Het blijft nog even doorgaan.
De Telegraaf heeft vandaag een bijzonder interessant artikel gepubliceerd waarin gesteld wordt dat de 'vuile' verhalen over de PVV, die onlangs naar buiten zijn gekomen, het begin nog maar zijn.
Ik citeer de conclusie: De messen worden geslepen. Bij politieke partijen, bij de media en ook bij de PVV zelf. De vraag is of Wilders erin blijft slagen om de gunst van de kiezer te houden door negatieve verhalen over zijn partij weg te wuiven. En hoe lang hij zelf immuun blijft voor de voortdurende mediastorm die wordt aangewakkerd door mensen die hij zelf ooit PVV-politici maakte. Het vreet alle energie uit me, schreef hij al eens in een gelekte mail over het interne gedoe. Alle signalen wijzen erop dat de vuile oorlog rond de PVV allesbehalve over is.
Zo kregen we onlangs al te horen dat Fleur Agema het liefst "iedere dag een andere man in bed heeft" omdat ze "fysiek is ingesteld," Wilders zou een affaire hebben gehad met zijn woordvoerster, Lilian Helder wilde overstappen naar de VVD, wat ook geldt voor Roland van Vliet. Wat de laatste twee personen betreft en hun zegt De Telegraaf dat het "feiten zijn." Gezien eerder ontvangen informatie ga ik daar in mee.
Hoe dan ook, dan was er natuurlijk ook nog het verhaal over Raymond de Roon die misschien uit de fractie wil stappen omdat hij het niet eens is met de 'sekte-achtige' cultuur binnen de partij én de samenwerking met het Front National, dat nu weer een
notoire nazi-liefhebber op een lokale verkiezingslijst heeft gezet.
Oh, en dan waren er nog de gelekte emails waarin Wilders zich op bijzonder denigrerende wijze uitlaat over zijn fractieleden.
De bronnen van de meeste informatie zijn oud-PVV'ers, die een appeltje te schillen hebben met de partij. Zoals Jorn Jonker en Wouter de Winther uitleggen in hun artikel werken die ex-PVV'ers eerst en vooral samen met de NRC, een krant die zich tot doel heeft gesteld om de partij van Wilders kapot te maken. Samen doen ze er alles aan om zoveel mogelijke kwalijke verhalen naar buiten te brengen. Natuurlijk betekent dit niet dat de verhalen niet kloppen - veel verhalen had ik al veel eerder gehoord van betrouwbare bronnen - maar het maakt wel duidelijk dat dit een missie is.
Jonker en De Winther concluderen dan ook terecht dat er de komende weken en maanden ongetwijfeld nog veel meer vuile was buiten wordt gehangen. Zij schrijven:
Bij de werkkamer van voormalig PVV-Kamerleden Louis Bontes en Johan Driessen is het elke week een komen en gaan van politiek verslaggevers. Als theatercriticasters Statler en Waldorf uit de Muppetshow hebben de twee vanaf hun bureau op de vierde direct zicht op de derde etage waar de PVV kantoor houdt. Iedereen is welkom voor een PVV-recensie. En dat hoef je aan de ruim honderd parlementaire journalisten aan het Binnenhof natuurlijk niet twee keer te zeggen.
En zeker niet aan journalisten van de NRC die er vurig op gebrand zijn om de PVV te slopen.
Wilders en de zijnen moeten zich voorbereiden op een bijzonder zware tijd, waarin de partij écht besmeurd wordt. Tot nu toe blijft er weinig plakken, maar dat hoeft maar één keer te gebeuren en de partij wordt meteen ernstig verzwakt.
Hoe daarmee om te gaan? De rijen gesloten houden en mensen na de verkiezingen wat meer vrijheid geven om te doen wat zij belangrijk vinden. Hoe langer je ze onder de duim houdt, hoe rebelser ze worden. De rust moet uiteindelijk wederkeren voor Wilders. Dat kan alleen door een 'normale' partij te worden, hoewel één die wél trouw blijft aan haar principes.
In de tussentijd doet de PVV-leider er verstandig aan om geen domme opmerkingen te maken over 'minder Marokkanen' of andersoortige islamieten. Zijn diehard achterban vindt dat weliswaar fantastisch om te horen, maar de rest van het rechtse kiezersvolk wil daar niets mee te maken hebben.
Ondertussen moet ik even kwijt dat ik het bijzonder hypocriet vind dat landelijke kranten wel verhalen publiceren over het seksleven van PVV'ers, maar niet over verhalen die rondzingen over liberalen die - ik zeg maar wat hoor - seks hebben op de stoel van de voorzitter, of die een affaire hebben met hun secretaresse... om nog maar te zwijgen over christendemocraten die het volgens sommigen érg fijn vinden/vonden om bepaalde clubs te bezoeken. Waarom daar nooit iets over wordt geschreven is mij een raadsel. Of is dat omdat journalisten het privéleven van politici dan niet van belang vinden? En is dat alleen maar anders als het PVV'ers betreft?
