Het monetaire taboe

In een gastbijdrage voor de website van Follow the money wees de bedenker van The Matheo Solution, André ten Dam, er onlangs op dat ook Duitsland steeds meer last krijgt van de euro eenheidsmunt.

En dan te bedenken dat Duitsland als enige van de deelnemende landen tot nu toe baat heeft gehad van de euro, die een gunstige uitwerking had op de Duitse exportpositie. Voor alle overige deelnemers aan de eurozone heeft de gemeenschappelijke munt alleen maar geleid tot welvaartsverlies, zoals we onder meer weten uit het rapport van de Finse denktank Libera, die spreekt van gemiddeld 10% welvaartsverlies voor de leden van de eurozone.

Ten Dam wijst erop dat de Duitse economie nu te maken heeft met het risico van welvaartsvernietigende oververhitting en daarom toe is aan een koopkrachtversterkende monetaire revaluatie, net zoals Nederland dat was aan het eind van de jaren negentig, een welverdiend feestje van koopkrachtverbetering dat ons door de neus is geboord door de (tegen een veel te goedkope wisselkoers) invoering van de euro.

Dit heeft geleid tot een ernstige aantasting van de Nederlandse koopkracht. De Duitsers staat nu eenzelfde scenario te wachten, alles dankzij de one-size-fits-all euro. Daar komt bij dat de Duitse spaarders ook nog eens beroofd worden van hun spaarcenten en pensioenen door de absurd lage rentestanden, aldus Ten Dam.

Nu het zó evident is dat de euro in de huidige vorm welvaart vernietigt, vraag ik me – voor de zoveelste keer –  af hoe het toch komt dat het bij de mainstream partijen (VVD, CDA, PvdA, D66)zo moeilijk is om hierover een debat op gang te brengen? Wie de euro openlijk ter sprake brengt loopt zelfs het risico om getroffen te worden door een soort Berufsverbot, zoals de monetaire econoom Bernard Connolly overkwam. DDS Finance eindredacteur Jean Wanningen beschreef de lotgevallen van Connolly nog in zijn artikel van vorige week, “Wie kritiek heeft op de euro telt niet meer mee”. 

Vaak wordt de discussie doodgeslagen door een beroep te doen op eventuele onrust op de financiële markten. D66-leider Alexander Pechtold probeerde zich op die manier onder het onderwerp uit te wurmen in zijn debat met SP-leider Emile Roemer aan de vooravond van de verkiezingen voor het Europese parlement. Alsof de financiële markten meteen in paniek zouden raken als een Nederlandse oppositiepoliticus iets roept. Het was natuurlijk een flauwe smoes van Pechtold.

Nu kan ik mij nog wel enigszins indenken dat mainstream politici van regeringspartijen beducht zijn voor onrust op de financiële markten, op het moment dat zij zouden pleiten voor het opheffen van de eurozone en het herinvoeren van de gulden. Maar dat is het andere uiterste (het oplossingsmodel van de PVV). Op DDS Finance pleiten de redactie en de meeste columnisten al tijden voor The Matheo Solution (TMS) als ideale monetaire én politiek acceptabele (tussen)oplossing.

Bij dit model blijft de euro immers overeind als enig wettig betaalmiddel van de eurozone en mondiale reservemunt. De zo broodnodige monetaire flexibilteit wordt bereikt door deze op een slimme manier in te bouwen, als een soort monetaire back-office functie, middels het Euro Currency Units – Exchange Rate Mechanism (ECU-ERM). TMS kan dan ook gekenschetst worden als “the best of both worlds”.

Waarom wordt er dan zo weinig gesproken in het politieke debat over TMS? Zijn onze politici gewoon te dom, of denken ze er helemaal  niet over na? Zijn ze misschien bevreesd dat TMS de druk om te hervormen zou verminderen? Dat hoeft geen bezwaar te zijn, want TMS voorziet in een gestructureerde afbouw van schulden en kan helemaal geïntegreerd worden in het Euro-pact en het Euro-plus-pact. TMS  zal dus zeker geen beletsel vormen voor de nodige hervormingen door landen, integendeel!

In een eerder artikel op DDS Finance heb ik schetsenderwijs ervoor gepleit om een musical te maken over TMS, om dit onderwerp zodoende bekender te maken onder de bevolking. De meeste mensen hebben immers weinig kijk op, of interesse voor monetaire aangelegenheden, waardoor het onderwerp ook niet van belang is voor stemmen verzamelende politici.

Inmiddels lijkt de tijd voor scherts wel voorbij. In de meeste landen van de eurozone is de groei minimaal of negatief. Duitsland als motor van de eurozone, zal mogelijk begin 2015 in een recessie geraken, die zelfs nog kan verdiepen door de Rusland sancties. Spanje en Portugal zijn op dit moment de enige lichtpuntjes, maar deze landen worstelen nog steeds met een totaal verziekte bankensector (een crisis overigens veroorzaakt door het euro-eenheidsrentebeleid), waarbij ongetwijfeld nog heel wat lijken uit de Spaanse en Portugese bankenkasten zullen rollen.

Hoe lang gaan we door met deze Europese tragedie, waarvan we nu al weten dat deze slecht afloopt? Terwijl er een redelijk alternatief voorhanden is in de vorm van TMS, dat de onmiskenbare voordelen van een gemeenschappelijke munt overeind houdt en de nadelen teniet doet. Zo langzamerhand heb ik de hoop opgegeven dat er spontaan een baanbrekend inzicht zal komen bij onze politici. Politici denken kennelijk niet na, althans de meeste niet. Het is aan u en ik, als burgers van Nederland maar ook als leden en/of kiezers van politieke partijen, om deze problematiek aan te kaarten. En wel op een dusdanige wijze, dat de politici er niet meer omheen kunnen draaien.