Misleidende vragen
Wat hebben Batman, 120 km per uur, Indië en Maurice de Hond gemeen? Wie de jaren zestig en zeventig bewust heeft meegemaakt, herkent linkse discussietechnieken van een kilometer afstand. Bij de PvdA en de SP werd men in agitprop getraind. Misschien nog steeds wel. Het is een effectieve mengeling van misleiding, halve waarheden en valse beschuldigingen.
Dat in de berichtgeving door te prikken, vereist een kritische en actieve geest. Helaas is de journalistiek gemakzuchtig, zo niet links, geworden en doet zelf mee door het stellen van misleidende vragen. We zien het dagelijks in het nieuws.
Een greep uit het nieuws:
1. Minister wil 120 km per uur toestaan op vijfbaans A2 bij Utrecht. Het Journaal en de kranten worden prompt gevuld met vragen als: Hoeveel tijdwinst denkt u te boeken? en Lokt die lege weg niet tot hard rijden? en meer van die niet ter zake doende vragen. Niemand heeft ooit beweerd dat je op een traject van tien kilometer een spectaculaire tijdwinst kunt boeken als je 20 kilometer per uur sneller mag. Niet iedereen zal trouwens gebruik maken van die mogelijkheid. Geen journalist heeft de vraag gesteld of het aanhouden van verschillende snelheden op een vijfbaansweg niet gewoon een noodzakelijkheid is uit het oogpunt van doorstroming en verkeersveiligheid. De vrachtwagen die 90 km p/u in de rechterbaan rijdt, wordt ingehaald in de tweede baan door iemand die 95 km p/u rijdt en in de derde baan rijdt een auto 100 km p/u. Je kunt de vierde en de vijfde baan alleen gebruiken als je sneller rijdt dan toegestaan. Of we moeten onze verkeersregels aanpassen, want in de VS kent men niet voor niets twee afwijkende verkeersregels: Blijf in je baan en rechts inhalen is toegestaan.
2. In de VS schiet een halve gare die niet het verschil weet tussen waan en werkelijkheid mensen neer in een bioscoop, waar Batman in première gaat. Geheel voorspelbaar komen de media niet verder dan de geijkte vraag en het vermanende vingertje over het vrije wapenbezit in de VS. Alsof daarmee gelijk het causale verband is gelegd. Doel en middel worden door elkaar gehaald. Het motief van de dader is niet de beschikbaarheid van vuurwapens, maar het verlangen om een daad te stellen, aandacht te krijgen of zelfs beroemd te worden. Niets voor niets werden filmpjes op YouTube gezet (Im going to become fucking famous). De dader identificeert zich met een filmheld, zoals Batman of Star Trek. De Noorse moordenaar Breivik, ook al zon gevaarlijke fantast, brengt de groet van een Klingon, maar in de media wordt serieus beweerd dat hij een fascistische groet brengt. Stel dat er een waterdichte methode zou zijn om te verhinderen dat deze gestoorde figuren aan vuurwapens komen, zouden er dan geen massamoorden meer gebeuren? Of zou hij de bioscoop opblazen, in brand steken of met een Suzuki Swift op de Koningin proberen in te rijden? Door het stellen van de gemakkelijke vraag over het vrije wapenbezit, laten de media de veel moeilijker vraag over de eigen rol met betrekking tot films en publiciteit liggen.
3. Moet er weer een onderzoek komen (het zoveelste) naar door Nederlandse militairen begane excessen in het voormalige Nederlands-Indië? De kritische vraag wordt niet gesteld: Zijn er nieuwe inzichten te verwachten door medewerking van de Indonesische autoriteiten? De Indonesiërs zitten niet op nieuw onderzoek te wachten. In hun geschiedschrijving en schoolboeken zijn de Nederlanders de absolute slechteriken en de Indonesiërs de onschuldige slachtoffers. Iedere nuancering van dat beeld en het staat vast dat er ook door Indonesiërs vele wandaden zijn begaan wordt als onwenselijk gezien. Vandaar dat de Indonesiërs hun archieven niet openstellen. Waarheidsvinding kan dus nooit het motief zijn van de Nederlandse onderzoekers. Eerder een laatste oprisping van de linkse weg-met-ons-mentaliteit, of natuurlijk gewoon twee jaar een interessante baan met leuke reizen.
4. Maurice de Hond geeft in de Volkskrant van 21 juli een klassiek voorbeeld hoe de linkse intelligentsia te werk gaat. Hij fileert kundig een betoog dat door de filosoof Hans Schnitzler was gebaseerd op een onware bewering, namelijk dat kiezers vaak van mening veranderen. Ik citeer De Hond:
Ik signaleer al twintig jaar dat zich een steeds grotere onvrede ontwikkelt binnen een aantal lagen van de samenleving. Uit de peilingen blijkt onder meer dat er inmiddels een groot verschil is in beoordeling van allerlei zaken tussen mensen met een hogere en mensen met een lagere opleiding. Alsof ze in twee parallelle werelden leven. Ik noem de onrust al lang een veenbrand.
Die is niet ontstaan, zoals mensen als Schnitzler vaak zeggen, omdat Fortuyn onrust creëerde. Die is ontstaan omdat degenen die de verantwoording hebben voor onze samenleving steeds minder lijken te weten wat zich echt afspeelt en zich door hun beleidsmaatregelen van die groepen vervreemden. Zij zijn verantwoordelijk voor ongebreidelde schaalvergrotingen en hebben onder meer slecht toezicht gehouden op banken, woningcorporaties, onderwijsinstellingen et cetera.
Niet zij dragen de lasten van die blunders, maar de klanten, huurders, studenten, belastingbetalers. Zij hebben Europa de euro opgedrongen zonder dat daarvoor de basisvoorwaarden waren gecreëerd, maar roepen vervolgens dat alleen meer Europa ons kan redden. En iedereen die daar anders over denkt, wordt als dom weggezet.
Een mooi artikel, ik zou zeggen; lees het helemaal. Soms staat er iets goed in de Volkskrant
Lees ook