Dr Strangelove van de klimatologie

In een kranteninterview dat diende als opmaat tot de RIO+20–conferentie inzake duurzame ontwikkeling heeft hij weer eens zijn visie uiteengezet over de ingrijpende veranderingen in het internationale politieke en economische systeem, die volgens hem nodig waren. Het interview is enige tijd geleden verschenen, maar is nog steeds actueel.

Van oorsprong is Schellnhuber een theoretisch fysicus – voorwaar een stevige wetenschappelijke achtergrond. Maar thans afficheert hij zich vooral als klimatoloog of eerder klimaatactivist – volgens sommigen zelfs als een wetenschapper die is doorgedraaid.

AGW–protagonisten (AGW = Anthropogenic Global Warming) willen klimaatsceptici uit andere, aanpalende wetenschappelijke disciplines nogal eens verwijten dat zij niet voldoende kaas hebben gegeten van de materie. Zij zouden volgens hen daarom beter doen daarover te zwijgen. Maar dat geldt dus kennelijk niet voor de verkondigers van het AGW–evangelie, zoals Schellnhuber (theoretisch fysicus), Rajendra Pachauri (voorzitter van het VN-Klimaatpanel en spoorwegingenieur) en Al Gore (bestuurskundige).

Maar 'klimatologen' als Schellnhuber gaan nog een stapje verder. Zij zijn dermate overtuigd van die verschrikkelijke dreiging van de opwarming van de aarde (die maar niet wil komen) dat zij zich zonder gêne opwerpen als de redders van de planeet en allerlei aanbevelingen doen voor draconische veranderingen van de internationale politieke en economische orde. Daarmee beunhazen zij schaamteloos op het terrein, waarvan zij weinig tot niets afweten à la 'fools rush in where angels fear to tread.'  In het bijzonder bepleiten Schellnhuber cum suis een beperking van de democratie en overdracht van bevoegdheden aan een selecte groep wijze mensen op mondiaal niveau.

De voor zover mij bekend meest toegankelijk en beste analyse van de gevaren van dit soort ideetjes is te vinden in het briljante boek van Friedrich von Hayek: 'The Road to Serfdom'.

Op de website NoTrikcksZone staat een gastbijdrage van Peter Heller onder de titel: 'Schellnhuber and Ruling the World'.

Ik citeer:

Any fan of Hollywood films following the climate debate knows the objectives of mad scientists: They try to rule the world. With his performance in the FAZ in the run-up to the recent UN-Summit on Sustainability in Rio, Prof. Dr. Hans-Joachim Schellnhuber can be ranked along with the likes of Dr. Strangelove and Dr. No:

The role of climate science remains to put the problem-facts on the table and to identify options for appropriate solutions. The role of politics is then to mobilize the will of the citizens with the aim of implementing decisions that are based on science.”

This demonstrates an odd understanding of democracy. Up to now the “will of the citizens” has always arose from the interests of people and were implemented by electing a goverment that abided to that will. But Schellnhuber wants to turn this on its head. According to Schellnhuber, politics should now tell the citizens what interests they are to have so that measures that follow those prescribed by science will end up getting implemented.

He leaves no doubt about which targets he is pursuing:

What is certain is that we do not only need relative objectives, but also absolute guardrails. And that means for example, as before, 450 ppm of CO2 is to be the maximum if global warming is to be limited to two degrees Celsius. Within these absolute orientation guidelines, the Green Economy can unfold as it likes. I have nothing against economic growth, as long as it does not break through the planetary guardrails.”

Hence, in the future a small group of scientists are to determine which products and ideas we are to use, produce, consume or implement, and which we are not to. A network established and led by Schellnhuber:

As scientists, this time we can deliver our views directly to the centre and convey our message to the official part of the Summit. Just before Rio+20, there’s going to be a ‘Nobel Dialogue’ with about ten Nobel laureates and leading global experts for sustainability. This circle was created through the ‘Nobel Cause’ which we formed in Potsdam in 2007. In order to give science an unmistakable voice of the highest credibility. At Rio 2012 this voice will speak through a memorandum which will be introduced to the round-tables of government leaders and ministers by the representatives of our circle, thus achieving a whole new quality of discourse between scientists and decision-makers.”

Schellnhuber’s idea of rule has a new quality: the dictator acts behind the scenes and no longer provides the possibilities. Instead, he prescribes the limits for development. Governments are not only to act at the executive level, but are also to act as PR and marketing agents for selling these limits to the broader public. The rule of mad scientists thus gets established by the ruled, who then regulate themselves with enthusiasm.
 
This strategy differs totally from one used by Lex Luthor, or green kobolds. Can it be successful?

Lees verder hier.

Te oordelen naar het resultaat van 'Rio+20' heeft de strategie van Schellnhuber en zijn fellow-travellers tot dusver niets opgeleverd. Maar hun royaal gesubsidieerde pseudo-wetenschappelijke agitprop blijft natuurlijk doorgaan.

Voor mijn eerdere bijdragen aan DDS, zie: