De volksvertegenwoordiging wil niet wat het volk wil
De afbeeldingen geheel rechts geven weer of er voor (groen) of tegen (rood) is gestemd door de meerderheid van de Tweede Kamer (het rechter deel van de afbeelding) en de Schaduw Kamer (het linker deel van de afbeelding).
SchaduwKamer.nl, het nieuwste project van opiniepeiler Maurice de Hond, geeft weer een nieuwe kijk op 'de kloof tussen burger en politiek' - wat volgens fanatieke aanhangers van het democratische systeem een ernstig probleem is. De website werkt als volgt: De Hond legt een selectie van aansprekende moties voor aan zijn publiek (de Schaduw Kamer), ongeveer 10.000 actieve leden groot op het moment, die hier voor of tegen kunnen stemmen en vergelijkt hun stemgedrag met dat van de Tweede Kamer en de afzonderlijke fracties. Tot nog toe zijn zes moties voorgelegd. In welgeteld twee gevallen stemde de meerderheid van de Tweede Kamer hetzelfde als de meerderheid van de Schaduw Kamer.
Ook opvallend is dat er maar twee Tweede Kamerfracties zijn die in alle zes gevallen hetzelfde hebben gestemd als de meerderheid van hun achterban, de mensen die bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen op deze partij hebben gestemd. U raadt het vermoedelijk al welke partijen het betreft: de Socialistische Partij en de Partij voor de Vrijheid. De twee partijen die door hun politieke opponenten graag 'populisme' wordt verweten: ze roepen schaamteloos wat hun achterban ook vindt. Wellicht is het in de ogen van de elite verderfelijke maar daardoor niet minder democratische populisme dan toch het enige effectieve middel om 'de kloof' te dichten?
Bart Croughs besteedt hier in 'In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon. Het geloof der intellectuelen.' (1995) - verplichte kost voor iedereen die het brein van zichzelf progressief noemende mensen wil begrijpen - een hoofdstuk aan:
Een van de problemen waar intellectuelen zich regelmatig mee bezig houden is dat van 'de kloof tussen politiek en burger'. Politici weten niet wat er leeft onder het volk, ze houden zich de hele dag op in hun eigen vergadercircuitjes waar ze de alledaagse realiteit uit het oog verliezen, en vervreemden op die manier de burger van de politiek. Dit is allemaal erg zorgwekkend en dient met kracht te werden tegengegaan.
Een belangwekkende stelling. Maar laten we nu eens kijken wat er gebeurt wanneer er iemand opstaat die aanstalten maakt om die kloof te dichten. Iemand die laten we zeggen voor herinvoering van de doodstraf is, die de grenzen wil dichtgooien voor buitenlanders, en die abortus wil verbieden - allemaal zaken die een groot deel van de bevolking wil, maar die geen enkele 'fatsoenlijke' politicus wil. Zo iemand zou zich volstrekt onmogelijk maken; hij zou door dezelfde intellectuelen die het gat tussen politiek en burger zo graag gedicht zouden zien, beschuldigd werden van 'borreltafelpraat', verwerpelijk populisme, racisme, vrouwenhaat en wat al niet meer. (Vooral het verwijt van 'populisme' doet bizar aan; een populist is bij uitstek iemand die de kloof tussen burger en politiek wil dichten.)
Een treffende illustratie van dit merkwaardige gedrag werd gegeven door voormalig PvdA-voorman Thijs Woltgens, tijdens het 'grote minderhedendebat'. Woltgens, die zich zorgen maakte over de kloof tussen politiek en burger, stelde toen als voorwaarde voor het debat dat alles geoorloofd was, behalve uitspraken die 'electoraal gewin' zouden opleveren. M.a.w.: politici mochten van Thijs alles zeggen, mits ze maar niet de mening van 'het volk' zouden verwoorden. Uiteraard stemde iedereen in met deze voorwaarde.
Luister eens, intellectuelen, het is van tweeen een. Ofwel je gaat de kloof tussen burger en politiek dichten; maar dan moet je borreltafelpraat en populisme toejuichen i.p.v. afkeuren; ofwel je geeft openlijk toe dat het onbeschaafde gepeupel beter niet z'n zin kan krijgen; maar dan moet je ophouden zorgelijk te ouwehoeren over 'de kloof tussen burger en politiek'.
