De noodzaak van logische consistentie in moraliteit

Omdat het weleens voorkomt dat het non-agressie principe hier wordt bekritiseerd als slechts één van vele subjectieve meningen, die op niets rationeels gebaseerd is, en daarom niet meer waard is dan welke andere subjectieve mening dan ook, is het misschien eens handig om uit te leggen wat wel degelijk het verschil is in principe, en waarom er bij het non-agressie principe helemaal geen sprake is van slechts een mening.

Op de eerste plaats moeten we concluderen dat moraliteit consistent moet zijn. Immers, als moraliteit niet consistent is, maar arbitrair, kun je moeilijk van mensen verwachten dat ze deze moraliteit omarmen en accepteren.
Een moraliteit moet eerlijk zijn in zijn toepassing, dus een gelijke behandeling promoten bij gelijk gedrag, consistent zijn en niet afhankelijk van subjectieve interpretaties en meningen, en dus niet makkelijk misbruikt kunnen worden door mensen voor wie dat beter uitkomt. Anders heeft een moraliteit geen draagkracht en kan een moraliteit nooit overtuigend genoeg zijn.

Nu kan het zo zijn dat emoties het mensen altijd zal beletten om een consistente moraliteit te omarmen. Maar bij deze mensen speelt moraliteit sowieso geen rol, want het eigenbelang – dat wat hen het beste uitkomt – is belangrijker dan moraliteit.

Als we concluderen dat moraliteit consistent moet zijn, en dus universeel, dat wil zeggen toepasbaar op elk individu op de planeet, en niet slechts op sommige mensen in sommige situaties, kunnen we een specifiek voorbeeld gaan bekijken en hoe consistent deze wordt toegepast bij het non-agressie principe, en bij andere, zeg maar collectivistische principes.

Stel: we hebben een vrouw die de deur uitgaat. Deze vrouw wordt twee blokken van huis beroofd van haar tas. Deze vrouw zal dat niet toejuichen. Iedereen begrijpt ook waarom niet. Waarom is dit? Omdat iedereen weet hoe hij of zij zich zou voelen als hij of zij zelf beroofd zou worden. Het maakt niet uit in welk land, cultuur, geslacht, ras, of geloof je jezelf bevindt; niemand wil beroofd worden. Ik heb in ieder geval nog nooit gehoord van een individu die zei: “Kom, laat ik eens van huis gaan en hopen dat ik met een pistool van mijn eigendom wordt afgeholpen.”

Ook wil niemand in elkaar geslagen worden. Deze houding over agressie jegens de eigen persoon is universeel. Roof is dus immoreel, omdat elk slachtoffer roof slecht vindt. Ook daders van roof willen zelf niet beroofd worden. Dus of je nu naar de dader of slachtoffer van roof kijkt, roof wordt gezien als een daad van agressie.

Stel nu dat diezelfde vrouw het erg vervelend vindt om beroofd te worden, maar het prima vindt als anderen beroofd worden, op welke moraliteit baseert zij deze denkwijze dan? Op welke consistente moraliteit is het gebaseerd dat sommige gewelddadige roof goed is, en andere gewelddadige roof slecht? Welk rationeel argument bepaalt waar het verschil ligt? Wie of wat bepaalt dat roof op deze mevrouw inderdaad immoreel is, maar roof op een ander persoon moreel aanvaardbaar?

Is dit logisch te onderbouwen, of slechts met volstrekt subjectieve meningen over een slachtoffer? Wordt een misdaad gedefinieerd door de daad zelf, of door het slachtoffer? Is de vraag of iets een misdaad is afhankelijk van wie het slachtoffer is?  En zo ja, waarom zou een dergelijke moraliteit die dit verklaart dan superieur zijn? Superieur voor wie? Voor hen die bepalen welke slachtoffers goed zijn en welke slecht? En waarom zou deze moraliteit als superieur – als universeel – moeten worden gezien door iedereen, als deze totaal willekeurig toepasbaar is? Waarom zou deze moraliteit moeten worden gezien als superieur door de slachtoffers die arbitrair worden behandeld door de wetten die zijn gebaseerd op deze moraliteit?

Een volgende vraag is, wat als het nu omgekeerd wordt: wat als de roof op deze vrouw door anderen wordt goedgekeurd en moreel aanvaardbaar wordt geacht, en roof op diezelfde anderen niet? Wat zou mevrouw daar dan opeens van vinden? Zou ze dan accepteren dat haar moraliteit dit inderdaad voorschrijft? Zou ze dan accepteren dat deze willekeurig wordt toegepast en zij aan het kortste eind trekt? Of heeft ze dan opeens een probleem met deze moraliteit omdat geweld tegen haar nu moreel acceptabel is geworden?

Waar zou zij op kunnen baseren dat ZIJ, te allen tijde, tot de groep zou moeten behoren waarop roof wordt gezien als immoreel? Op welk rationeel argument baseert zij zich dat zij geen slachtoffer van agressie zou mogen worden maar anderen wel? Dit kan slechts gebaseerd zijn op subjectiviteit; op arbitraire toepassing van principes; op hypocrisie. Op jezelf tot onderdeel van de groep verklaren, bij wie het te allen tijde het beste uitkomt als er geen roof op hen, maar wel op anderen wordt gepleegd.

Stel nu dat deze vrouw vindt dat roof, omdat zij weet dat het verkeerd is als het haar zou overkomen, ook verkeerd moet zijn als het een ander overkomt, omdat dit net zo goed slachtoffers zijn als zijzelf zou zijn, dan baseert zij zich op een consistente, universele moraliteit; een moraliteit die niet arbitrair wordt toegepast maar te allen tijde, en op alle slachtoffers van vergelijkbare agressie, ongeacht wie het is.

Zij past haar moraliteit niet slechts toe op zichzelf of haar “groep”, maar op iedereen, de hele mensheid. Haar moraliteit is niet hypocriet, en dus zowel logisch als emotioneel te onderbouwen. Het heeft niet langer met een subjectieve mening te maken, maar met rationele consistentie. Het toepassen van dezelfde principes op dezelfde omstandigheden en dezelfde vormen van agressie. Het zijn zo de feiten in de realiteit die de moraliteit of immoraliteit van een daad bepalen, en niet slechts een subjectieve mening.

Het is niet een moraliteit die makkelijk te manipuleren is door hen die het goed uitkomt, door persoonlijke nukken of ambities, om deze te manipuleren in hun voordeel.

Wat geldt voor A geldt ook voor B; zij kunnen voor zichzelf geen voordeel creëren.

Dan komen we nu op het volgende: de definitie van woorden.

Wat is roof? Roof is de agressieve afname, of afname met dreiging van geweld, van iemands bezit tegen zijn of haar wil. Volgens Van Dale-online is roven het: “met geweld wegnemen wat een ander toebehoort.”

Nu we weten wat de definitie van roof is, kunnen we verder vragen: Is de definitie van roof afhankelijk van meningen? Is de definitie van roof afhankelijk van wat anderen vinden dat er zou moeten gebeuren? Bepaalt een meerderheid van een groep of de definitie goed is of niet toegepast dient te worden? Is de definitie van een begrip afhankelijk van de democratische wil? Zo ja, waarom stelt Van Dale dan niet: “afhankelijk van wat toevallig zo uitkomt, betekent dit woord zus of zo”?

Dat dit niet zo kan zijn, is duidelijk. Ten eerste omdat taal dan helemaal niets meer betekent, en daarom communicatie ook niet. George Orwell heeft goed genoeg geschreven over “newspeak” (vrede is oorlog, vrijheid is slavernij) dus daar hoef ik het hier verder niet meer over te hebben.

Ten tweede omdat we dan weer bij het volstrekt arbitraire aankomen. Het zou nogal wat vragen oproepen. Bijvoorbeeld of slavernij niet gewoon een moreel aanvaardbare daad was, als het merendeel van de Amerikanen er geen probleem mee had. Of het moreel niet gewoon aanvaardbaar is als drie winkeliers worden beroofd door een viertal overvallers. Of kannibalisme niet gewoon een kwestie van smaak is.

Nu zullen sommigen wellicht zeggen dat een meerderheid in een natie bepaalt, en niet een meerderheid binnen een club criminelen of binnen een gemeenschap. Maar waarop is dit gebaseerd? Wie heeft die artificiële naties gebombardeerd tot de grens der meerderheden?

Wat als de meerderheid van de wereld een andere mening is toegedaan ten opzichte van de minderheid der Nederlanders? Is het hier opeens wel de minderheid der Nederlanders die hun eigen lot bepalen? En zo ja, waarom dan niet de minderheid der individualisten ten opzichte van de meerderheid der collectivisten binnen Nederland?

Waar de meerderheid bepaalt of definities van woorden toepasbaar zijn of niet, bepaalt de meerderheid ook de moraliteit. Dat houdt weer in dat moraliteit niets zegt; niets betekent, behalve wat de meerderheid wil dat het betekent.

En dat houdt in dat alles, of het nu Stalinisme, Nazisme, fascisme, kannibalisme, socialisme, kapitalisme, democratie, anarchisme of massamoord is, moreel aanvaardbaar is, mits een meerderheid dat maar vindt. Het moge duidelijk zijn dat zelfs de meeste moreel relativisten niet zo relativistisch zijn (en dat is weer omdat ze arbitrair en hypocriet zijn). Daar zijn legio voorbeelden van.
Iedereen weet dat de meerderheid niet bepaalt wat moraliteit is, om het simpele gegeven dat democratie en moraliteit twee totaal verschillende dingen zijn. Het enige dat nodig is om dat te bewijzen, is door iemand die wel denkt dat de meerderheid bepaalt, slachtoffer te maken van de gewelddadige nukken van die meerderheid.

Als dus de meerderheid niet bepaalt of de definities van woorden toepasbaar zijn of niet, komen we aan bij het volgende punt. Dat “roof” opeens geen “roof” meer zou zijn als het slachtoffer een “burger” is, en de dader een overheidsfunctionaris. Dat het opeens wel de meerderheid zou zijn, die bepaalt dat mensen tegen hun wil beroofd mogen worden, door de definitie van roof opeens niet meer toe te passen als er politiek in het spel is. Men noemt het dan “belasting” en als een toverwoord zou dit ervoor zorgen dat mensen opeens niet meer het met “geweld wegnemen wat een ander toebehoort” zien dat de overheid doet.

Maar wat is nu het verschil tussen een overheid en een dief? Het enige verschil qua moraliteit is dat de dief geen toestemming heeft gekregen van de meerderheid van de niet-slachtoffers, terwijl de overheid wel toestemming heeft gekregen van de meerderheid van de niet-slachtoffers. Ik schrijf bewust “niet-slachtoffers” want mensen die vrijwillig hun geld afstaan aan de staat zijn geen slachtoffers van staatsroof. Het zijn dus de niet-slachtoffers van roof, die in meerderheid bepalen dat de immoraliteit van roof opgeheven wordt zodra zijzelf geen slachtoffer zijn, en de overheid de dader is.
Maar waarom in dit specifieke geval wel, en niet als het gaat om een ordinaire straatrover?

De overheid is hun vriend; de overheid koopt leuke spulletjes en levert leuke diensten van de gestolen poet, en opeens dient de universaliteit van moraliteit geen enkele functie meer. Als een Sinterklaas die cadeautjes die hij eerst uit een speelgoedzaak heeft geroofd aan kinderen geeft. Waarbij voorstanders van die roof de kinderen zijn.

Maar is het niet opvallend hoe belastingen opeens als onrechtvaardig worden beschouwd, als het belasting betreft op een handeling die men toejuicht of in ieder geval niet afkeurt? Waarom zou het bijvoorbeeld voor de liefhebbers van belastingen op privéhandelingen of het kopen van privéproducten, opeens een probleem zijn om het dragen van hoofddoekjes te belasten, als de meerderheid dit wil? En andersom, waarom zouden liefhebbers van belastingen er een probleem mee hebben om bijvoorbeeld rechtse uitingen te belasten, als een meerderheid dit zou willen? Zijn belastingen niet moreel aanvaardbaar voor de financiering van van alles en nog wat en mag daarbij niet datgene belast worden wat toch al als ongewenst gedrag werd gezien? Zijn belastingen volgens sommigen niet aanvaardbaar om bepaald gedrag te ontmoedigen, en waarom dan opeens niet als het gedrag betreft dat men zelf prefereert?

Omdat de moraliteit die samenhangt met het collectivisme, waarbij ook het concept ‘belastingen zijn geen diefstal’ hoort, totaal geen morele en rationele consistentie heeft en volledig afhangt van meningen en emoties; van arbitraire persoonlijke, vaak door ideologie en indoctrinatie ingegeven inzichten.

Waarom wordt deze vorm van roof goedgekeurd door deze niet-slachtoffers? Omdat de meerderheid bepaalt? Maar waarom bepaalt die meerderheid dan niet altijd, bijvoorbeeld bij het schenden van andere mensenrechten waarbij zij slachtoffers zouden zijn?

Omdat roof goed is als de buit wordt gebruikt voor het paaien van anderen? Maar wat als een ordinaire dief anderen paait met de gestolen poet? Wordt de ordinaire straatroof daarmee moreel aanvaardbaar?

Omdat moraliteit niet universeel hoeft te zijn? Maar met welk recht beklaagt een ieder zich dan ooit nog, die aan het verkeerde eind van die arbitraire moraliteit staat? Met welk argument? Met welk bewijs? Met welk recht beklaagt een slachtoffer van de straatdief zich dan nog? Met welk recht beklaagt het slachtoffer van verkrachting of moord zich, als de macht van de sterksten, wat een democratische meerderheid natuurlijk gewoon is, bepaalt of iets moreel of immoreel is? Als moraliteit arbitrair is? Subjectief is? Afhankelijk van de nukken van de daders en hun vrienden die er hun voordeel uit halen?

Waarom is het non-agressie principe superieur ten opzichte van andere vormen van moraliteit? Omdat het te allen tijde uitvoerbaar is. Omdat het universeel is. Omdat het niet arbitrair aan te passen is aan de wil van de sterksten zoals dat bij andere vormen van moraliteit wel zo is. Omdat het zichzelf nooit in de knoop zal kunnen argumenteren zoals voorstanders van andere principes wel omdat zij nu eenmaal geen steekhoudende basis hebben voor hun principes.

Want de logische conclusie van iets dat subjectief is en arbitrair, afhankelijk van de nukken van de sterkste, is dat je nooit rationeel zult kunnen onderbouwen waarop het nu werkelijk, buiten die nukken en subjectieve meningen van die sterksten, gebaseerd is.

Moraliteiten die niet zijn gebaseerd op het non-agressie principe, zijn per definitie moraliteiten voor parasieten. Voor hen die verder willen komen ten koste van anderen, maar niet willen dat anderen verder komen ten koste van henzelf. Voor hen die weten dat ze uit het eerlijke en rechtlijnige aan wederzijdse vrijwillige handelingen geen voordeel kunnen halen die ze uit de immoraliteit van parasitisme wel kunnen halen. Het is om die reden dat een arbitraire, hypocriete moraliteit voor hen vereiste is.

Maar of je nu een groep bent of een eenling. Of je nu man bent of vrouw, homo of hetero, blank of zwart, burger of politicus, rijk of arm, gelovig of atheïst; het non-agressie principe is altijd hetzelfde, en daarom universeel. Je zult je nooit zorgen hoeven te maken over waar het principe morgen op neerkomt. Je nooit zorgen hoeven maken of agressie jegens jou morgen opeens moreel wordt gesanctioneerd omdat dit strookt met het parasitisme van de meerderheid en het monopolie van de overheid dat ze, via democratie, achter de hand hebben. Je zult je nooit zorgen hoeven maken dat misdaad gesanctioneerd wordt als een meerderheid maar wat goochelt met woorden en op Orwelliaanse wijze van het gewelddadige van roof, het zogenaamd noodzakelijke van belastingen maakt.

De rest is subjectieve, arbitraire huichelarij, emotioneel opportunisme en parasitisme.