Hij denkt twee ordinaire dieven te hebben gevangen, maar dan ziet hij wat ze stelen

Als hij ziet wat ze gestolen hebben, weet deze agent wel wat te doen.

Soms doe je bij de politie opmerkelijke ontdekkingen over je collega's, en dit is er één van. Een agent uit het Californische Redmond keek, zoals routine is, door een stel rapporten van afgesloten zaken. Daar zag hij echter een verslag van een misdaad waar hij zich sterk over verwonderde.

Op het eerste gezicht leek het om een normale winkeldiefstal te gaan: een man en vrouw die bij de lokale Target (een soort megasupermarkt à la Walmart) 'vergeten' waren om af te rekenen. Toen hij verder las, zag hij echter hoe zijn collega dat had afgehandeld.

Je zou verwachten dat de twee linea recta in de boeien geslagen zouden zijn, voor de brutaliteit van hun misdaad. Toch liep het niet zo, en dat had alles te maken met wat en waarom ze gestolen hadden. Het grootste deel van de criminelen steelt dingen die de moeite waard zijn weer te verkopen, om zo bijvoorbeeld hun drugsverslaving te financieren. De verslaving van deze twee bandieten hadden ze echter bij zich en verdient alle financiering van de wereld: hun twee kinderen van acht jaar en vier maanden.

De buit van de diefstal was ook niet om over naar huis te schrijven: een pak luiers voor de kleine en een paar schoenen voor de oudere. Het was bij elkaar weinig waard, en de familie had het aanzienlijk zwaar. De opgeroepen agent besloot om met het personeel van de winkel te overleggen, en al snel hadden ze een compromis bereikt: de winkel zou geen aangifte doen tegen de twee, en de agent zou uit eigen zak voor de gestolen spullen betalen, zodat het arme gezin ze toch, legaal, kon meenemen. Daar liet hij het echter niet bij: hij stuurde hen door naar een lokale hulpinstantie, zodat ze in het vervolg niet meer zouden hoeven stelen.

Laten we wel wezen: diefstal blijft diefstal en dus fout, of het nou om een pak luiers of een diamanten ketting gaat. Misdaad loont simpelweg niet. Toch is het lovenswaardig dat er mensen zijn die soms toch, hoe fout de ander ook zit, over hun hart strijken en één van de mooiste, puurste emoties tonen: vergiffenis.