Het georganiseerde Kwaad

In hun omschrijvingen van de Taliban bedienen westerse commentatoren zich doorgaans het liefst van neutrale termen als ‘verzetsstrijders’ of ‘guerillas’. Het getuigt van een volkomen misplaatste journalistieke voorzichtigheid. Verzetsstrijders hangen immers geen zevenjarige jongetjes op wegens ‘spionage’; ze stenigen ook geen verliefde stelletjes die zonder toestemming van hun ouders met elkaar willen verkeren. En ‘guerillas’ gooien geen zoutzuur in het gezicht van meisjes wiens enige misdaad was dat zij een school bezochten om te leren lezen en schrijven.

Voor wie nog twijfels mocht hebben over het moreel gehalte van de Taliban was er deze week het volgende bericht: “Pakistaanse Taliban dreigen hulpverleners aan te vallen.” Bij monde van een woordvoerder liet de totalitaire beweging weten alle westerse hulpverleners die zich in het door overstromingen getroffen gebied bevonden als doelwit te zullen beschouwen. Je moet er maar op komen: terwijl miljoenen landgenoten door het wassende water van huis en haard zijn verjaagd en honger en ziekte om zich heen grijpen, besteedt de extremistische groepering zijn tijd vooral aan het (letterlijk) op de korrel nemen van westerse hulpverleners.

Het lijkt te bizar voor woorden. Toch schuilt er achter deze kille mededeling wel degelijk berekening.

Er heerst in Talibankringen in de eerste plaats paranoia over mogelijke westerse militaire infiltratie van de door hen beheerste provincies. De getroffen gebieden vormen namelijk de belangrijkste uitvalsbases van de extremistische groepering. Amerikaanse onbemande vliegtuigen lanceren er met enige regelmaat aanvallen op Talibandoelwitten. Met enige kwade wil zou men dus achter al die westerse hulpvaardigheid een militaire bedoeling kunnen zoeken – dat wil zeggen: als men zelf over een slecht geweten beschikt dat bovendien vooral het kwade in de mens wil zien.

Het aan westerse organisaties opgelegde hulpverbod is daarnaast ook een uiting van politiek en religieus absolutisme. Westerse hulp is niet welkom omdat het de demoniseringscampagne ondermijnt waarmee de Taliban de Pakistaanse bevolking probeert te overtuiging van de morele verdorvenheid van het vrije westen. De veelal christelijk gemotiveerde westerse hulpverleners zouden met hun daden van christelijke naastenliefde bovendien voor verwarring kunnen zorgen in de geesten van de lokale bevolking – iets dat de fundamentalistische beweging ten koste van alles wil voorkomen. Hoe serieus de Taliban deze taak van het zuiver houden (lees: onderdrukken) van de islamitische geloofsgemeenschap neemt, bleek onlangs toen een groep westerse oogartsen in het Afghaanse deel van de grensstreek werd vermoord omdat ze van christelijke zendingsdrang werden verdacht. In de persoonlijke bezittingen van de artsen waren namelijk bijbels aangetroffen – voor de Taliban reden genoeg om ze standrechtelijk te executeren.

Dergelijke incidenten en uitspraken zouden genoeg moeten zijn om westerse commentatoren te genezen van hun neiging om de Taliban voor te stellen als een gewone tegenstander van het vrije westen. Niets is minder namelijk waar. Wij streven naar vrijheid en rcehtvaardigheid, zij naar onderdrukking. Voor ons telt ieder mensenleven even zwaar, zij draaien er hun hand niet voor om om in naam van hun kwaadaardige opvattingen zelfs de hulpverleners die in doodsnood verkerende landgenoten komen helpen te vermoorden. Weg met de morele equivalentie dus. Het moet gewoon gezegd worden: de Taliban zijn het georganiseerde Kwaad.