Column Sid Lukkassen: 'Zolang kartelkrachten en cultuurmarxisten monopolie op WOII hebben valt er niets te beginnen'

Tristan van Dasselaar schreef een column op De Dagelijkse Standaard waarin hij zijn gal spuwt over de vergelijking die werd getrokken tussen het afnemen van vrijheden in 2020, en Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog:

“Gisteren zag ik een bericht van Forum voor Democratie, met daaronder nog een aantal andere organisaties. Er stond ‘Op 5 mei herdenken we 75 jaar vrijheid’. Daaronder stond 1945-2020 met een kruisje bij de 2020. De vrijheid die wij in 1945 hebben herwonnen, de vrijheid die mijn opa vijf jaar lang niet had, is in 2020 gestorven. Dat is wat op deze poster wordt getoond. Ik spreek er schande van, want vind het walgelijk dat een politieke partij deze poster verspreidt.”

Critici meldden zich snel. “Een jaar geleden maakte NRC dezelfde vergelijking. Op 4 mei 2020 vergeleek de koning de coronacrisis met de oorlog, en drie maanden geleden deed het kabinet het bij de invoering van de avondklok.” aldus Robin de Keijzer. Als zij op de dag waarop Nederlanders hun vrijheid vieren, ook eens reflecteren op de vrijheden die zij het laatste jaar moesten opgeven, dan zijn de deugers direct present om dat te veroordelen.

Michael van der Galiën wijst erop dat de deugers niet boos zijn omdat de Tweede Wereldoorlog gepolitiseerd wordt. “Ze zijn boos omdat FVD dat waagt te doen, een rechtse, conservatieve, libertaire partij. Dat mogen alleen ZIJ, socialisten, doen.” Want inderdaad – deugers doen niet anders dan de Tweede Wereldoorlog politiseren. Neem nu Grunberg die het vergassen van Joden vergelijkt met hoe er in Nederland met Marokkanen wordt omgegaan. Kortom, het is precies zoals Thierry Baudet aangeeft: de trauma’s van de Tweede Wereldoorlog worden voortdurend opgerakeld om dubieuze projecten goed te praten, zoals de Europese eenmaking.

Hierop brengt Van Dasselaar het levensverhaal van zijn opa in stelling. Als kind maakte de auteur een speelgoedpistool. Zijn opa reageerde fel en maakte zijn kleinzoon voor “nazi” uit. Opa wist wat het was om voor zijn vrijheid te vechten en tegen het bevel van de bezetter naar buiten te gaan. Dat was wat heftiger dan binnenblijven omdat je anders door een boa wordt beboet.

Dat argument is nog wel te volgen. Het gaat echter mis zodra Van Dasselaar zich beroept op de wens van de democratische meerderheid. De meerderheid zou hebben gekozen voor Rutte en Kaag (die samen beslist geen absolute meerderheid hebben), en dus zou het lockdown beleid moeten worden uitgevoerd omdat anders de democratische meerderheid zou worden getart.

Ten eerste, hoe zit het in dat geval met de uitslagen van het referendum over de Europese Grondwet, het Oekraïne Referendum en de Sleepwet? Of met het feit dat de coalitie tijdens de Provinciale Statenverkiezingen van 2019 haar meerderheid verloor op de Klimaatwet, die mede de inzet was van die verkiezingen, waarop de oude Senaat de Klimaatwet er met een moordtempo doorheen ramde voordat de nieuwe kon worden geïnstalleerd? Of het feit dat de meerderheid van Nederlanders de massa-immigratie “de grootste fout uit de Nederlandse geschiedenis” noemt en dit desondanks voortduurt? De machthebbers hebben voortdurend lak aan de wil van de meerderheid!

Ten tweede, door die Klimaatwet erdoor te rammen tegen de verkiezingsuitslag in, hebben de partijen die daarvoor verantwoordelijk zijn, gebroken met het sociaal contract. Oftewel ze hebben zich buiten de informele gevoelsband geplaatst die de bevolking samenhoudt binnen één staat. Niets belet de aanhangers van de rechts-realistische partijen nu hetzelfde te doen. Prima als een meerderheid van 51% (mede onder druk van media bangmakerij) een strenge lockdown wil inclusief vaccinatiepaspoorten en alles wat daarbij hoort, maar dan roept de 49% zich uit tot een eigen gemeenschap waarbinnen vrijheid zwaarder weegt dan gezondheidsrisico’s. Het aangrijpende relaas over zijn opa biedt daar geen antwoord op.

Van Dasselaar verwijst naar zijn oma als “de dochter van zijn opa” – dit impliceert dat zijn opa kinderen kreeg met zijn eigen dochter. Dit is mogelijk onbedoeld en komt verwarrend over, maar zo staat het er. Enfin, de auteur lijkt geen moment te overwegen dat wat er vandaag gebeurt, misschien nog wel erger is dan wat geschiedde gedurende de Tweede Wereldoorlog. En nee, er worden vandaag geen Nederlanders in Jappenkampen gestopt zoals destijds, maar wel wordt de grondslag gelegd van een fundamentele transformatie van onze wereldorde.

De nazi’s en de communisten van destijds bouwden aan een totalitair regime. Daarin verdwijnt het onderscheid tussen het publiekelijke leven het privébestaan – alle sociale activiteiten worden gelijkgeschakeld zodat het geheel van het maatschappelijke leven samenvalt met de staat. Dit is ook een belangrijk verschil tussen een totalitair regime en een autoritair bewind – een onderscheid dat deugers meestal niet willen begrijpen.

Een autoritair heerser maakt het verder niet uit wat mensen doen qua verenigingsleven, economische activiteiten en in hun privéleven, zolang ze de politieke macht maar niet uitdagen. Een totalitair regime gaat verder en wil elke activiteit kunnen bijsturen op microniveau. Juist dit is wat we nu krijgen. Als je niet publiekelijk uitgesproken ‘woke’ bent, zul je worden gecanceled en krijg je een beroepsverbod. In China bestaan er ‘social credit’ systemen, inclusief overal gezichtsherkenning: nauwkeurig wordt bijgehouden of burgers, pardon onderdanen, wel het gedrag vertonen dat hun machthebber verlangt. Zo niet, dan krijg je problemen bij onder meer het reizen en het vinden van een woning.

Privé emails en privé app correspondenties worden maar zo op het internet gegooid door types als Jan Dijkgraaf en laatst ook Marc Belinfante bij Wybren van Haga. Dijkgraafs verdienmodel is leven van relletjes en stoken, maar gaat eraan voorbij dat wat hij doet, het hele speelveld verandert voor niet alleen hemzelf, maar ook toekomstige generaties. Het privéleven wordt hiermee publiek, en ieder moet nu een keuze maken voor óf leven in een compromisloze authenticiteit, óf het hoofd buigen en leven in een vervalsing van jezelf. Ondertussen rolt de EU plannen uit om de economie ingrijpend te kunnen dirigeren, onder het mom van ‘klimaat’ en ‘duurzaamheid’.

Terugkomend tot de kern – voor nazi’s en communisten ontbrak de techniek om dit alles diepgaand te monitoren. Ze wilden volledig totalitair zijn maar konden het domweg niet, omdat de technologie onvoldoende fijnmazig was en het leven nog niet was gedigitaliseerd. Vandaag is dit wél het geval, en hierom kunnen de lange termijn gevolgen meer onomkeerbaar zijn dan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vandaag groeien er immers generaties op die niet meer buiten technologie kunnen denken of leven – het is de vraag wie heerst over die technologie. Alleen al omdat het politiek-maatschappelijk debat gedigitaliseerd is: een ontwikkeling die door lockdown beleid is versterkt. De Duits-Koreaanse denker Byung-Chul Han noemt deze vorm van heersen ‘psycho-power’.

Dit alles bij elkaar genomen moeten we concluderen dat het relaas van Van Dasselaar weliswaar emotioneel aangrijpend is. Wie echter de context van het maatschappelijk debat overziet, en kijkt naar de lange termijn, die begrijpt dat het inhoudelijk geen hout snijdt. Wat we leren uit deze discussie is dat zolang de kartelkrachten en cultuurmarxisten een monopolie hebben op het interpreteren van de Tweede Wereldoorlog – en zolang zij die zich patriotten en realisten noemen zich daarnaar schikken, zij het stilzwijgend of via actieve lippendienst – er niets valt te beginnen.

U kunt de artikelen van Sid Lukkassen ondersteunen via BackMe en vergeet niet zijn werk te volgen via Telegram en zijn nieuwsbrief. Beluister ook zijn wekelijkse podcast: de Zuilcast.