Hoe manipuleert Hamas de media?

De verslaglegging van het Gazaconflict laat zien hoe de media zich heeft laten manipuleren door Hamas, een organisatie die, door onder meer de Europese Unie, is aangemerkt als terroristische organisatie. 

Internationale journalisten worden in Gaza worden een bepaalde kant op gestuurd door Hamas, letterlijk en figuurlijk. Eenmaal in Gaza maken de journalisten gebruik van lokale gidsen en tolken. Deze zijn uiteraard stuk voor stuk gescreend en goedgekeurd door Hamas.

Zij zullen de journalisten dus alleen meenemen naar mensen en situaties die Israël in een kwaad daglicht stellen. Hiermee wordt op slinkse wijze voorkomen dat Hamas negatief in het nieuws komt. De lokale gidsen en tolken houden zich vanzelfsprekend strikt aan de door Hamas gegeven instructie dat alle doden burgers zijn en als zodanig moeten worden bestempeld. 

Aan de New York Times is gevraagd waarom er op al hun foto’s nooit een Hamas-strijder te zien is. Het antwoord was onthutsend: de redactie zou die best willen plaatsen, maar beschikte niet over zulke beelden, omdat ze ''beperkt waren tot waar hun fotografen toegang tot krijgen".  

Vanwege deze sturing heeft u in uw krant of op televisie geen beelden gezien van levende dan wel gedode Hamas-strijders en weinig gehoord over het gebruik van menselijke schilden. Wel zijn er in overvloed beelden van dode Palestijnse kinderen, omdat Hamas maar al te graag toegang geeft tot informatie die in hun anti-Israëlische agenda goed komt. 

In deze categorie moet ook zelfcensuur genoemd worden. Zo heeft de Arabische journaliste Aishi Zidan van de Finse krant ‘Helsingin Sanomat’ spijt van het feit dat ze had gerapporteerd dat Hamas raketten afvuurde naast een Palestijns ziekenhuis. Dit omdat ze ''weigert deel uit te maken van [Israëlische] propaganda”.

Zo wordt door sommige journalisten het vertellen van de waarheid blijkbaar gezien.  

Verder is het blijkbaar aantrekkelijk voor journalisten om uitgebreid verslag van dit conflict te doen omdat Hamas hen zo goed faciliteert. Die kans krijgen ze niet van andere moslimfundamentalistische terreurgroepen als Boko Haram, Al-Nusra of ISIS, hoewel door hun toedoen elke week al jarenlang (!) elke week gelijksoortige aantallen doden vallen. 

Er worden geregeld beelden in scène gezet. Uit een video blijkt dat, bij de laatste aanval in de buurt van een VN-school, er terroristen voor de school werden gedood. De lijken werden echter het schoolplein opgesleept om te ‘bewijzen’ dat Israël de school geraakt zou hebben. Er werd bovendien een kind bijgelegd. 

De media nemen de fabel dat circa 80% van de doden burgers zouden zijn klakkeloos over van Hamas' Ministerie van Gezondheid. Dat aantal is, omdat circa 75% van de doden mannen van strijdbare leeftijd zijn, totaal ongeloofwaardig.

Toch is er geen journalist die hier kritisch over bericht, terwijl bij onderzoek van de twee voorgaande conflicten met Hamas ook al achteraf bleek dat het aantal strijders onder de doden veel en veel hoger uitviel dan eerder was opgegeven. 

Hamas manipuleert de cijfers door personen dubbel op te nemen, strijders als burgers aan te merken en kinderen altijd als burgers te tellen - hoewel daar ook kindsoldaten bij zijn.  

Daarnaast staan er (veel) doden op de lijst waar Israël geen schuld aan draagt. Het gaat dan bijvoorbeeld om Palestijnen die, binnen de grenzen van Gaza, omkomen door eigen vuur. Aangezien 25% van de 

Palestijnse raketten te vroeg neerkomen, is de kans hierop aanzienlijk. Neem de beruchte Hamasraket van vorige week, die neerkwam op een draaimolen en negen Palestijnse kinderen doodde.

Betogers tegen het conflict worden vermoord, daar zijn twintig gevallen van bekend.

Ook zijn zeker dertig politieke tegenstanders of ‘collaborateurs’ geëxecuteerd. Ze komen allemaal op de dodenlijst.

Ook bleek bij de vorige twee conflicten er geen mensen door ziekte zouden zijn overleden. Stierf er dan niemand meer een natuurlijke dood? Natuurlijk niet. Ook die sterfgevallen werden blijkbaar aan de dodenlijst van het conflict toegevoegd. 

Hoeveel burgerdoden er dus echt vielen en hoeveel  daarvan er (zonder die intentie) door Israël gedood zijn, zal wel nooit meer achterhaald kunnen worden. Maar het zijn er in ieder geval ontstellend veel minder dan Hamas u wil doen geloven.

Diverse journalisten hebben na het verlaten van Gaza toegegeven dat ze bedreigd werden door Hamas als ze bepaalde zaken zouden rapporteren, bijvoorbeeld dat die draaimolen door een Hamas raket was geraakt. De Italiaanse journaliste Gabriele Barbati rapporteerde dat pas nadat ze Gaza verlaten had, “ver van de wraak van Hamas”.  

Hetzelfde geld voor een televisieploeg van New Delhi TV uit India, die beelden had gemaakt van raketlanceringen vlak naast hun hotel. Die beelden durfden ze ook pas openbaar te maken nadat ze Gaza hadden verlaten "uit angst voor de wraak van Hamas". 

Al eerder bleek dat de media, in Palestijnse ogen negatieve, informatie achterhouden. Ze zijn bang dat hun journalisten in het vervolg niet meer in Gaza zouden worden toegelaten. 

Zo vertelt bijna geen journalist dat het hoofdkwartier van Hamas gevestigd is in de kelder van het grootste ziekenhuis van Gaza. Dat is een publiek geheim. Hamas-leiders geven daar zelfs interviews. 

Dat de dictatoriale Hamas de vrije nieuwsgaring op allerlei manieren beïnvloedt, mag geen verassing zijn.

Wat wel verrast is dat de media zulke subjectieve informatie zo kritiekloos overneemt.

Blijkbaar weegt het commerciële belang zwaarder dan het waarheidsgetrouw rapporteren – de belangrijkste journalistieke waarde.  

bestuurslid Likoed Nederland.