Niemand was het opgevallen op het Binnenhof. De regelmatige gesprekken die plaats hadden gevonden met de D66 stemmers. Soms in Den Haag maar ook vaak bij de mensen thuis in meestal chique grachtenpanden en lommerrijke onderkomens in Wageningen en omstreken.
"Het angstige midden" zoals de koers van Pechtold's partij meestal in de wandelgangen wordt gekenschetst, is datgene dat hen verbindt. Angst om zaken te benoemen, angst om op veel zaken door te pakken en een zeer "luie stoel" houding als het gaat om de EU. "Laat Europa alles maar regelen dan komt het wel goed" is het motto bij de achterban.
De inzet van de gesprekken was niet om deze mensen "om te praten" naar de verstandige en moedige PVV koers, maar veeleer een manier om eens goed te begrijpen waar deze "angst" om een authentiek politiek geluid te laten horen vandaan komt. Ook was er veel onzekerheid bij deze mensen over de grote machten in de wereld die misschien wel eens boos zouden kunnen worden als Nederland gewoon pal zou staan voor de eigen inwoners. Zo schaamde men zich wel een beetje voor het feit dat hun partij bij de strijd die er is om de Hedwigepolder niet onder water te zetten, de kant kiest van de grote EU heren en het belang van Nederland al bij voorbaat in de uitverkoop heeft gedaan. "Weinig kiezers in Zeeland" had iemand opgevangen tijdens een recent congres.
Gesprekken over de vele hardwerkende ondernemers die aangeven veel last te hebben van de veelheid aan Europese regelgeving maakte weer niet al teveel indruk. De meeste van hen zouden immers na een zeer lange studie ergens bij een groot accountantskantoor of beter nog in de rechterlijke macht terechtkomen. "Een eigen bedrijf beginnen vergt veel moed en ja, u kent inmiddels D66, dat zijn nog een aantal bruggen te ver" was het veel gehoorde antwoord.
Bij een van de laatste gesprekken klonk het "Wilt u een glaasje Dom Perignon" Ik bedankte want ik had nog een werkbezoek bij een ondernemer in de Haagse Schilderswijk op het programma staan. "Waar zegt u?" klonk het toen ik mijn jas aantrok.