Lale Gül over Pim Fortuyn: 'Ik zou willen dat we iemand zoals hij ook in de hedendaagse politiek zouden hebben'

Schrijfster Lale Gül kwam afgelopen donderdag langs bij Op1 om daar te vertellen over haar nominatie voor de Pim Fortuyn Prijs. Dat vond ze een heel eer. Maar ze zei wel iets heel aparts. Want, beweerde Gül, tegenwoordig mist de Nederlandse politiek een man als Fortuyn. Zijn zogenaamde opvolgers zijn dat in haar ogen eigenlijk helemaal niet.

Het was verbazingwekkend om te kijken en te luisteren terwijl Lale Gül uitlegde dat het tegenwoordig in de politiek ontbreekt aan "een type Fortuyn."

https://twitter.com/op1npo/status/1390413552175955970

"Een intrigerende man," zei Gül (wat zowel Roos als Lach betekent). "Hij wordt geassocieerd met de moderne politici die het stokje van hem over hadden moeten nemen. En dan bedoelen ze islamkritische, immigratie-sceptische politici."

Maar, ging ze verder, "alleen ben ik het daar dus niet mee eens. Je ziet echt fundamentele verschillen. Ik zou willen dat we zo iemand ook in de moderne politiek hadden."

Nou kun je haar dit nauwelijks kwalijk nemen, misschien, omdat ze slechts vier jaar oud was toen Fortuyn vermoord werd. Maar wat ze zegt is natuurlijk je reinste onzin. Fortuyn heeft wel degelijk opvolgers gekend. Oké, ze zijn geen van allen kopieën van de man, maar dat ze door hem geïnspireerd zijn kan een blinde nog zien.

Geert Wilders (hoewel die heel ver is doorgeslagen in zijn anti-islamstandpunt), Thierry Baudet (FVD), en zelfs Joost Eerdmans (JA21) en Caroline van der Plas van BBB zijn duidelijk geïnspireerd door Fortuyn. En daarbij zou ik Baudet aanwijzen als de échte erfopvolger omdat hij net als Fortuyn de moed heeft tegen heilige huisjes aan te schoppen en het hele narratief probeert te veranderen.

Maar Gül ziet dat niet zo. Want Gül denkt dat de huidige politici veel te extreem zijn, wat natuurlijk je reinste onzin is. Deze politici worden alleen op precies dezelfde manier geframed als Fortuyn. Ze worden weggezet als nazi's, fascisten, extremisten, racisten. Ze worden overal buitengesloten, mogen nergens aan meedoen, en krijgen alleen met de grootst mogelijke moeite een hand van hun mainstream-collega's in de Kamer.

Lale trapt in het narratief van de media, die Fortuyn tijdens zijn leven letterlijk de dood hebben ingeschreven, maar hem daarna opeens als het schil zetten als een rustige, kalme, respectabele hervormer - waarbij het contrast dan steeds weer gemaakt wordt met de nieuwe lichting outsiders die tegen de heilige huisjes van het kartel aanschoppen.