Judith Curry: hogepriesteres van het broeikasevangelie valt van haar geloof

Geen categorie27 okt 2010, 16:30
Judith Curry
Judith Curry, een vooraanstaand, rijkelijk gelauwerde Amerikaans klimatologe en gedurende lange tijd aanhangster van de menselijke broeikashypothese (AGW, Anthropogenic Global Warming), heeft zich uiteindelijk 'bekeerd' tot de klimaatscepsis. Voorheen was zij bekend als de hogepriesteres van het broeikasevangelie. Maar op een gegeven moment begon ze - zoals ze het zelf verwoordde – voor zichzelf te denken en weigerde ze nog langer het dogma van het VN-Klimaatpanel (IPCC) te verkondigen, dat zij tot dat moment altijd als gezaghebbend had aanvaard. Zij was van mening dat zij beïnvloed was door groepsdenken. Haar positiewijziging leidde natuurlijk tot een golf van kritiek van AGW-zijde. Sommigen beschouwden haar zelfs als een verraadster. Curry vroeg zich af waarom men het op haar had gemunt. In het bijzonder gold dat Michael Lemonick, die een hele beschouwing wijdde aan haar gewijzigde opstelling in een artikel in The Scientific American.
In een reactie op dat artikel schreef zij op haar blog het volgende:

Why am I being singled out here? Richard Lindzen and Roger Pielke Sr. have been making far more critical statements about the IPCC and climate science for a longer period than I have. And both score higher than me in the academic pecking order (in terms of number of publications and citations and external peer recognition).

The answer must be in the narrative of my transition from a “high priestess of global warming” to engagement with skeptics and a critic of the IPCC. The “high priestess of global warming” narrative (I used to see this term fairly frequently in the blogosphere, can’t spot it now) arose from my association with the hurricane and global warming issue, which at the time was the most alarming issue associated with global warming.

The overall evolution of my thinking on global warming is described in the Q&A at collide-a-scape (the relevant statements are appended at the end of this post.) My thinking and evolution on this issue since 11/19/09 deserves further clarification. When I first started reading the CRU emails, my reaction was a visceral one. While my colleagues seemed focused on protecting the reputations of the scientists involved and assuring people that the “science hadn’t changed,” I immediately realized that this could bring down the IPCC. I became concerned about the integrity of our entire field: both the actual integrity and its public perception. When I saw how the IPCC was responding and began investigating the broader allegations against the IPCC, I became critical of the IPCC and tried to make suggestions for improving the IPCC. As glaring errors were uncovered (especially the Himalayan glaciers) and the IPCC failed to respond, I started to question whether it was possible to salvage the IPCC and whether it should be salvaged. In the meantime, the establishment institutions in the U.S. and elsewhere were mostly silent on the topic.

In Autumn 2005, I had decided that the responsible thing to do in making public statements on the subject of global warming was to adopt the position of the IPCC. My decision was based on two reasons: 1) the subject was very complex and I had personally investigated a relatively small subset of the topic; 2) I bought into the meme of “don’t trust what one scientists says, trust what thousands of IPCC scientists say.” A big part of my visceral reaction to events unfolding after 11/19 was concern that I had been duped into supporting the IPCC, and substituting their judgment for my own in my public statements on the subject. So that is the “dupe” part of all this, perhaps not what Lemonick had in mind.

If, how, and why I had been duped by the IPCC became an issue of overwhelming personal and professional concern. I decided that there were two things that I could do: 1) speak out publicly and try to restore integrity to climate science by increasing transparency and engaging with skeptics; and 2) dig deeply into the broader aspects of the science and the IPCC’s arguments and try to assess the uncertainty.

En zo gaat Curry nog een tijdje door. Zij concludeert:

What happened? Did the skeptics and the oil companies and the libertarian think tanks win? No, you lost. All in the name of supporting policies that I don’t think many of you fully understand. What I want is for the climate science community to shift gears and get back to doing science, and return to an environment where debate over the science is the spice of academic life. And because of the high relevance of our field, we need to figure out how to provide the best possible scientific information and assessment of uncertainties. This means abandoning this religious adherence to consensus dogma.

Maar Judith Curry is niet de enige 'bekeerling'. Uit een recent onderzoek onder een kleine 600 klimaatsceptici van Rob Maris, waarover Hans von Storch rapporteerde op de website 'Die Klimazwiebel', blijkt dat vele klimaatsceptici aanvankelijk neutraal of aanhanger van de menselijke broeikashypothese waren.

More than 75% of the participants started off as neutral or even alarmist. That shows the longer one looks at the climate issue, the more skeptical one becomes with regards to alarmism.

Maar na verdere studie van het 'probleem' moesten zij hun opvattingen corrigeren.
Ikzelf begon zo'n tien jaar geleden ook als 'gelovige'. Maar toen ik mij als econoom een beetje in de materie begon te verdiepen, werd mij na een paar dagen wel duidelijk dat de menselijke broeikashypothese op wetenschappelijk drijfzand was gebouwd. Het is opmerkelijk dat professionele klimatologen daar vele jaren voor nodig hebben en dat velen van hen nog steeds in een staat van ontkenning verkeren.
Het kamp van de broeikasgelovigen loopt dus zo zoetjesaan leeg. Wie zal de laatste zijn die het licht uit doet? Martijn van Calmthout?
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten