Interview! Paul Cliteur na vrijspraak: 'Ik wil terug naar klassieke universiteit die woke gekkies op zijspoor zet!'

Het was ook erg leerzaam. Ik heb met anderen een boek gemaakt over identiteitspolitiek en ik ben een boek aan het voorbereiden over westerse schuld. Dus ik ken deze discussies vanuit andere landen. Voornamelijk de Verenigde Staten. Ik was al één keer bijna gedeplatformed aan de Universiteit van Groningen en ik werd op 28 november, aan mijn eigen universiteit dus, geconfronteerd met een social justice warrior, Dr. Lieke Smits, die van mijn rector op Twitter eiste dat de universiteit zich zou distantiëren van mij op grond van “racisme.” Ze schreef: “Ik hoop en verwacht dat mijn werkgever zich distantieert van (de ideeën van) Paul Cliteur. Racisme mag geen gemeengoed zijn aan de universiteit, ook niet onder het mom van vrijheid van meningsuiting.” Daarop antwoordde onze rector: “Zeker Lieke, het verwijt van een patroon van antisemitisme rond FvD is uiterst zorgelijk en raakt daarmee ook Paul Cliteur. Antisemitisme en racisme, en ook het daarvan niet afstand nemen, zijn totaal maar dan ook totaal onaanvaardbaar. Wordt snel vervolgd.”

Ik was me van dit twitterverkeer totaal niet bewust, want ik zit niet op Twitter. ’s Avonds om 18:00 uur op diezelfde dag las ik echter de kop in het Leidsch Dagblad en dat was: “Universiteit Leiden neemt afstand van Cliteur.”

Toen begon tot mij door te dringen dat ik in feite al veroordeeld was in een “trial by Twitter” waar ik zelf niet bij aanwezig was geweest. Ik had als het ware een functioneringsgesprek met mijn werkgever gehad op twitter terwijl ik dacht dat ik lekker op de bank een boek lag te lezen.

Ik heb dat aanvankelijk een beetje over me heen laten komen. Maar ik heb hier wel van geleerd. Een van de conclusies in het rapport van de Commissie Corstens die deze hele zaak heeft onderzocht luidt: “Wees bewust van de potentiële effecten van het gebruik van sociale media en ga het gesprek daarover aan.” Dat heb ik wel geleerd. Wat ik ook geleerd heb, is dat je niet passief kan blijven afwachten als je weet dat de messen worden geslepen om je keel eraf te snijden. Dat was het geval met GeenStijl. Ik wist dat men daar wel wat van plan was. Maar ik dacht: “Ach, dat is geen serieus medium. Niemand gelooft wat op GeenStijl staat.” Nou ja, dat is dus een beetje anders. Ze publiceerden in de ochtend van 28 november een stuk vol met ongeverifieerde beweringen. Geen fatsoenlijke krant zou het hebben gepubliceerd. Daarmee sloeg ook in Leiden de vlam in de pan.

Dat was natuurlijk vreselijk. Ook allemaal mensen met op zichzelf goede opvattingen. Een trauma voor mij als oud-promotor. Yoram Stein las allerlei geheime nazistische en antisemitische verwijzingen in de speeches van Baudet. Ik moest dat volgens hem gaan uitzoeken. Dat heb ik – hoewel met een zekere tegenzin – allemaal gedaan. Ik heb met Stein gecorrespondeerd. Ik heb – in coronatijd – een hele lange wandeling met hem gemaakt. Ik heb, voordat de Commissie Corstens dat heeft gedaan, aan mensen gevraagd of zij Baudet wel eens nazistische opmerkingen hadden horen maken. Totaal idioot natuurlijk, want ik ken Baudet en tegen mij had hij nog nooit zulke opmerkingen gemaakt zoals Stein beweerde dat anderen hadden gehoord. Anderen! Stein had het allemaal van horen zeggen.

Ik heb het teruggekoppeld op Baudet en daarna tegenover Stein aangegeven dat ik niet iedereen ga afbellen die hij vond dat ik moest gaan bellen, maar dat als zich iemand bij mij meldt die met een verhaal in zijn maag zit, dat ik dan een luisterend oor ben. Mijn e-mailadres of 06-nummer mocht worden doorgegeven. Ook heb ik gevraagd: “Als jij of de mensen die je zegt te vertegenwoordigen die nazi-verwijzingen allemaal zulk hard materiaal achten, waarom treed je dan niet naar buiten met een goed artikel?” Maar dat wilde hij niet. Ik concludeerde: “Ze geloven niet in hun eigen verhaal.” Stein was op zoek naar iemand die de Judasrol kon spelen. En dat moest de vertrouweling, de mentor, de senator Cliteur zijn. Ik heb dat ervaren als morele chantage en ik heb voor die rol bedankt. Het resultaat was het artikel in GeenStijl waarvan ik denk dat ze ook hebben aangeboden aan meer fatsoenlijke kranten, maar dat zij dat gewoon hebben geweigerd.

Op 24 november gaf Baudet aan dat hij zich wilde terugtrekken als partijleider. Toen vond ik dat voor mij het moment gekomen om me terug te trekken als Eerste Kamerlid. Immers wat heb ik in de Eerste Kamer te zoeken als de partijlijn waarvoor ik de politiek ben ingegaan is zoekgeraakt? Er zouden mensen achterblijven wiens voornaamste ambitie was afstand nemen van Baudet. Ik had geen zin om dat mee te maken. Dan wordt het nog 2,5 jaar je termijn “uitzitten” en zelf maar wat bedenken op basis waarvan je politiek wil bedrijven. Niet erg aantrekkelijk. Dus ik heb me op de avond van 24 november teruggetrokken uit de Eerste Kamer. Maar op 25 november besloot Baudet toch te gaan vechten voor de partij en dat gevecht heeft hij gewonnen. Hij kwam terug als partijleider. Wil ik dan ook weer terug in de Eerste Kamer? Nee, want ik ben teruggegaan naar de universiteit. Anders word ik een draaitol.

Of mijn naam is hersteld is moeilijk vast te stellen. Wat is trouwens mijn naam? De social justice warriors gaan echt niet anders denken. Die denken “Hmm, antisemitisme was misschien niet de goede stok om de hond te slaan. Racisme. Is dat niet beter? Of xenofobie? Nee, weet je wat, islamofobie. Dat is het! Hij heeft het weliswaar niet over de islam en alleen over islamisme en jihadisme, maar dat geeft niet. Dat is allemaal maar academische moeilijkdoenerij. Gewoon voortdurend herhalen dat hij over de islam schrijft, daarmee over moslims, en daarmee een racist is.” En zo gaat die twitterclub gewoon verder. Maar wat ik hoop, is dat universitaire bestuurders weerbaarder zijn geworden. Sceptischer. Dat ze gaan zien dat ze figuranten zijn in een door anderen bedacht toneelstuk. We moeten weer terug naar een klassieke universiteit die de “woke” gekkies weet te herkennen en op een zijspoor te rangeren.

Dus als je zegt “wat ga je doen?” dan denk ik dat ik hier nog wel een taak heb. De universiteit herinneren aan “The Idea of a University.” Waarschuwen voor de malligheid die zich afspeelt aan Amerikaanse universiteiten. Met studenten The Human Stain lezen van Philip Roth of Disgrace van Coetzee.