De geruisloze aftocht van Stef Blok

Er zijn nog lang geen Kamerverkiezingen in zicht, maar in ieder geval is duidelijk dat we één naam niet gaan terugvinden op de kieslijst van de eerstvolgende stembusgang: Stef Blok. In een lokaal Gelders sufferdje zegt de politicus de Haagse kaasstolp vaarwel te zeggen wanneer het kabinet-Rutte II afzwaait:

Eigenlijk is de timing van Blok veelzeggend voor zijn politieke carrière. Wie kondigt er nu middenin een regeertermijn zijn aanstaande aftreden aan? Het is immers een ijzeren politieke wet dat vanaf het moment dat je aankondigt weg te gaan, je voor je directe politieke tegenstrevers eigenlijk meteen al weg bent. Je verliest al je ruimte in onderhandelingen en de kans dat de pers en de media je nog veelvuldig oppikken is zo goed als verkeken.

En daarnaast.. wie kondigt zijn aftreden nu weer in aan in een noodlijdend provinciaal krantje? Een beetje politicus van statuur maakt er meteen een exclusief afscheidsinterview van met gelikte foto's in De Volkskrant of de De Telegraaf. Maar een zinnig persbeleid is nooit één van de pluspunten van Blok geweest. Zoals veel meer zaken, eigenlijk.

Met veel gestuntel en amateuristisch optreden baande de oud-bankier zich immers een weg door de VVD om uiteindelijk te worden benoemd tot financieel woordvoerder binnen de Tweede Kamerfractie. Hij was namelijk slechts één van de weinigen met werkervaring in de financiële sector en kreeg destijds daarom dat baantje middenin de financiële crisis toegeworpen.

Nadat de VVD in 2010 het kabinet-Rutte vormde verdween Mark Rutte naar de regering en viel de post van fractievoorzitter vrij voor iemand anders. Rutte was op dat moment op het hoogtepunt van zijn populariteit, en er moest natuurlijk geen VVD'er in de Kamer zijn die daarvan zou kunnen afleiden. Zodoende werd de fletse Blok naar voren geschoven om de huidige premier op te volgen als eerste man van de liberale Kamerfractie.

Toen er in 2012 opnieuw Kamerverkiezingen waren, vond men dat Blok wel lang genoeg 'corvee' had verricht en kreeg hij een erefunctie: samen met premier Rutte mocht hij namens de VVD de kabinetsonderhandelingen met de PvdA leiden. Dat liep niet gesmeerd: Blok was er mede schuldig aan dat de VVD zo ongeveer diens hele programma uitruilde voor lastenverzwaringen, nivellering en een slappe immigratiewetgeving. Aangezien de VVD ook nog eens alle zware portefeuilles (financiën, binnenlandse zaken en buitenlandse zaken) kwijtspeelde aan de PvdA moest er op het laatste moment en in allerijl nog even een ministerie worden verzonnen en opgetuigd om de VVD toch nog een beetje tegemoet te komen. Dat ministerie kwam er, en zo werd Blok ineens minister.

Maar ook als minister maakte Blok geen indruk. Toen kabinetsplannen op zijn beleidsterrein dreigden te worden getorpedeerd in de Eerste Kamer, kon Blok niet adequaat reageren op de ontstane situatie. Daar waar ministers als Rutte, Asscher en Kamp zich als vissen in het water voelen als ze met de oppositie moeten onderhandelen, bakte Blok er maar weinig van. Pas ter elfder ure kon er een 'Woonakkoord' worden gesloten, omdat de bewindsman had verzuimd te investeren in goede banden met de fractiespecialisten uit de Tweede Kamer en gewoon een beetje vooruit te denken.

Dat Den Haag binnen enkele jaren afscheid gaat nemen van de saaie en krakkemikkige VVD'er, mag ook geen verrassing heten. Blok heeft alles gedaan in de politiek, en was nergens echt goed in. Hij was een kleurloze volksvertegenwoordiger. en is door de VVD meermaals op plekken neergezet die ver boven zijn kunnen liggen. Daarvoor mag hij de partij danken op z'n blote knieën.

Wij zijn vooral dankbaar dat de politiek straks een beetje minder saai, en een beetje minder incompetent is. Wat er immers ook in het verschiet moge liggen in het post-Blokkiaanse tijdperk: het kan vrijwel onmogelijk zo flets en zo amateuristisch zijn als met Stef Blok.