Column Jan Roos: Ik kan het misbruik van Barbie voor wat lullige kijkcijfertjes niet meer aanzien

Ik kreeg via een voetbal-appgroepje van een stel kerels het nieuwste seksfilmpje van Barbie toegestuurd. Dan is het voor mij onmogelijk om niet even te kijken. Meestal kijk ik naar dit soort filmpjes uit nieuwsgierigheid, vaak echter ook uit puur voyeurisme.

Maar waar ik normaal van een copulerende vrouw opgewonden raak en mijn ogen flink de kost geef van al het wellustige vlees dat alle kanten opvliegt kon ik alleen maar kijken naar de ogen van het Haagse wicht. Voorheen waren ze bij me bekend om de diepe leegte, als testbeeld zonder bril. Geen ziel, geen gedachte. Er was geen horizon te vinden in haar blik. Dat heeft er alles te maken dat Samantha de Jong, de echte naam van dit hoogblonde reallife-mevrouwtje uit Den Haag, het buskruit niet heeft uitgevonden. Liever gezegd, de kans dat ze überhaupt weet wat buskruit is is zo goed als nihil.

Maar nu zag ik, terwijl een volgetatoeëerde halfaap zijn lusten op haar lichaam aan het botvieren was, een enorme droefheid in haar kijkers. De oogjes, al bijna niet te zien vanwege de klonten mascara in haar wimpers, zonden verschrikkelijke eenzaamheid uit. Het was de blik van iemand die geen idee had hoe nog de weg te vinden naar een normaal bestaan. Naar een doodeenvoudig leven waar het doodeenvoudige meisje geschikt voor is.

Het was de tweede keer dat ze voorbij kwam in een seksfilmpje. Die filmpjes zijn dan zogenaamd gelekt, maar iedereen weet dat het niets anders is dan de zoveelste schreeuw om aandacht. De verslavende aandacht van de media, van mensen op straat, van iedereen die normaal geen greintje interesse in haar zou tonen. Barbies eerste seksvideo was een masturbatiefilmpje dat opgenomen was in een kliniek waar ze zat na een zelfmoordpoging. Ze had zich met drugs proberen te verlossen van alle ellende. Ze was na de zoveelste keer uitgemolken te zijn voor een of andere nietszeggende soap over haar nietszeggende leven in de bijstand gekomen. Haar huwelijk met haar man Michael, een drugsdealer die van de commerciële zender ook steeds een podium krijgt, was op de klippen gelopen. Haar kinderen werden haar afgenomen. Er was geen cent meer, maar nog minder hoop.

De suïcide lukte niet. Nou ja, het was waarschijnlijk niet eens de bedoeling dat het zou lukken. Het was de zoveelste noodkreet. De afgelopen weken is het arme kind weer bijna dagelijks in de media. Een abortus, nog een abortus, toch geen abortus, toch wel een abortus, wel de kinderen, niet de kinderen, dan weer die man en dan weer terug naar die andere man. Altijd iets, maar nooit positief. En nu dus seksfilmpje nummer twee. Aandacht is de drugs waar het kind nog meer aan verslaafd is dan de rotzooi die ze door haar neus snuift.

Ik kan het niet meer aanzien. Het misbruik dat van haar gemaakt wordt voor een paar lullige kijkcijfertjes. En ze weten heel goed dat als ze vragen of Samantha door een hoepeltje springt ze het toch wel weer doet. Het programma Barbie's Begrafenis is waarschijnlijk al in de steigers gezet. Terwijl ze alleen maar op zoek is naar een beetje liefde. Een arm om haar schouder. Rust in dat verwarde koppie.

Dus het wordt eens tijd dat de media haar geen aandacht meer schenken. Ook als ze zelf weer in het nieuws probeert te komen. Zelfs wanneer ze een derde filmpje lekt waar ze iets in haar blote kont uitspookt. Laat haar alsjeblieft los, want zo langzamerhand is het misselijkmakend om te zien hoe dat verloren leven van Samantha de Jong zo wordt uitgevent. Gun haar vrijheid, neem haar in bescherming, en stop ermee.