Volgens Nijpels zijn dergelijke last-minute wissels niet ongebruikelijk. “Verschuivingen vinden altijd plaats”, zei Nijpels. “Er zijn altijd mensen die zich op het laatste moment bedenken en die weigeren, of die het departement niet interessant vinden. Daarom moet je altijd een voorraadje hebben met mensen die je naar voren kan schuiven.”
Nijpels voegde hieraan toe dat men in het laatste kabinet zich niet had laten beperken door uitsluitend experts tot minister te maken. “In dit geval zie je dat men niet zozeer gekeken heeft na specifieke deskundigheden van de diverse kandidaten, maar naar algemene politieke vaardigheden. Vandaar dat je specialisten op een bepaald terrein in de Kamer opeens naar een department ziet gaan waar ze tot voor kort nog nooit mee te maken hadden gehad”, zei Nijpels.
Het boek van
Ybeltje Berckmoes en deze uitspraken van Nijpels laten goed zien hoe het politieke spel eigenlijk in elkaar steekt. Het heftige is nog dat het helemaal niet als een verrassing aankomt, maar dat het inderdaad zo triest gesteld is dat het ook is zoals we het bedachten. Het enorme aantal ministers komt natuurlijk ook vooral, omdat iedere partij genoeg gedelegeerden wil hebben binnen de regering, niet of een kabinet nu effectiever of efficiënter is.
Deskundigheid moet voorop staan bij het kiezen van de juiste personen binnen een kabinet. Een van de grote drama's binnen het Ministerie van Financiën, de organisatie en ICT, komt mede doordat de politieke leiding niet de juiste expertise bezit. Daarnaast zijn ministers dan vooral afhankelijk van het kleine groepje personen om hem heen. Beïnvloeding van de ministers wordt daardoor een reëel gevaar. Al met al zitten er veel voordelen verbonden aan een
zakenkabinet, zoals
Thierry Baudet zelf al voorstelde. Het zorgt voor de juiste mensen op de juiste plaats, vrij van politieke spelletjes.
