Dieptriest! Slachtoffers Zweden zijn geïdentificeerd: onder meer een 31-jarige moeder en een Spotify-directeur

Deze mensen zijn van het ene op het andere moment van de aardbodem gevaagd. En dat allemaal door een extremist die het Westen zo zeer haat dat hij het volstrekt normaal acht om onschuldige burgers te vermoorden.

De slachtoffers van de vreselijke aanslag in Stockholm zijn geïdentificeerd. De persoonlijke verhalen achter de slachtoffers doen de tranen echt in je ogen springen.

Het jongste slachtoffertje was een Zweeds meisje van elf jaar oud. Ze was onderweg naar huis toen de radicale moslim uit Oezbekistan haar kapotreed. Haar ouders moeten haar vanaf nu dus missen. Ze zullen nooit weten wat voor vrouw hun dochter was geworden. Al haar dromen, en hun dromen voor haar, liggen in duigen.

Een ander slachtoffer is een vrouw uit België. Deze dame was een bijzonder getalenteerde muzikante en psychologe bij de Dienst Vreemdelingenzaken. Jawel, dat lees je goed: zij zette zich dus in voor asielzoekers. Deze vrouw was het eerste slachtoffer van de aanslag. Ze laat onder meer een echtgenoot én een kind van anderhalf achter. Dat kind zal zich zijn moeder dus niet eens kunnen herinneren als hij groot is. Nou ja, misschien dat hij naar foto's kan kijken, maar dat is het dan wel. Verder zal hij daar geen emoties, geen gevoelens meer bij hebben. Iets ergers kun je een kind, en zeker een zoontje, niet aandoen.

En dan zijn we er nog niet eens. Er is minder bekend over het tweede Zweedse slachtoffer, maar over het vierde slachtoffer is wel meer bekend: het gaat om Chris Bevington, een Britse directeur van Spotify, de bekende en populaire muziekapp. Spotify-CEO Daniel Ek schrijft op Facebook:

Als mensen na een lange lijdensweg overlijden aan een ziekte kan de familie rustig afscheid van ze nemen. Natuurlijk is dat nog altijd heel erg zwaar, maar het is echt niet te vergelijken met een plotseling verlies. Je praat met iemand, je wenst ze een prettige dag, je zegt dat je elkaar morgen weer ziet... maar die 'morgen' komt nooit. Opeens zijn ze dood.

Het is triest om dit soort persoonlijke verhalen op te moeten schrijven, maar het is ook ontzettend belangrijk dat we dat tóch doen. Alleen op die manier kunnen we de slachtoffers eren én er tegelijk voor zorgen dat de politiek nou misschien eindelijk eens in actie komt. Niemand doet immers iets voor 'gezichtsloze slachtoffers.' Het moet duidelijk zijn dat dit echte mensen waren, met echte gezinnen, met echte levens. Misschien dat de politiekcorrecte boven-ons-gestelden dan eindelijk iets doen.