De zak van Merkel

Toen Angela Merkel in 2005 als bondskanselier aantrad, hoopte rechts Europa dat zij zich als een 'Duitse Thatcher' zou ontpoppen. Die hoop kwam bedrogen uit, want in eigen land moest zij gaan regeren in een grote coalitie met de SPD. Maar sinds haar verkiezingsoverwinning in 2009, of eigenlijk die van de inmiddels alweer geïmplodeerde FDP, en vooral sinds de eurocrisis van 2010, blijkt zij wel degelijk een eiserne Kanzlerin die alle Europese probleemlanden die haar om een zak geld smeken eerst in smachtende onzekerheid laat bungelen. 'Frau Nein' is zij al genoemd, dus rechts Europa zou heel tevreden kunnen zijn. Angela Merkel is weliswaar geen Thatcher, maar haar berekenende, consequente en keiharde optreden doet een heel continent sidderen in plaats van een enkel land.

Inmiddels heeft Angela Merkel een indrukwekkende rij scalpen op haar naam staan. In eigen land begon dat met haar voorganger Helmut Kohl, die ze in 1999 na een partijgeldenschandaal op het juiste moment liet vallen. Daarop volgde een eindeloze rij kroonprinsen in de CDU, en in 2005 werd Gerhard Schröder afgeserveerd. Mogelijke concurrenten zoals Roland Koch, die zelf uit de politiek stapte, en Christian Wulff, die het ongevaarlijke ambt van bondspresident kreeg, zijn onschadelijk gemaakt. Ook het wonderkind Karl Theodor zu Guttenberg, die even de show dreigde te gaan stelen, bleek slechts plagiaat. Alleen haar trouwe secondant Wolfgang Schäuble is nog over. Maar die zit in een rolstoel en is van een generatie voor haar. Ook machtige mannen bij de Bundesbank zoals Axel Weber en Jürgen Stark die zich niet konden vinden in haar eurokoers zijn inmiddels uit zichzelf opgestapt.

Op het Europese toneel is de lijst inmiddels ook aanzienlijk. Vooral deze maand gaat het hard. De Griekse premier George Papandreou is verdwenen, nadat hij eerst nog een kunstje dacht uit te halen door stiekem een referendum uit te schrijven over de Europese noodplannen. Niet dus, voor hem zit er nu een technocraat. Silvio Berlusconi dacht zich nog onvriendelijke opmerkingen over het achterwerk van Merkel te kunnen permitteren, maar werd twee weken geleden (na eerst met zichtbaar plezier door Angela op de billen te zijn getikt) door de financiële markten tot overgave gedwongen. Ook hij moest plaatsmaken voor een technocraat. In Spanje is de weinig behulpzame socialistische premier José Luis Rodriguez Zapatero vervangen voor een saaie conservatief. Dat deden de Spaanse kiezers, maar in Berlijn zullen ze er niet rouwig om zijn. In Portugal vond in juni al een regeringswisseling plaats, en de arme voorzitter van de Europese Commissie, de machteloos stamelende José Manuel Barroso, mag blij zijn als straks in het Kanzleramt de telefoon nog wordt opgenomen. Hij moet in elk geval niet voor z'n beurt praten en over eurobonds beginnen, de juiste volgorde wordt in Berlijn bepaald.

Geen wonder dat Nicolas Sarkozy poeslief geworden is en uit Angela's handen eet. Hem staat als nieuwbakken huisvader in 2012 een moeilijke herverkiezingsstrijd te wachten, en de Franse president zag eerder dit jaar al Dominique Strauss Kahn (en met hem een hele Franse politieke machoklasse die zich alles dacht te kunnen permitteren) oneervol te kijk gezet. De 'socialist' DSK was weliswaar een concurrent van Sarko, maar ook een grote fratsenmaker (en werd vervangen door Christine Lagarde, een vriendin die 'Angela' tegen Angela zegt). Het is tijd voor austerity, en dat gaat niet met types als Berlusconi en Strauss Kahn. Sarko lijkt dat te begrijpen, want zijn driften zijn al aardig getemd. Er is geen geduld meer voor grappenmakers in de politiek, dit is een tijd voor ernst en rationaliteit. Dat geldt voor alle landen in de eurozone. Daarom denk ik dat ook onze eigen geblondeerde clown niet lang meer zal kunnen doorgaan met zijn strapatzen (strapatzen: heeft u dat woord?). Ik denk dat de gedoogonzin van Geert Wilders zijn grenzen heeft bereikt en dat Mark Rutte en Maxime Verhagen dat uit Berlijn te horen zullen krijgen. Het kan zo niet langer. Er moet nu in Europa serieus worden doorgepakt en dan moet het afgelopen zijn met de flauwekul. No nonsense, uit welke tijd kennen we dat nog? Dus rechts Nederland, zeg maar dag naar Geert. We kunnen deze splijtzwam missen als kiespijn. Ook hij verdwijnt binnenkort in de zak van Merkel.