De Pronks, een nieuwe naam voor een oud fenomeen

Het verstilde wereldbeeld van Jan Pronk en zijn soortgenoten.

Sinds Pim Fortuyn - maar eigenlijk begon het al eerder – is in Nederland een interessante tweedeling in de maatschappij ontstaan, die betrekking heeft op een verschil in perceptie van de sociale en politieke werkelijkheid. Dit werd extra zichtbaar nadat Geert Wilders op 23 juni 2011 door de rechtbank Amsterdam werd vrijgesproken van discriminatie en haat zaaien.

De ene groep beschouwde de uitspraak als een overwinning van het vrije woord en als een zegen voor de democratie. De andere vreesde verdere verruwing van de toch al ruige werkelijkheid en dacht dat de rechter het kwetsen en beledigen van gelovigen toeliet. Verder meenden zij dat de rechter een semantische truc toepaste door het verschil te accepteren, dat Wilders in zijn verdediging had aangevoerd, tussen enerzijds het geloof, de islam, en anderzijds de gelovigen, de moslims. Zij vonden het onderscheid tussen geloof en gelovigen kunstmatig en zagen strijd tegen de islam ook als strijd tegen moslims.

De groep, die de uitspraak toejuicht, ziet een toenemend maatschappelijk probleem. De maatschappij heeft te maken met een enorm aantal niet-westerse nieuwkomers, dat de normen en waarden van een moderne, democratische staat niet kent en waardeert. Hierdoor ontstaat regressie: homofielen kunnen op straat niet hand in hand lopen, mannen en vrouwen zijn niet meer gelijkwaardig en joden met een keppeltje worden belaagd.

De andere groep ziet bovenstaand probleem in het geheel niet en denkt dat niet de allochtone bevolkingsgroep maar de uitspraken van Wilders onrust, verruwing en tweedeling veroorzaken. Zij betichten Wilders van haat zaaien en van het bevorderen van een tweedeling tussen bevolkingsgroepen in plaats van binden.

Dit artikel gaat over de laatstgenoemde groep, die ik voortaan de Pronks noem. De Pronks, het klinkt bijna narcistisch. Zij zitten in elke politieke partij. Wouter Bos definieerde het in de Volkskrant van mei jl. als de Groen Links-reflex in de PvdA. En hij beschreef die als "Een verheerlijking van principiële zuiverheid die typisch is voor linkse mensen met een bovengemiddeld inkomen en een bovengemiddelde opleiding. Overheidsbeleid zou hen immers minder raken, ongeacht of er nu een links of een rechts kabinet zit, dan een laagopgeleide met een ziek kind in een huurhuis." De Pronks bekommeren zich meestal bovenmatig over de natuur, dieren, ontwikkelingshulp en asielzoekers. Zij zien zichzelf als zuivere idealisten. Ook het CDA heeft er veel last van. In 2010 dreven de Pronks van het CDA Maxime Verhagen tot wanhoop in hun poging de coalitie van de VVD en het CDA met gedoogsteun van de PVV te blokkeren. Diederik Samsom heeft zijn Terphuis en natuurlijk zijn Pronk, die demonstratief zijn lidmaatschap van de PvdA opzegde. Groen Links heeft het uitgevonden en bij D66 wemelt het van de Pronks.

Volgens de onvolprezen politieke commentator van de Volkskrant Martin Sommer (VK 1 juni 2013) begon dit proces van de tweedeling in 1979. Hij volgt daarin Christian Caryl, een Amerikaanse journalist die hierover een boek schreef. 1979 markeerde het begin van het einde van de grote socialistische utopieën. Religie en de markt kwamen triomfantelijk terug. Het begon met Thatcher en haar strenge deugden en met de Chinese leider Deng Xiaoping, die de markt omarmde, waardoor nu een miljard mensen zich uit de armoede hebben gewerkt en ook speelde zich iets dergelijks af in India, toen de wurgende staatscontrole wegviel. Zelfs Afrika is bezig zich aan het moeras te ontworstelen.

Maar dat de wereld veranderd is, ontgaat de Pronks. Zij streven naar een andere wereldorde. Voor hen zijn ideeën belangrijker dan de werkelijkheid. Niet de economie zou belangrijk zijn voor mensen, maar opvattingen en mentaliteiten. Hierdoor zijn de Pronks wereldvreemd geworden. Vanaf Khomeini heeft de politieke islam zijn entree gemaakt. Wij hebben daar onze handen vol aan. Gaandeweg nam het aantal asielzoekers toe, wat moeilijke en ingewikkelde keuzes noodzakelijk maakte. Mensen die kwamen, waren niet wie zij zeiden te zijn. Ook speelt er een belangrijke vraag over het absorptievermogen van ons land. Zweden, waar ook veel Pronks wonen, heeft zeer veel buitenlanders opgenomen. Inmiddels is een op de zes Zweden moslim. Terwijl ik dit schrijf, krijgen de Zweden hiervoor de rekening gepresenteerd. Maar hieraan hebben de Pronks geen boodschap. Zij maken zich meer zorgen om de veelal economische gelukszoekers dan om de hardwerkende Nederlanders. Zij, of beter gezegd wij, hebben last van hun arrogante, progressieve wereldbeeld.