Lekker niet gestemd
D66 of PVV? De redenen beide af te wijzen wogen sterker dan het verlangen van een democratisch recht gebruik te maken.
Misschien was het vanwege het mooie weer dat ik gisteren niet ben gaan stemmen. De zon op het terras nodigde niet uit voor de lange mars naar het stembureau in de wat deprimerende bejaardenflat. Of was het omdat mijn nieuwe Playstation 4 net binnen was? En toen ik boodschappen ging doen en langs het bureau kwam, bleek ik mijn stempas niet bij me te hebben.
Nee, laat ik eerlijk, geen van deze factoren speelden een belangrijke rol bij mijn beslissing niet te stemmen voor het Europese Parlement of liever: mijn niet-beslissing te gaan stemmen. Want ik was het wel van plan toen ik gistermorgen wakker werd. Op wie? Het is mij veel gevraagd de afgelopen weken en ik zal het u later vertellen, tegen mijn gewoonte in. Maar eerst op wie zeker niet.
Lafjes
Vorige week schreef ik dat alleen PVV en D66 relevant waren in de strijd om de Europese ziel van de Nederlandse kiezer. Een helder standpunt tegen en voor de EU, de rest hangt er lafjes tussen en weigert echt partij te kiezen. Angst voor de eurosceptische kiezer binnen de eigen gelederen en angst voor de consequenties mocht deze de overhand krijgen.
Ik neem de Dierenpartij als voorbeeld, aan de ene kant is zij behoorlijk EU-kritisch, flirt met referenda over onze toekomst binnen de Unie en wil minder soevereiniteitsoverdracht naar Brussel. Maar tegelijkertijd wil zij de Spanjaarden het stierenvechten verbieden. Ik kan zo snel even geen stierenvechtermetafoor verzinnen om deze idiote spagaat tussen scepsis en soevereiniteit uit te drukken, maar de houding is typisch: we gebruiken de Unie voor onze doeleinden en voor de rest zijn we lekker kritisch. Cherry-picking, politieke lafheid, hypocrisie het tekent de houding van de dierenvrienden en van bijna het hele politieke spectrum.
De PVV ging het ook niet worden. Mocht ik dat al hebben overwogen op enig moment, sneed fractiegenoot Jean-Marie Le Pen die optie definitief de keel door met een van de meest openlijk racistische opmerkingen die ik de laatste jaren een politicus heb horen uiten. Who am I kidding? Het was sowieso niet Wilders en co geworden. En dat vond een grote meerderheid van het Nederlandse volk ook, want de PVV is de grote verliezer geworden. Zelfs al halen ze uiteindelijk die vierde Geenstijlzetel nog, dan nog is het een enorme nederlaag, want dit hadden de verkiezingen van Wilders moeten worden. Als het anti-EUgeluid het niet kan winnen tijdens de Eurocrisis en met een extreem lage opkomst, wanneer dan wel?
D66
Ik geloof dat de toekomst van ons land in de Unie ligt en moet liggen, zowel om praktische als om ideologische redenen. U kunt het daar oneens mee zijn, maar u zult minimaal moeten respecteren dat ik daar een duidelijke keuze inmaak, anders dan bijvoorbeeld CDA en VVD, die met de Europese wind meewaaien en dan opeens bij de verkiezingen doen alsof ze EU-kritisch zijn. Dus kwam ik uit bij het zal u niet verrassen D66. Geen populaire partij bij de lezers van deze site, maar tenminste eentje met een duidelijk standpunt waar je voor of tegen kunt zijn.
Totdat ik gistermorgen de voorpagina van de Volkskrant las. Ik probeer de stukjes van Arnon Grunberg zo veel mogelijk over te slaan, maar dat is niet zo gemakkelijk. Ze zijn zo lekker kort en staan in zon kek gekleurd kadertje. Het ging over de Europese verkiezingen, uiteraard, en was nogal voorspelbaar. Behalve die laatste zin: Een stem tegen het Europese project, is een stem op de fascisten. Van de weeromstuit besloot ik onmiddellijk mij solidair te verklaren met al die Nederlandse eurosceptische fascisten en niet op D66 te stemmen. Bedankt Arnon!
Ach, ook dit is eigenlijk maar een uitvlucht. De waarheid is dat er geen serieuze partij is die een progressief geluid combineert met een gezonde dosis scepsis binnen de pan-Europese context. Sterker nog: ik ben er helemaal niet zo zeker van of ik wel wil dat dit Europees Parlement bestaat, laat staan dat het meer macht krijgt. Ik geloof dat de regering in Den Haag beter in staat is onze belangen (die ik ondanks mijn "cosmopolitische eurofilie" nog steeds belangrijker vindt dan die van Polen, Grieken of Portugezen) in Brussel te dienen dan 26 leden in een 751-koppig parlement.
Dus heb ik mij aangesloten bij dat deel van de Nederlandse kiezers (bijna tweederde van het electoraat, je zou er de grondwet mee kunnen veranderen!) dat niet pro-EU heeft gestemd, niet anti- en zelfs niet op alles daartussen. 65% van de Nederlands zegt niet ja tegen de Unie en niet nee, maar meh whatever. En dat is hun - dat is ons - goed recht. Het voelt ook wel lekker eigenlijk. Het lichte schuldgevoel van het niet vervullen van mijn democratische plicht weegt ruimschoots op tegen het ergernis dat ik de komende jaren niet zal voelen als mijn partij van keuze gierend de bocht uitvliegt. Misschien had ik dit al veel eerder moeten doen...
