De man met de baard

Het Eurovisie Songfestival 2014 geeft een politiek statement af. Niet eens zozeer in geo-, als wel in moraalpolitiek opzicht.

Wat is er mis met een man met een zwarte baard? Iedereen in Europa heeft tegenwoordig toch een baard – jonge mannen tenminste. Dat er een Oostenrijker zich Conchita Wurst noemt en er een jurk bij aantrekt, lange oorbellen, valse wimpers en een volle pruik, is hoogstens een klein treedje verder dan de Israëlische travo Dana International, die ook al eens won.

Beschaafd oud-Europa (lees: het Westen ervan) greep deze gelegenheid dus dankbaar aan om stelling te nemen, door op hèm, de 25-jarige Tom Neuwirth, te stemmen. Een duidelijker signaal naar het homofobe Oosten is er niet.

Pas daarnà wordt het niet alleen binnenlandse politiek, met Poetins anti-(homo)propagandawet, maar ook een protest tegen de inval van de Krim en de psychologische druk van Rusland op Oekraïne. Het publiek fluit de Russische tweelingzangeresjes op de wipwap uit, wat Poetin tot in de ziel moet krenken.

Rusland krijgt vooral van reeds onderworpen buurstaten zoals Georgië, Armenië en Azerbeidjan, punten. Van het eeuwig bedreigde Polen helemaal niets. Uit Witrusland komen er uiteraard twaalf, maar die dictatuur dreigde dan ook Conchita Wurst niet uit te zenden – totdat de EBU op zijn beurt dreigde dat als de Belarus-zender even op zwart zou gaan, Witrusland zelf zou worden gediskwalificeerd. Dat konden ze hun eigen huppeldansje niet aandoen. Een jongen met ouderwets ringbaardje zong over Cheesecake en dat hij geen toyboy wilde zijn. Toch weer homofoob dus. Zij geven Oostenrijk geen punten. 

Nou is La Wurst ook geen toyboy hoor. Het lied heet niet “Rise like a Venus”, zoals ik eerst versta, maar “Rise like a Phoenix”. En als je goed luistert: het gaat over hemzelf. Hij zingt, krachtig en haarzuiver, dat hij zichzelf in de spiegel ziet en voor zichzelf moet opkomen. Dit alles over een schitterende orkestratie van strijkerscresecendo’s en koperblazeruithalen, geheel in de stijl van Adeles “Skyfall”. Alleen is de geheimagent hier niet meer in de kast verstopt, maar open over zijn aandrang.

Hierbij zij opgemerkt dat het wel heel verstandig is geweest dat Wurst stokstijf in zijn galadress is blijven staan zingen. Dit kwam niet alleen stijlvol over, maar verlegde ook de aandacht van de getrimde baard naar zijn keel en vooral naar de kracht van de compositie. Zo kregen zelfs landen die normaliter tegen het homohuwelijk zouden protesteren, de kans om op de melodie te stemmen. 

Want laten we wel wezen: pas bij de eerste ‘douze points’ voor Oostenrijk zien we in de Green Room wat een verwijfde nicht die Tom Neuwirth is. Van schrik laat de travestiet zijn tissue uit de slanke handen vallen. Bij elke volgende hoge beloning loopt de mascara verder uit. Het is hilarisch en aandoenlijk tegelijk. Dit gun je hem, nu hij zijn nek zo ver heeft uitgestoken.

Oostenrijk, met z’n ultraconservatieve neo-Haiderklimaat, verdient ook een compliment dat ze er een baard op hebben durven plakken. Zelfs de juryvoorzitster droeg er trots eentje uit de carnavalswinkel, terwijl ze toen nog niet kon weten dat Europa dit teken zou belonen.

Nederland gaf, nu Turkije uit Europaweerzin niet meedeed, 8 punten aan Zweden (dat achter Ilse de Lange & Waylon op de derde plaats eindigde), 10 aan de Noorse venstermaker – een veredelde vorm van de dikke Belg die zijn moeder aanprees als stoplicht en satelliet – en vanzelfsprekend 12 aan Oostenrijk. 

Dat wordt nog wat op de komende Canal Parade. Wurst zal ook de doodsteek zijn voor alle Thaise shemales op de Wallen, die immers nauwelijks hoeven te scheren (in hun gezicht, bedoel ik).

In dit symbolische offensief haalde Nederland het net niet. Onder andere maatschappelijke omstandigheden waren ze, net als in de eerste halve finale, bovenaan geëindigd. Mits oude vrienden als Israël ons niet geheel puntenloos hadden gelaten tenminste. Of bedelaars als Malta – kreeg van ons 5! – dat de volgende tranche op zijn behaarde buik kan schrijven.

The Common Linnets kregen maar liefst acht keer de volle 12, ook uit onverwachte hoeken als Polen, Hongarije en Letland (dat ons het “Land van de Liefde” noemde). Alledrie de Baltische staten gaven Nederland de hoogste eer, van heel Scandinavië kregen we 8, 10, 10, en twee keer 12, evenals van handelspartner Duitsland.

De andere directe buren, België en UK, gaven er 8. 

Des te vreemder is het, met deze verstandige keuze voor echte zangkwaliteit, dat we van sommige landen helemaal niets kregen. Daar gaan we niet meer heen op vakantie*. En dat Italië slechts 4 punten overhad voor onze country & western, zegt minder over ons dan over hen, met hun eigen, zich overschreeuwende Donatella Versace-klant Emma die over de vloer rolde in haar gouden lauwerkrans. Alleen San Marino vond dat het beste nummer, maar hun mislukte Venus van Boticelli eindigde dan ook als twee na laatste.

De Franse kleuterdisco die jengelde over het gebrek aan een moustache, stond met deux points helemaal onderaan. Zie je nou wel: ze hadden om een baard moeten vragen.

* Dat zijn dus alle landen behalve de volgende puntengevers die nog niet genoemd zijn: Portugal (10 punten), Ierland (10), Oostenrijk (10), Zwitserland (10), Slovenië (10), Griekenland (8), Frankrijk (8), Macedonië (7), Spanje (7), Armenië (4), Roemenië (3), Rusland (3), Witrusland (2), en San Marino (2). En behalve de meeste staten op de Balkan, want die deden niet mee, evenmin als Tsjechië en Slowakije, wat dwergstaatjes en Cyprus. Ach, dan blijven er slechts acht van de 37 deelnemers over die moeten worden gestraft.  Dat valt ook wel mee. Naar Israël hoefde ik toch al niet. Albanië, Montenegro, Moldavië, Georgië en Azebeidjan hebben gewoon nog geen smaak ontwikkeld voor alles wat boven stroboscooptechno uitstijgt. Maar Oekraïne, tja, dat hoeft niet meer te rekenen op mijn hotelboeking. En ik zal op Malta (mijn volgende eilandtrip) uit wraak zo min mogelijk geld uitgeven aan Engelstalige barbandjes.