Laten we het niet erger maken in Syrië

We hebben namelijk al gegokt en verloren.

Assad gaat de opstand in zijn land waarschijnlijk succesvol (lees: bloedig) neerslaan. Als dat niet gebeurt, zal een lange burgeroorlog blijven woeden. Tenzij het Westen ingrijpt. Wat we absoluut moeten voorkomen. 

Mocht Obama namelijk besluiten in te grijpen, dan zal het dodental (dat nu op honderdduizend staat) niet alleen omhoog spuiten, maar zullen ook de Russen niet twijfelen Assad van hun beste militaire materieel te voorzien. Koude Oorlog annex Vietnamoorlog 2.0, zullen we maar zeggen.

En bij Amerikaans ingrijpen in Syrië maken de Amerikanen een fout die ze in Vietnam al hebben gemaakt. Een fout waar destijds defensieminister Robert McNamara pas decennia na zijn aftreden achter kwam, toen een vormalig Vietcong-commandant hem inlichtte. De Vietcong vocht niet tegen de Amerikanen omdat ze communistisch wilden zijn of toenadering tot China of de USSR zochten om tot de communistische familie te behoren, maar omdat ze de Amerikanen aanzagen voor bezetters, voor imperialisten. Veel Vietnamezen zagen de Amerikanen echt niet als de vrijheidsbrengers die de Yanks zagen als ze in de spiegel keken. 

De geschiedenis herhaalt zich nooit op exact dezelfde wijze, maar hier durf ik een voorspelling tegenaan te gooien. Als Amerika (met eventuele andere Westerse hulp) besluit in te grijpen in Syrië om Assad te wippen, zal de kortstondige euforie onder de plaatselijke opstandelingen (niet eens de gehele bevolking) snel plaatsmaken voor de oude vertrouwde haat tegen het imperialistische Westen. Dan mogen de Verenigde Staten niet alleen tegen Assads mensen vechten, maar ook tegen de facties die ze oorspronkelijk te hulp waren gekomen. 

We hebben Syrië tijden geleden al verloren aan Rusland, China en Iran. Door de opstandelingen tegen Assad te steunen en diens winst niet te voorzien, hebben we de gevaarlijke leider enkel meer in de armen van zijn oude bondgenoten gedreven. We moeten niet denken dat we onze eerdere fouten kunnen goedmaken door aan de verkeerde kant van de geschiedenis te gaan staan.