De Europese en Israëlische politiek schuiven op naar rechts, terwijl links blijft radicaliseren

Tijdens de afgelopen verkiezingsperiode in Israël is er door politiek-correcte Nederlandse media weer veel gewezen op de 'verrechtsing' van Israël en hoe negatief dat zou zijn voor het 'vredesproces'. Dat dit laatste onzin is omdat de Palestijnen zelf de tweestatenoplossing al ruim tachtig jaar afwijzen wordt met een politiek-correcte mantel der liefde bedekt.

Hoe zit dat met die Israëlische verrechtsing dan? Het klopt dat de politiek in Israël naar rechts is opgeschoven. Echter, de belangrijkste factor daarin is de teloorgang van links. Waar gedurende 1948-1977 links in Israël continue aan de macht was is dat nu vrijwel ondenkbaar. Hoe is dat gekomen?

Het draaipunt vormden de Oslo-akkoorden uit 1993 die door links met steun van de Arabische partijen met slechts één stem meerderheid tot stand kwam. Een stem die werd afgekocht door een lid van het Israëlische Parlement (Knesset) om te kopen met een fel begeerde ministerpost. Protesten van rechts dat dit akkoord tot veel ellende zou leiden, werden weggewuifd. Wie tegen Oslo was, was "tegen vrede" en werd uitgemaakt voor oorlogshitser, nazi en racist. Dit bleef zo, zelfs toen rechts bleek gelijk te hebben gehad.

Zoals door rechts was voorspeld, gaf de door links in het zadel geholpen Palestijnse leiding onder Yasser Arafat terroristen de vrije hand. De terreur en zelfmoordaanslagen explodeerden in intensiteit en frequentie. En vervolgens had links nog het gore lef om de terreurslachtoffers als onvermijdelijk af te doen door hen een "helaas noodzakelijk offer voor de vrede" te noemen.

Dit leidde tot het einde van een lange periode waarbij het linkse establishment in de media, de wetenschap en de politiek het volk voorhield wat goed zou zijn. Maar toen zorgde het internet en de sociale media ervoor dat er nieuwe, alternatieve informatiebronnen kwamen. Het volk pikte de bevoogding niet meer en de 'verrechtsing' was een feit. De overblijvende linkerflank toonde geen zelfreflectie maar wilde 'rechts' de schuld blijven geven, met allerlei kronkelredeneringen. Kortom: links Israël radicaliseerde. Er ontstonden zelfs allerlei bewegingen in de media (de krant Haaretz), de wetenschap en de politiek die zich pro-Palestijns en anti-Israëlisch gingen uiten.

Uiteraard vervreemdde links zich hierdoor nog meer van het politieke midden. Links werd bij de laatste verkiezingen dus nog kleiner, ten gunste van bijvoorbeeld de nieuwe middenpartij van oud-legerleider Benny Gantz. Met de radicalisering van links blijkt Israël voorop te hebben gelopen.

Deze linkse radicalisering is tegenwoordig ook zichtbaar in andere westerse landen. Links kan alleen nog maar geloven in het eigen gelijk en verkettert andere meningen. Andere meningen worden door links zo vaak discriminerend, fascistisch of racistisch genoemd dat deze termen elke betekenis verliezen. Het gebeurde eerst in de Verenigde Staten, waar president Obama zo overtuigd was van het eigen gelijk dat hij bij belangrijke onderwerpen het Congres buiten spel zette. Hij regeerde steeds meer per decreet en sloot zelfs een atoomverdrag met Iran zonder dit aan het Congres -waarvan een meerderheid tegen was- voor te leggen. Dat was zelfs in strijd met de Amerikaanse wet.

Dit arrogante gedrag zorgde ervoor dat als reactie een rechtse tegenpool als Donald Trump tot president gekozen werd. En net als in Israël leidt dit bij de Democratische partij niet tot zelfonderzoek en reflectie, maar tot een intensivering van de heksenjacht op rechts - zoals de dwaze beschuldigingen van antisemitisme van Trump en van samenspanning met Rusland. In Europa is de radicalisering het meest zichtbaar in Engeland, waar de Labour partij onder invloed van extreem-links doordrenkt is met antisemitisme. Zoiets was vroeger ondenkbaar.

Ook in Nederland is links aan het radicaliseren. In plaats van dat de wetenschap een podium voor het debat is dienen wetenschappers nu zonder uitzondering politiek-correct te zijn. Dit signaleert zélfs de NRC. Wie eigen land en cultuur waardevol vindt, is een fascist. Wie tegen meer invloed van Europa is, is een oorlogshitser. Wie de effectiviteit van de enorme uitgaven aan het klimaat ter discussie stelt, is een 'klimaatontkenner'. Wie tegen immigratie van gelukzoekers is en zich zorgen maakt over de gebrekkige integratie van moslims en dat verband brengt met homo- en vrouwenonderdrukking is een racist.

Uit angst voor die laatste beschuldiging durft de helft van de Nederlanders geen mening te uiten over de 'multiculturele samenleving'. De verkiezingen in Nederland voor de Provinciale Staten lieten zien dat ook in Nederland veel mensen deze arrogante en agressieve houding van links zat zijn. Ja, eenzelfde soort 'verrechtsing' wordt nu zichtbaar in Europa na Amerika en Israël.

Het is tevens de verwachting dat deze trend zich doorzet bij de Europese verkiezingen aankomende donderdag. En links weigert te zien welke bijdrage zij zelf aan deze trend heeft geleverd. Als het klopt dat Israël ons hierin voorging is een verdere radicalisering van links te verwachten. Wat op zijn beurt ertoe zou kunnen leiden dat links verder zal krimpen. Als dat gebeurt krijgt rechts voor een langere periode de overhand. Net als in Israël.