Milieudefensie leeft nog steeds in de vorige eeuw

Voor lezers die met weemoed terug verlangen naar de “goeie jaren zeventig” van de vorige eeuw, is het verslag van het jublieumfeest van Milieudefensie op hun website een aanrader.

Echt waar, het is genieten. De zaal en de aankleding doen denken aan een ingedutte 1 meiviering ergens in Stadskanaal. Natuurlijk mag een strijdkoor niet ontbreken. Ook veel zangers met gitaren en, zo mogelijk nog erger, met trommels. En als klap op de vuurpijl, Neerlands eigen ecoterrorist, Wynand Duyvedak, die zichzelf nog maar weer eens een biertje in schenkt. Op de foto kunnen wij helaas niet ontdekken of dit bier wel afkomstig is van een biologisch-dynamische brouwerij Veertig jaar Milieudefensie. Vier decennia zinloze kretologie en verkleedpartijen.

‘Milieudefensie terug in de frontlinie’ schreeuwt het vanaf de website. Waren ze dan weggeweest? Helaas niet. Voortdurend worden politici, ministers en ondernemers die proberen een fatsoenlijke baan aan fatsoenlijke mensen te bieden, lastig gevallen door activisten. Verkleed als varkens of in driedelig pak met juridische opleiding steken de groene soldaten ongevraagd hun moralistische vingers richting al die Nederlanders die niet hoog genoeg scoren op de groene meetlat. En als hun morele gelijk niet helpt, worden kantoren, tunnels of fabrieken illegaal behangen met spandoeken waarop flauwe woordgrappen zijn gekalkt. Milieudefensie veertig jaar. Vier decennia illegale praktijken, moralistisch gebral en economische terreur.

Een rondschrijven van Milieudefensie opent met de triomfantelijke kop ‘2012: Het jaar van hoop en verandering’. In een adem door plaatst de groene beweging zich, met een beroep op weekblad Time, in de rij van Arabische demonstranten, Griekse anarchisten en Occupiers. Wat een gotspe! Ten eerste is het nogal onkies om vanuit je riante gesubsidieerde baan je te vergelijken met Syriërs, Libiërs of Egyptenaren die met gevaar voor eigen leven het opnemen tegen dictators. Het roept de uitspraak van een Franse politiecommandant in het Parijs van 1968 in herinnering: Maakt u zich zorgen om die demonstrerende kinderen? Welnee, antwoordde de man, vanavond slaapt mijn dochter weer heerlijk in haar eigen bed bij ons thuis”. Oftewel: het maakt nogal een verschil onder welke omstandigheden en op welke plek je kan en mag demonstreren. Maar de westerse demonstranten wentelen zich graag in hun morele gelijk, maar dan wel vanuit de beschermde positie die de gehate staat hen biedt. “Bite in the hand that feeds you”. Opmerkelijk genoeg staat de Tea Party Movement niet in het rijtje. Toch wel degelijk een grassroots beweging (waar links zo dol op is, maar dat betekent niet dat het volk wat te zeggen krijgt; vanzelfsprekend bepaalt een kleine voorhoede volgens aloud leninistisch principe de koers). Maar de Tea Partiers beroepen zich nu eenmaal op de beginselen van de Amerikaanse Revolutie en de Constitution, en daar kunnen de watermeloenen niet mee uit de voeten.

Het is parels voor de zwijnen(!) om het kantoor van Milieudefensie te bedelven onder het nieuwe boek van James Delingpole, Watermellons.The Green Movement’s True Colors. Activisten lezen niet en laten zich niet overtuigen met argumenten. Literatuur van Peter Senge of Jeffrey Hollender is aan hen niet besteed. De enige manier om hun te bestrijden is frontaal de aanval zoeken, geldstromen aan het daglicht brengen en vervolgens afknijpen en de ware aard achter de varkensmaskers onthullen. Of bijvoorbeeld de Canadese minister Joe Oliver of de Tsjechische president Vaclav Klaus uitnodigen voor een spreekbeurt in de Tweede Kamer.