en je moet wel een raar gevoel voor humor hebben om hier echt oprecht om te kunnen lachen. Het punt is: dat maakt allemaal helemaal niets uit. Of hij grappig is of niet moet iedereen voor zichzelf uitmaken, maar dat hij moet kunnen zeggen wat hij wil staat als een huis. Nee, het is niet respectvol, maar dat is ook het hele punt van respect: het is pas oprecht als je het uit jezelf hebt, en niet wanneer je door de wet daartoe verplicht wordt.
Gelukkig ging de Duitse rechter voor de tweede keer in korte tijd niet mee in de denkwijze van de lichtjes-op-zijn-tenen-getrapte man die zichzelf nog altijd 'democratisch verkozen' noemt. Toch vraag ik me stevig af of het hierbij blijft, aangezien er altijd nog de optie is om de zaak bij het hooggerechtshof aan te kaarten. Het zou me niet verbazen als die stap gezet wordt, maar het moet raar lopen als dat hof een andere uitspraak doet dan dat in Koblenz.
Schokkender is dat heel Europa nog steeds op de knietjes gaat om met deze autocraat te mogen samenwerken, waarbij principes als persvrijheid graag eventjes vergeten worden in ruil voor deals waar Turkije zich uiteindelijk toch nooit aan houdt. En daar speelt Erdoğan het spel veel slimmer dan wij. Hij weet ook wel dat hij Böhmermann niet veroordeeld krijgt, maar hij laat graag zien dat hij mensen die noch in Turkije wonen noch Turks zijn alsnog in de weg kan zitten als hij wil. En daar verandert dit oordeel bar weinig aan helaas.