Linkse samenwerking blijft een loze belofte
Links is deze dagen het allertegenst. Een soort puber die alles vet stom vindt, zich naar buiten toe zelfverzekerd en narcistisch presenteert, maar van binnen geen idee van onder of boven heeft. Het enige richtsnoer voor de linkse oppositie is 'tegen zijn'. De verschillen tussen de oppositiepartijen onderling zijn haast net zo groot als tussen het linkse en rechtse blok in de Kamer. Nieuw dieptepunt is dat de PvdA en Groenlinks er niet in slagen vijf gemeenschappelijke programmapunten te formuleren voor de aankomende Provinciale Statenverkiezingen.
Wat van de gefragmenteerde oppositiepartijen een blok had moeten maken, is een mislukking geworden die partijen nog verder uit elkaar heeft gedreven. De sfeer tussen de PvdA en Groenlinks was al bekoeld door de Groenlinkse steun aan de Kunduz-missie en die verwijdering wordt nu beklonken door de opmerkingen van Lilianne Ploumen. De PvdA-fractievoorzitter laat weten dat 'het nuttiger is om in de praktijk samen te werken'. Geen holle uitspraak ingefluisterd door een persvoorlichter, maar een sneer naar Groenlinks dat geen typisch links geluid liet horen door in te stemmen met de missie.
Eind 2010 lieten de PvdA en Groenlinks weten de kiezer samen tegemoet te treden met 'vijf of tien' gemeenschappelijke punten. Maar zelfs vijf gemene delers formuleren lukt niet. Kennelijk lijken Groenlinks en de PvdA niet erg op elkaar. Big surprise. Sap zou ook beter moeten weten: de sociaaldemocraten proberen de dogmatisch linkse en starre houding van de SP te imiteren en weten zich dus geen raad met het modernere Groenlinks-programma. Bovendien is het niet verstandig een coalitie aan te gaan met het zinkende schip van de PvdA. De partij van Sint Job is hard op weg een margepartij te worden en is dus niet de sterke bondgenoot waarbij Groenlinks baat zou kunnen hebben.
Vooralsnog is er van echte linkse blokvorming geen sprake. De SP vaart de vertrouwde solitaire en compromisloze koers, de PvdA probeert in het kielzog van de SP te blijven maar is zinkende en Groenlinks en D66 willen wel samenwerken, maar worden tegengewerkt door de linkse achterban van Sap. Hoe tegen de oppositie ook kan zijn tegen DDS-I, van een eenduidig geluid geen spoor. Met een tegenstander die zichzelf knock-out slaat, wint het kabinet de Provinciale Statenverkiezingen natuurlijk met twee vingers in de neus.
