Het CO2–monster

Er verschijnen de laatste tijd steeds opnieuw studies, waarin wordt gesteld dat het effect van CO2 op de gemiddelde wereldtemperatuur veel minder is dat het VN–klimaatpanel veronderstelt. Anders gezegd: de klimaatgevoeligheid (het effect van een verdubbeling van de CO2–concentratie in de atmosfeer op de temperatuur) is minder dan gedacht. Zie Marcel Crok bijvoorbeeld hier.

Een recente peer–reviewed studie van Zahn et al lijkt daar ook op te wijzen.

Onder de titel, 'New paper finds water vapor in the troposphere controlled by natural processes, not CO2', rapporteerde de 'Hockey Schtick':

Lees verder hier.

Volgens Arthur Rörsch zou het klimaatestablishment meer aandacht moeten schenken aan de mogelijkheid dat het effect van CO2 veel kleiner is dan zij altijd hebben aangenomen.

Waarom durven niet meerdere praktiserende klimatologische onderzoekers te overwegen dat het effect van CO2 op het klimaat klein zou kunnen zijn? Dit heb ik me afgevraagd na nog eens een rondvraag onder AGW–sceptici. En na kennis te hebben genomen van wéér eens een enquête (van de American Meteorological Society, AMS) die op 52% ‘consensus’ wijst onder meteorologen over een verondersteld belangrijk effect van CO2. (Een getal dat wel even anders ligt dan de 90% van een recente enquête van Verheggen et al).

Met de nadruk op ‘durven overwegen’. Het kan natuurlijk nog steeds anders uitpakken dan ‘sceptici’ denken of hopen. Maar slechts angst blijven zaaien over CO2 als 'vervuiler' lijkt ook overdreven.

Volgens Anthony Watts zijn er nu ruim 50 (gelegenheids)hypothesen die de hiatus in de mondiaal gemiddelde temperatuurstijging zouden kunnen verklaren. Daar zou toch die ene ‘het effect van CO2 is marginaal’ toch ook nog wel bij kunnen?  

Het lijkt mij om meerdere redenen voor de hand te liggen dat praktiserende klimatologen het mogelijke effect van CO2 heroverwegen.

Wie het aantoont, komt voor een Nobelprijs (in Stockholm, niet in Oslo) in de natuurkunde in aanmerking. Wat voor menige hedendaagse ambitieuze onderzoeker het hoogste is wat men aan waardering voor een wetenschappelijke ontdekking kan krijgen.

Ten tweede is de recente ‘hiatus’ een goede aanleiding want het is niet de eerste. Op een geologische tijdschaal is een dergelijk verschijnsel bekend namelijk dat de temperatuur niet schrikbarend stijgt met een CO2–toename met een factor 10.  

Ten derde, als de CO2 dwang wordt doorbroken kunnen tal van stukjes in de puzzel waarom het aardse klimaat een opmerkelijke stabiliteit vertoont, op een andere plaats terecht komen dan men in huidige klimatologische handboeken vermeld vindt. Bijvoorbeeld bij de oceaan als veroorzaker van het ‘broeikaseffect’, gezien de veel grotere warmtecapaciteit ervan dan de atmosfeer. Het zou onder de huidige opvattingen  een wetenschappelijke ‘revolutie’ zijn, het anarchistische proces waarmede de wetenschap voortschrijdt.

Ten vierde het zou een grote bijdrage kunnen leveren aan het verbeteren van het inzicht in welke opzichten het absorptie en emissie gedrag van verdunde gassen in een woelige atmosfeer anders uitwerkt dan dat van het oppervlak van vaste stoffen en vloeistoffen. Een theoretische onderbouwing zou bijdragen aan het respect dat praktiserende klimatologen kunnen afdwingen bij onderzoekers in andere disciplines.

Ten vijfde zal het bijdragen aan nieuwe fysische en theoretische inzichten over het gedrag van processen die zich ver van het thermodynamisch evenwicht afspelen. In de IPCC rapportages wordt slechts melding gemaakt dat het ‘klimaatsysteem’ een chaotisch karakter heeft zonder de  karakteristiek te vermelden dat hier op logische gronden ‘orde’ uit voort kan komen. Er is behoefte aan een soort Stevin, die durft gaan stellen: “Chaos, en het is geen chaos”.

Ten zesde  als er geen rem meer is op CO2–productie zou dat de duurzame ontwikkeling ten goede komen. Om die tot stand te brengen hebben we behoefte aan méér in plaats van minder goedkope energie (onder andere voor het sluiten van kringlopen) waarin het gebruik van fossiele brandstof naar verwachting nog honderd jaar kan voorzien. Tussentijds kan er stevig geïnvesteerd worden in onderzoek om zonne-energie meer efficiënt te benutten en kernenergie veiliger te maken in plaats van nu belastinggelden aan inefficiënte en onveilige energieopwekking te besteden.

Nogmaals waarom durft men niets anders te overwegen dan in de consensuscultuur van het VN–klimaatpanel (IPCC) aan visie over het CO2–effect is opgebouwd? De AMS–enquête zegt mij niet zoveel meer dan die van Verheggen et al. Zijn het wel echte wetenschapsbeoefenaren en professionele wetenschapsmanagers die aan de verkondiging van die cultuur vasthouden? Met Huxley zou ik willen suggereren om de klimaatswetenschap op een ander spoor dan het huidige te zetten.

Aldus Arthur Rörsch.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.