Dossier Duitsland, deel 3: het Duitse staatsbestel

In de vorige twee afleveringen heb ik het gehad over de programma's van de belangrijkste Duitse politieke partijen en over de kenmerken van het Duitse staatsbestel. Vandaag iets meer over het huidige Duitse politieke sentiment en met name over de euro.

Over ruim een maand vinden de Bondsdagverkiezingen plaats in Duitsland. Niemand twijfelt er nog aan dat de huidige Bundeskanzelerin, Angela Merkel, zal worden herkozen: in de peilingen staat de CDU van Merkel onbetwist op één en ook Merkel zelf mag zich verheugen op een grote populariteit. Maar....?  Komt haar CDU straks wel aan regeren toe? Niemand weet nog welke coalitie er uit de bus gaat komen op 22 september.

Bepalend daarvoor is of de liberale FDP ('de gelen') wel de kiesdrempel van vijf procent zal halen. Haalt zij die, dan ligt de voortzetting van de huidge geel-zwarte coalitie voor de hand. Zeker als de nieuwe partije AfD niet in staat zal blijken te zijn de kiesdrempel te halen. En daar begint het verdacht veel op te lijken, want ze blijft in de polls steevast tussen de twee en drie procent schommelen. Maar wie weet gloort er stiekem wel een enorme gordijnbonus voor Bernd Lucke en zijn mannen. Wie weet.

Het bevreemdt me overigens, dat er in Nederland zo weinig media aandacht is voor de komende Duitse verkiezingen. Je zou toch denken dat het deze keer echt ergens over gaat. En het is daarbij ook voor ons land van groot belang welke coalitie er straks komt te zitten. Je moet er toch niet aan denken dat de sociaal-democraten van de SPD ('de roden') de handen ineen slaan met Die Linke/Grünen. Een dergelijke rood-groene combinatie zou hele vervelende consequenties kunnen hebben voor ons land, zoals collega Hans Roodenburg gisteren al schreef. Niet in de laatste plaats voor onze financiële sector. Zie ook dit uitstekende artikel van de directeur van het wetenschappelijk bureau van de VVD, Patrick van Schie, een van de weinige VVD'ers die wel doorziet wat er aan de hand is en welke gevaren we als Nederland lopen. Maar helaas is hij een roepende in de liberale woestijn.

Interessant is dat de Duitse media caroussel flink gas geeft om de Duitse burger voor te spiegelen dat het wel meevalt met de Duitse 'herstelbetalingen'. Ook het ministerie van Financiën doet er aan mee en zet zelfs haar minister daarvoor in. Volgens Schäuble heeft de euro Duitsland € 41 miljard opgeleverd (zie onderstaande grafiek) en 'slechts' € 595 miljoen gekost. Hilarisch! En het ergste van alles is nog: de leugens worden geslikt als zoete koek.

De drogreden die hier opgevoerd wordt betreft de suggestie dat Duitsland ook daadwerkelijk € 41 miljard aan rente heeft 'bespaard'. De waarheid is, dat door de veel te goedkope euro Duitsland de illusie wekt dat dit te danken is aan de eurozone, waardoor beleggers Duitsland als één van de weinige 'lichtpunten' in de Europese duisternis beschouwen. Want laten we wel wezen, in Zuid-Europa is het euro-licht allang uit gegaan. Het wordt slechts kunstmatig verlicht door substantiële geldtransfers van Noord-Europese landen als Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Finland en Luxemburg.

Die geldtransfers rekent Schäuble overigens niet mee in zijn kostenplaatje van € 595 miljoen, de tweede drogreden. De waarheid is dat het Duitse aandeel in de 'reddingsfondsen', IMF bijdrage en haar aandeel in het enorme opkoopprogramma van de ECB (> € 1000 mrd!) berekend kan worden op ongeveer € 725 miljard aan garanties en commitments. Hoezo slechts € 595 miljoen? Hoe is het toch mogelijk dat de Duitse burger zó voor de gek gehouden kan worden? En zo lang.

Bovendien, en dat is de derde drogreden, wordt verzwegen dat als Duitsland eurobonds zou invoeren, zij onmiddellijk geconfronteerd gaat worden met exponentieel stijgende rentekosten. Hetzelfde geldt overigens voor Nederland. Bovendien zal het land dan dienen in te staan voor de gatenkaas van de Zuid-Europese en Franse banken én voor de affinanciering van de tekorten die met name bij de Spaanse bankensector nog altijd erg groot zijn.

En het meest bizarre aan dit hele verhaal is, dat de onderliggende oorzaak (de one-size-fits-all-euro) er niet mee wordt opgelost. Dientengevolge zijn de geldtransfers niet éénmalig, maar permanent. De structurele economische onevenwichtigheden van de eurozone blijven onverkort gehandhaafd met alle schadelijke gevolgen voor de Noord-Europese landen van dien. En vooral voor Nederland zal deze ontwikkeling desastreus zijn, want anders dan in Duitsland beschikken wij niet (meer) over een 'maak-industrie' van enige betekenis, maar over een doorvoer-economie met lage toegevoegde waarde en een afnemende dienstensector. Ook bij ons gaat door de euro dus langzaam het licht uit.

En daar komt nog iets anders bij. In een artikel dat vandaag verscheen in het Handelsblatt, wijst prof.dr. Hans-Olaf Henkel op het grote inflatiespook, dat dreigt voor Duitsland als dat land doorgaat op de ingeslagen weg. Henkel zegt twee dingen:

Professor Henkel wijst natuurlijk zeer terecht op dit inmiddels in Duitsland rondwarende inflatiespook. Het is een déja vu met ons land ten tijde van de omwisselkoers van de gulden naar de euro. Ook toen raakte onze economie zwaar oververhit door een te goedkope gulden. Net zoals nu de veel te goedkope euro de Duitse economie verhit. Hier is door euro-realist en euro-reseacher Ten Dam al in mei voor gewaarschuwd. Zie hier, onder het kopje 'Déja Vu - Nederland TOEN en Duitsland NU'.

En er kunnen, net als toen bij ons, (zie hfst. VII) grote vraagtekens geplaatst worden bij de door de officiële instanties genoemde inflatie cijfers. Wie kijkt naar de stijgende huizenprijzen in Duitsland heeft alle reden om de officiële cijfers met een korreltje zout te nemen. En dat gebeurt dan ook. Met andere woorden, net als destijds bij ons, wordt de Duitse burger een vals beeld voor ogen gespiegeld en wordt de waarheid verborgen gehouden.

De voormalige Slowaakse president Richard Sulik gaat zelfs nog een stapje verder en schrijft, dat de beoogde redding van de euro Duitsland zal ruïneren. Hij vraagt zich af hoelang de Duitse burger nog bereid is de portemonnee te trekken voor de 'derde wereld landen binnen de eurozone'. Sulik:

Het na-oorlogse schuldgevoel werkt nog altijd sterk door in de Duitse politiek. Zozeer zelfs, dat het hoofd van de Duitse bisschoppen, aartsbisschop Robert Zollitsch, de Duitsers waarschuwt om maar vooral niet op de euro-realisten van de AfD te stemmen. Zollitsch:

Deze brave kerkganger ziet geen alternatief voor de euro, want pleit voor 'grenzeloze solidariteit'; het aloude adagium van wijlen Robert Schuman. Tja, met zulke medestanders wordt het Merkel inderdaad wel erg makkelijk gemaakt.

We hoeven ons derhalve weinig illusies te koesteren waar de Duitse christen-democraten op af stevenen. Eén (federaal) Europa onder Duits-christen-democratische leiding. Of hun opzet slaagt zal afgewacht moeten worden, maar we moeten voor het ergste vrezen.

Klik hier voor een overzicht van mijn columns en volg mij hier op Twitter.