Samsom en Nijpels in teletubbyland

Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Elke dag doe ik mijn best om mijn bloeddruk binnen de volgens de jongste normen geoorloofde grenzen te stabiliseren, alsmede de temperatuur van dit levensvocht weldadig onder het kookpunt te houden. Ik moet bekennen dat ik het mijzelf hierbij niet makkelijk heb gemaakt sinds het ontluiken van mijn interesse voor klimaatverandering en aanverwante zaken door het destijds bekijken van Al Gore’s 'Ongemakkelijke Waarheid'. Al gauw kwam ik er achter dat het ongemakkelijke vooral zat in de onwaarheden ervan. De 35 wetenschappelijke fouten en de uitspraak van het Britse High Court waren vege tekenen en reden om het e.e.a. kritisch te bezien.

Ik voel mij een eenling, want thans trekt een bonte schare achter deze, inmiddels schatrijke rattenvanger van Hamelen aan, bestaande uit onwetende gelovigen, opportune politici, profiteurs (het Eco Industrieel Complex en de media), redders van de aarde en een beperkt, doch invloedrijk, clubje jokkebrokken en manipulators die deze illusie in stand houden. Nu wij geruime tijd verder zijn, constateer ik dat Europa in de ban is geraakt van de hierboven genoemde rattenvanger.

De ratten zelf, besmet met de hedendaagse bacteriële variant van de 14e–eeuwse Yersinia pestis, hebben thans in Europa het gezond verstand inzake duurzaamheid vrijwel geheel uitgeroeid. Het valt niet te ontkennen dat deze hersenziekte ongeëvenaarde catastrofale gevolgen heeft. 

Laat ik op de briljante analyse wijzen uit het boek van Arie de Goederen inzake de criteria waaraan duurzaamheid van energievoorziening volgens het Brundtland-rapport dient te voldoen: 1) ruime beschikbaarheid, 2) behoud van capaciteit lang genoeg om nieuwe vormen van energieopwekking te vinden, 3) toepassing staat drastische vermindering van CO2-emissie niet in de weg, 4) de gebruikseigenschappen doen niet onder voor de huidige, 5) geen substantiële bijwerkingen m.b.t. gezondheid, het algemeen welzijn, het milieu en de biosfeer, 6) en de totale kosten per energie-eenheid zijn hooguit voorzienbaar tijdelijk hoger dan gangbaar.

Het moge duidelijk zijn dat het gelijkstellen van hernieuwbaarheid en duurzaamheid een travestie is van wat het Brundtland-rapport beoogde in 1987. De kaping door de milieubeweging van duurzaamheid, zoals Dolf van Wijk onlangs uitstekend belichtte, en de gelijkschakeling van de begrippen hernieuwbaar en duurzaam, zijn in strijd met de geest van Brundtland. Uit alles blijkt dit door de berekeningen inzake het Nationaal Energieakkoord die uitkomen op vele tientallen miljarden om 14% duurzaamheid te bereiken. Dit akkoord kan niet anders dan bestempeld worden als het product ontsproten aan de geest van megalomane ‘leiders’, die de menselijke geschiedenis al duizenden jaren kent. Allen kenden hun Waterloo. Een schrale troost.

Deze verdwazing is precies datgene wat Poetin en China haarscherp zien als de weg naar de uitschakeling van het Westen, zeker Europa, als supermacht. Zo brengen de Marxistisch-Leninistische en Maoïstische doctrines, die sinds de jaren 80 bezit hebben genomen van de milieubeweging, de milieuactivist Samsom en partijen als GroenLinks, het Westen alsnog ten val. Wat een ironie 30 jaar na het failliet van de planeconomie!

Door de nieuw aan te leggen gaspijpleiding 'South Stream' vanuit Rusland en de versnelde bouw van thoriumreactoren in China blijft van een gezamenlijk Europees energiebeleid geen spaan heel, zoals een kind kan begrijpen. Samsom en Nijpels in teletubbyland!

Ik zie nog Liesbeth van Tongeren onlangs op het strand roepen over een lange neus trekken naar Poetin met zijn gas vanwege onze windmolens. Als ik het goed bereken, en weet van anderen, draagt het Energieakkoord aan wind niet meer dan 3% bij aan stroomlevering. Het negeren van dit soort feiten is kenmerkend voor het misleidende wensdenken van de protagonisten van 'hernieuwbaar', waaraan de media graag meewerken. Zij denken een lange neus te trekken, maar dan wel een van Pinoccio. De kosten drukken bovendien niet op de Rijksbegroting maar wel op de energierekening van de belastingbetaler.

Naar mijn mening wordt Europa door het fanatisme van o.a. Eurocommissaris Connie Hedegaard door Poetin en China bij de neus genomen. Die zullen met recht en reden wel een lange neus kunnen trekken dankzij Europa’s beleid om de belangen van de komende generatie te ‘waarborgen’: terug naar de Middeleeuwen toen de energievoorziening 100% duurzaam was ten koste van de Europese bossen.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.