De Verenigde Staten lijkt het niet zo op te hebben met haar bondgenoten de afgelopen tijd. Kijken we naar de sancties op Europese producten, of de beschamende staatsbezoeken van Donald Trump in Europese landen, er zijn genoeg voorbeelden. De relatie tussen de VS en de EU wordt nog meer bekoeld door de Amerikaanse afwijzing van het verzoek van Europese landen om Europese bedrijven in Iran een uitzonderingspositie te geven in de sancties die daar nu gelden. In een antwoord aan Europa schrijven minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo en minister van Financiën Steven Mnuchin dat ze niet akkoord gaan met bescherming van Europese bedrijven. Er worden alleen uitzonderingen gemaakt als de nationale veiligheid of mensenrechten in het geding zijn.
Pompeo waarschuwde eerder ook dat de VS van plan is Europese bedrijven te straffen die zaken blijven doen met Iran. "Ik weet dat onze bondgenoten in Europa vast proberen te houden aan de oude nucleaire deal met Teheran. Dat is hun besluit, ze weten wat ons standpunt is."
Je moet het de Amerikanen nageven, consistent zijn ze wel. Geen onduidelijke taal, maar directheid en oprechtheid naar hun bondgenoten toe. Dat het dan heel bot en cru kan overkomen, dat nemen ze maar voor lief. Het zorgt in elk geval voor internationale spanningen in een tijdperk waarin het Westen eigenlijk nauwer moet samenwerken.
Het Westen verliest haar positie in de wereld en haar macht en invloed. Het is dan niet de bedoeling dat de Verenigde Staten en de Europese Unie als een stel schoolkleuters elkaar gaan pesten. Op die manier werken ze elkaar naar beneden en dan kunnen andere landen daar gebruik van maken. Daarmee wil ik niet zeggen dat elke vorm van beleid maar voor lief genomen moet worden, zodat de invloed van het Westen niet afneemt. Een kritische blik is altijd goed en daar op moet ook geacteerd worden, maar de manier waarop bepaalt nog wel altijd of er begrip is of niet. Wederzijds respect is daarin een must.