Europa's groene dromen zijn in een nachtmerrie veranderd.
De Canadese 'Financial Post' is traditioneel kritisch ten aanzien van AGW ('Anthropogenic Global Warming') en het klimaatbeleid dat daaruit voortvloeit, in het bijzonder ten aanzien van 'duurzame' energie. Zoals
Frank Verhoef nog onlangs op DDS heeft gesignaleerd naar aanleiding van een paginagrote advertentie van de Nederlandse Energie Maatschappij, blijkt deze in het geheel niet zo groen te zijn als de meeste mensen, geïndoctrineerd als ze zijn door groene propaganda, denken. Het publiek wordt dus al járenlang voor de gek gehouden. En dat geldt niet alleen voor dit betrekkelijk onschuldige geïsoleerde geval, maar over de gehele linie, zoals mijn trouwe lezers weten. Duurzaam en desinformatie is een onafscheidelijk koppel.
De 'Financial Post' biedt niet alleen podium aan auteurs van eigen bodem, zoals Lawrence Solomon en Ross McKitrick, maar heeft ook een
baanbrekend artikel van Marcel Crok over de 'hockey stick' gepubliceerd, alsmede een publicatie van ondergetekende (die ik niet meer via Google kon traceren, maar die wel
hierin werd genoemd). In Nederland doen de landelijke dagbladen dat niet. Die weren stelselmatig klimaatkritische artikelen, zodat hun lezers ongeïnformeerd blijven over de aftakeling van de menselijke broeikashypothese en de zinloosheid van het klimaatbeleid.
Onder de titel, 'The EU green hell', schreef Benny Peiser onlangs voor de 'Financial Post' over de groene fantasiewereld waarin Europa zich de laatste twee decennia heeft gemanoeuvreerd.
Benny Peiser:
Limits to growth ideology a self-fulfilling prophecy.
The European Unions utopian scheme of transforming itself into a green energy powerhouse is faltering as its fantasy plan is colliding with reality. As the EUs economic and financial crisis deepens and unemployment continues to rise, what used to be an almost all-embracing green consensus is beginning to disintegrate.
The spectre of green stagnation, the loss of competitiveness and economic decline has replaced 20 years of collective wishful thinking. The green folly was founded on two apocalyptic fears: firstly, that global warming was an urgent threat that needed to be prevented at all cost, and secondly, that the world was running out of fossil fuels, which meant that oil and gas would inexorably become ever more expensive. Both conjectures, however, turned out to be bogus. T
he unpredicted arrest of the global warming trend since 1997 has made clear that the IPCCs climate models had artificially inflated the immediacy of any climate risk, while the sudden arrival of enormous amounts of shale gas and oil terminated the peak oil hysteria. In the meantime, however, the EU and its waning economies have become prisoners of their own green shackles. The once thriving continent finds itself enslaved in a self-inflicted trap of renewable energy mandates and unilateral climate targets that are prohibitively costly.
The green ideology of limits to growth has turned into a self-fulfilling prophecy. Ecological rejection of traditional industries, the obstruction of new technologies together with an almost all-embracing hostility to every form of conventional (let alone unconventional) energy generation is gradually shifting the centre of economic growth and innovation away from an ageing and depressed Europe.
Green prophecies of climate doom and salvationist central plans for the creation of millions of green jobs are no longer trusted. Instead of the blooming green economy promised by political leaders and activists, Europe is facing a competitiveness crisis and an economic nightmare with almost 27 million people out of work and many countries facing bankruptcy. Europes manufacturers, who are rapidly losing ground to international competition, have announced plans to expand in the United States. Instead of investing in the energy-expensive EU, they are pouring hundreds of millions of dollars into the U.S. where energy prices have fallen to a third of those in the EU, largely due to the shale gas revolution.
According to Austrias energy regulator, European consumers have subsidized renewable energy investors by a staggering 600 billion euros since 2004. Germanys green transition alone may cost energy consumers up to a trillion euros by 2020.
The naive faith of policy makers that Europes main competitors would follow this shift from cheap fossil fuels to expensive green energy has gone up in smoke. In reality, most nations are completely unimpressed by Europes approach. Europe, the Washington Post recently warned, has become a green-energy basket case. Instead of a model for the world to emulate, Europe has become a model of what not to do.
EU leaders are beginning to wake up to the enormity of the green energy fiasco. They will meet in Brussels for an energy summit on May 22 to discuss how to respond to the crisis. High energy prices and costs hamper European competitiveness, a leaked EU document says and indicates that the EU will have to re-consider its unsustainably costly climate policies. ...
Just as socialist central planning failed miserably before it was replaced by free market economies, green central planning will have to be discarded before Europe will be able to see a return to economic growth and technological optimism. Aldus Benny Peiser.
Benny Peiser is directeur van de 'Global Warming Policy Foundation' (GWPF) in Londen, waarvan Lord Lawson (voormalig minister van Financiën onder Thatcher en niet alleen klimaatscepticus maar ook Euroscepticus) voorzitter is. Het is pikant te vermelden dat Benny Peiser in een vorig leven actief was binnen de Duitse groene beweging en behoorde tot de intimi van Joschka Fischer, oudminister van Buitenlandse Zaken en leider van de Duitse Groenen.
Volgens een bekend gezegde komt het verstand met de jaren. Benny Peiser kwam van verre, maar het is hem tóch gelukt om uiteindelijk voor zichzelf te gaan denken. Onze nationale groene vrienden zouden hier misschien een voorbeeld aan kunnen nemen.
Voor mijn eerdere DDS-bijdragen, zie
hier.