De Europese koers van de VVD
In eerdere analyses heb ik aangegeven dat de politieke ruimte, ook voor de VVD, zich meer en meer aan de rechterkant van het politieke spectrum bevindt.
Ik schreef ook dat ik Halbe Zijlstra, de fractieleider van de VVD in de Tweede Kamer, zie als een veelbelovende politicus die zijn rol als fractieleider zou kunnen gebruiken voor een wat duidelijker, zeg maar centrum-rechts profiel van de VVD.
Het was alsof mijn gebeden verhoord werden, want in een vraaggesprek met dagblad Trouw van begin september sprak Zijlstra heldere taal over het probleem van illegale immigranten. Een probleem dat overigens onlangs tot bizarre tonelen heeft geleid in Calais, waar tweehonderd illegalen de veerboot naar Engeland bestormden. Halbe Zijlstra gaf terecht aan in zijn vraaggesprek met Trouw dat het zó niet meer verder gaat met het lakse en inefficiënte immigratiebeleid van de EU. Óf de EU brengt het eigen huis op orde, óf Nederland moet zelf harde maatregelen gaan treffen, aldus Zijlstra.
De positieve tendens voor de VVD in de peilingen, werd afgelopen alweer doorkruist. Volgens de peiling van Maurice de Hond dit weekend ging de VVD twee zetels achteruit, terwijl de PVV er drie won. Dat had vermoedelijk te maken met het jihadistendebat in het parlement, waar minister Opstelten stuntelde en niet goed kon uitleggen wat er nu precies beoogt wordt met het intrekken van paspoorten van jihadisten en hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Gezien de grote dreiging die er voor de Nederlandse maatschappij uitgaat van deze groep, is een vage minister van Veiligheid en Justitie natuurlijk het allerlaatste waar de Nederlandse bevolking op zit te wachten.
Daarnaast was ook premier Rutte nogal onduidelijk bezig in de EU, om het mild uit te drukken. Na maandenlang gelobbyd te hebben voor een zware financiële portefeuille voor onze huidige minister van Jeroen Dijsselbloem (PvdA), leed dit voornemen kennelijk schipbreuk en accepteerde Rutte het voorstel van EC-voorzitter Juncker om Timmermans aan te nemen in de rol van een soort bureaucratisch coördinator in de Europese Commissie, belast met een aantal speciale dossiers.
Wat ons land hier nu mee opschiet is onduidelijk, want Timmermans staat bekend als een tamelijk eurofiel politicus. Ook zijn H.J. Schoo-lezing onlangs was één grote lofzang op de EU. Er werd door Timmermans geen woord gewijd aan de uitholling van de nationale democratie door de EU (bijv. van het budgetrecht) of aan de vernietiging van welvaart als gevolg van de one-size-fits-all euro (een gemiddeld welvaartsverlies van 10% in de eurozone volgens de Finse denktank Libera). Wel bracht Timmermans zichzelf in vervoering door te stellen dat de Russische president Poetin als de dood is dat op enig moment mensen met blauwe vlaggetjes met gele sterren staan te zwaaien op het Rode Plein. Dit soort retoriek doet het ergste vrezen voor de acties van EC-commissaris Timmermans.
In de tussentijd werden alle posities in de EU die bepalend zijn in financieel opzicht uitgedeeld aan Zuid-Europeanen, wat voor sommigen aanleiding was om te spreken van een knoflookcoup. Naast een Italiaan (Draghi) als ECB-president, zullen we in 2015 de Franse socialist Moscovici (die in eigen land het begrotingstekort laat oplopen en nauwelijks hervormt) aantreffen als de nieuwe begrotingstsaar van de Europese Commissie. Dit werd door parlementariër Louis Bontes omschreven als een junkie plaatsen als chauffeur op de methadonbus.
Dijsselbloem zelf als Voorzitter van de eurogroep van Ministers van Financiën, zal opgevolgd worden door de Spanjaard De Guindos. Met de aanstelling van dit drietal op financiële sleutelposities en de wetenschap dat de bankenunie (lees, permanente transferunie) per 1 januari 2016 voltooid moet zijn, kunnen we het ergste vrezen voor de noordelijke eurozone staten.
Te meer daar de liberalen in Duitsland bij recente verkiezingen weggevaagd zijn, is het belangrijk dat (conservatief-)liberalen in landen als Nederland en Engeland het megalomane EU-project zoveel mogelijk afremmen en hervormen. Er moet dan wel een consequente lijn worden aangehouden. Woorden moeten worden omgezet in daden. Het gaat om uiterst principiële zaken: het behoud van de liberale democratie met essentiële elementen als de trias politica, de vrijheid van meningsuiting of het budgetrecht. Allemaal rechten, die met de dag meer uitgehold worden door de oncontroleerbare EU-bureaucratie.
Terwijl David Cameron op mij de indruk maakt dat hij wel degelijk stáát voor een hervorming van de EU (zie ook zijn solitaire verzet tegen de benoeming van Juncker als EC-voorzitter), blijft het bij Rutte telkens bij woorden, die maar niet gevolgd worden door daden. Onze premier en VVD-leider Mark Rutte heeft steeds aangegeven dat hij zelf niet méér Europa wil, maar een beter Europa. Rutte zag aanknopingspunten bij de Britse wens tot hervormen. Hoe kan het toch zijn dat Rutte zich in Brussel telkens zó makelijk van tafel laat spelen en dat vervolgens presenteert als een overwinning?
