De ondergang van Gesink
Robert Gesink staat al sinds jaar en dag bekend als één van Neerlands grootste wielertalenten. Hij zou zelfs in staat moeten zijn om op het podium te eindigen in Parijs - in de Tour dus.
Gesink is een berggeit - een buitengewoon goede klimmer, uit een land dat vlakker dan vlak is. Zijn enige zwakte is - aldus kenners - zijn tijdrit. Daar valt voor hem nog veel winst in te behalen.
Het goede nieuws? Tijdritten rijden kan je leren. Weliswaar zal een Gesink nooit wereldkampioen tijdrijden worden, maar hij kan wel degelijk leren om een minuut of, misschien zelfs wel twee, sneller te zijn dan hij een jaar of twee geleden was. De combinatie topklimmer / redelijke tijdrijder is genoeg om op het podium van de Tour de France te eindigen.
Leuk bedacht. Het probleem is alleen dat Gesinks grote zwakte niet zijn tijdrit, maar zijn mentaliteit is. Op de één of andere manier kan hij niet omgaan met de druk van het 'moeten'. Hij is geweldig in rondes als die van California - waar niemand dus naar kijkt - maar als hij dan meedoet aan de grootste en belangrijkste ronde van het jaar laat hij het keer op keer afweten.
Natuurlijk komt dat grotendeels doordat hij valt. Je zou denken: zijn schuld dus niet.
Nou, dat is het eigenlijk wél. Je kan niet keer op keer 'ongelukkig' zijn door continu betrokken te zijn bij grootschalige ongelukken. Op een gegeven moment moet je jezelf dan toch echt afvragen of je misschien niet iets fouts doet. Waarom val jij wel steeds en een Bradley Wiggins niet?
Daar komt bij dat de impact van zijn valpartijen vooral mentaal is. Dit jaar is hij weer eens hard onderuit gegaan, maar ik kreeg niet de indruk dat er iets kapot was. Nee, het probleem leek puur en alleen mentaal van aard te zijn: hij was 'weer' gevallen en had de moed alweer opgegeven.
Michael Boogerd, een man die eigenlijk nooit afstapte, ook niet als hij absoluut niet in vorm was en niet bij de top kon aanhaken, is het daarmee eens. In zijn column voor De Telegraaf fileert hij Gesink daadwerkelijk (wat die laatste ongetwijfeld niet op prijs zal stellen):
Nogmaals, ik wil die jongens echt niet afmaken, maar het lijkt me vaak toch een mentale kwestie om af te stappen. Tijdens het NK op de weg was er ook een aantal renners, die zomaar opgaf. Het lijkt wel steeds gemakkelijker te gaan. Dat wanneer het even tegenzit, dat je zegt: ik stop ermee, de volgende koers zien we wel weer. Ze lijken het ook allemaal zo emotieloos te zeggen. Maar dit is wel de Tour de France, het hoogste podium. Als ze nu een goed voorjaar hadden gereden, zou het wat anders zijn. Maar zowel in het geval van Rabobank als Vacansoleil was dat toch ook niet geweldig. Ik vind dat ze ook een bepaalde verantwoordelijkheid hebben. Naar zichzelf, de ploeg en ook het Nederlandse publiek.
Ook legt hij uit dat hij tijdens zijn wielrenjaren ook weleens hard viel, maar dat hij tóch doorging. Het resultaat?
In 1999 kwam ik ook twee keer ten val tijdens de Tour en in 2004 drie keer, maar reed wel door. Het mooiste voorbeeld is echter 2002. Fysiek was ik in het begin van die Ronde van Frankrijk niet in orde. Het liep voor geen meter, ik kwam echt niet vooruit. Mentaal zat ik er helemaal doorheen, maar heb toen ook doorgeknokt. In de dertiende etappe, overigens net als gisteren gewonnen door David Millar, werd ik derde. Daar putte ik zoveel mentale kracht uit, dat ik drie dagen later de zestiende etappe naar La Plagne won.
Boogerd was misschien minder getalenteerd dan Gesink, maar door zijn instelling werd hij niettemin een echte topper, terwijl het bij zijn jongere collega maar al te vaak 'net niet ' is.
Overigens moeten we het de leiding van Rabobank ook kwalijk nemen dat Gesink niet alleen steeds valt, maar ook vroeg uit de Tour stapt omdat hij het mentaal niet meer kan opbrengen. Hij gedraagt zich als een verwend nest; dat is alleen maar mogelijk als zijn ploegleider het accepteert. Breukink had Gesink gewoon moeten vertellen dat hij elke dag kon huilen en smeken, maar dat hij de Tour gewoon zou uitrijden. Blijkbaar ontbreekt hem daarvoor de moed.
* Hier de korte versie van Boogers column, hier de lange (abonnement nodig).
Foto: Wikimedia Commons / Coda2.
Lees ook