Linkse organisaties en antisemitisme

Linkse organisaties claimen voor democratie en mensenrechten te zijn. Het is echter stuitend hoe druk zij het hebben met het neersabelen van de enige democratie in het Midden-Oosten, Israël, en veel minder of zelfs helemaal niet met de vaak gewelddadige onderdrukking en discriminatie van religieuze minderheden, homo's en vrouwen in de islamitische wereld.

Zo is er een veelheid van linkse ontwikkelingshulporganisaties die oproepen tot boycots van Israël, vanwege de ‘bezetting’. Opvallend is dat zij daarvoor alleen de Joodse staat uitkiezen, en niet de bezettingen van andere gebieden, zoals Tibet, Noord-Cyprus of de Westelijke Sahara. Terwijl daar niet 98% van de bewoners onder autonomie leven, met eigen regeringen, ministeries en politie - zoals de Palestijnen.

Ontwikkelingshulporganisatie Cordaid betaalde in 2013 zelfs een onderzoeksbureau om een rapport op te stellen welke Israëlische producten in supermarkten precies geboycot zouden moeten worden. Wat het met ontwikkelingshulp te maken heeft en hoe de allerarmsten in de wereld hier beter van worden, zal altijd wel een raadsel blijven.

En alleen de Joodse staat is het mikpunt van hun boycot, in nauwelijks verholen racisme. Het meten met twee maten als het Israël betreft, valt onder de definitie van antisemitisme van de EU.

Frankrijk kent een strengere antiracisme wetgeving dan Nederland Daar wordt het oproepen tot het boycotten van Israël dan ook zwaar bestraft, op basis van het “aanzetten tot discriminatie”. Twaalf demonstranten in supermarkten kregen daar bijvoorbeeld duizend euro boete per persoon opgelegd door een rechtbank (december 2013).

Of neem het blad voor ontwikkelingshulp, OneWorld, dat leunt op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Zoals OneWorld meldt op de website: "Een subsidie van het ministerie van Buitenlandse Zaken stelt ons in staat OneWorld magazine gratis aan te bieden." Het blad wordt toegestuurd aan de voormalige abonnees van IS, dat werd uitgegeven door het ministerie van Ontwikkelingssamenwerking. IS stond overigens voor Internationale Samenwerking.

OneWorld publiceerde een artikel van Frank van der Linde. Deze is onder meer berucht van het gewelddadig verstoren van een Joods cultureel evenement in Amsterdam, afgelopen september. De hoogbejaarde zangeres werd daarbij uitgescholden voor “moordenaar”, alleen omdat zij Israëlische is.

De actie werd veroordeeld door de Amsterdamse burgemeester Van der Laan en door de Nederlandse regering. Geenstijl noemde hem terecht “een beroepsgek”.

Aan zo iemand geeft een zichzelf respecterend blad geen podium, zou je denken. Zeker niet in het huidige klimaat, waar Joden toch al niet gerust over straat kunnen gaan en zwaar beveiligd moeten worden vanwege de om zich heen grijpende Jodenhaat. OneWorld deed dat toch wel.

In dat artikel schrijft van der Linde dat Israël moet verdwijnen omdat “institutioneel racisme” verboden is.

Het ontkennen van het bestaansrecht van Israël betekent een ontkenning van het zelfbeschikkingsrecht van het Joodse volk en is eveneens antisemitisch, volgens de bovengenoemde definitie van de Europese Unie. Ook het zelfbeschikkingsrecht voor Joden ‘racistisch’ noemen, is antisemitisch volgens die definitie. Immers, van andere volken - Nederlanders, Koerden, Eritreeërs of wie dan ook - roept niemand dat die racistisch bezig zijn als die zelfbeschikkingsrecht willen.

Likoed Nederland heeft bovenstaande voorgelegd aan de hoofdredacteur van OneWorld, Hans Ariëns. Zijn reactie was kortweg: "Wij lezen echt geen Jodenhaat in zijn bijdrage."

Ondanks de duidelijke definitie van de EU inzake antisemitisme ziet de hoofdredacteur dit toch niet. Waarom? Wij weten het niet. Wel weten wij dat het Ministerie voor Ontwikkelingssamenwerking het blad subsidieert. Waarom moeten zulke organisaties gesubsidieerd worden, vraag je je af.

Tot slot Amnesty International. Onder een artikel over Israël op hun website reageerde een zekere 'Khaled':

"waar is de man met het kleine snorretje als je hem nodig hebt.....hij was goed begonnen in 194?" (sic)

Toen Amnesty dit niet uit eigen beweging verwijderde, heeft Likoed Nederland daar drie maal - op 18 januari, op 25 januari en op 10 februari 2015 - aan Amnesty gevraagd om deze walgelijke uiting van Jodenhaat te verwijderen. Maar blijkbaar vindt Amnesty de tekst niet storend, want hij staat er op het moment van schrijven nog steeds.

Begrijpt men nu nog niet dat het antisemitisme in Nederland al erg genoeg is, zodat die tegengegaan moet worden in plaats van verder verspreid?

Awi Cohen is bestuurslid van Likoed Nederland.