Column Jan Roos: berichten in De Volkskrant over 'prins Hugo' zijn broddelwerkje en koninklijk nepnieuws

Jan Roos is het niet eens met de wijze waarop De Volkskrant verslag doet van perikelen in het Koninklijk huis. Om dat te illustreren neemt hij de artikelen van Remco Meijer over de kersverse prins Hugo Bourbon de Parme onder vuur. "Een broddelwerkje," zo oordeelt de columnist vandaag.

Ik moet eerlijk zijn, ik heb niet veel op met de monarchie. Ik vind het een veel te dure poppenkast en daarnaast is het een gotspe dat de Koning bemoeienis heeft met onze democratie. Als voorzitter van de Raad van State, het machtigste overheidsorgaan, heeft hij enorme invloed die niet past binnen een modern land als de onze. Maar wat ik vind doet er even niet toe. In dit schrijven gaat het niet over meningen, maar over feiten. In deze tijd van nepnieuws verwacht je van iedere journalist extra aandacht voor zijn werk, want voor je het weet ben je heden ten dage de klos bij de fakenewsbrigade van de Europese Unie.

Daarom vraag ik me af wat er aan de hand is met onder anderen mensen als Volkskrant-journalist Remco Meijer. De beste man schrijft stukjes over het Koninklijk Huis alsof hij er onderdeel van is. Helemaal in de zaak Hugo versus Carlos de Bourbon de Parme. Een aantal weken geleden schreef Remco dat de moeder van Hugo, de bastaardzoon van Carlos, Brigitte Klynstra helaas was overleden. Hugo wil graag de naam van zijn vader dragen met alle titulatuur die daarbij komt. Vandaar dat hij een naamsverandering heeft aangevraagd, maar daar was papa Carlos het niet mee eens. Enfin, kansloze zaak voor Carlos.

Maar goed, Brigitte was dus volgens Remco Meijer hartstikke dood. Toen ik op Twitter hem en de Volkskrant liet weten dat mevrouw Klynstra geen enkele pijp aan geen enkele Maarten had gegeven hing Remco binnen vijf minuten bij mij aan de lijn. Hoe ik het wist dat mevrouw niet dood was. Mijn enige reactie was dat dat nogal een vreemde vraag was van een man die haar zojuist in een landelijk dagblad had doodverklaard. Een rectificatie volgde waar de auteur pardoes vergat te melden dat hij door mij op zijn doodzonde was gewezen.

Je zou toch verwachten dat Remco, wanneer hij de volgende keer over de zaak schrijft, zijn zaakjes en zijn feitjes beter voor elkaar zou hebben. Eén canard maakt immers nog geen zomer. Nou, niets is minder waar. Hier kunt u zijn nieuwe broddelwerkje lezen.

Laat ik er eens wat uithalen. “Hij wordt echter geen lid van het Koninklijk Huis De Bourbon de Parme, want dat is een privéaangelegenheid van het Huis zelf.” Kan Remco mij aanwijzen waar dat Koninklijk Huis De Bourbon de Parme is? Nee, want dat is er helemaal niet. Carlos' aanspraak op de Spaanse troon wordt door werkelijk niemand erkent. Liever gezegd, ze kennen de beste man in Spanje in zijn geheel niet. Er is helemaal geen sprake van een Koninklijk of een ander Huis. Wat er wel is, is de familie. En daar is Hugo nou net lid van geworden door de uitspraak van de Raad van State. Meijer verzint dus een Koninklijk huis. Of hij praat Carlos na die in een droomwereld van fictieve Koninklijke huizen en hertogdommen leeft, maar in ieder geval klopt het niet.

“Om de naamswijziging af te ronden, moet nog een Koninklijk Besluit worden genomen. Ook dat probeerde Carlos te voorkomen, door een procedure aan te spannen bij de Haagse rechtbank. Die zaak verliest de vader.” Meijer doet nu net of koning Willem-Alexander er een nachtje over kan slapen. Dat is weer totale nonsens. Als ik mijn naam wil veranderen in Jan Poepjes volgt er ook een Koninklijk Besluit over die naamsverandering. Het is niets meer dan een standaardsluitstuk van de procedure.

“De baby blijkt een wens van Gitte.” Potverdorie, hier wordt gedaan alsof Brigitte Klynstra een verlanglijstje had waar een baby op stond en hoepla: daar was het opeens. Wederom onzin. Carlos was 26 jaar: oud en wijs genoeg om te weten dat van een potje onveilig copuleren een kind het gevolg kan zijn. Zeker als goed katholiek moet hij toch weten dat gemeenschap enkel en alleen bedoeld is voor voortplanting. Dat journalist Meijer dit soort nonsens opschrijft in een progressieve krant is heel vreemd.

“Gitte wil niet dat de vader zich nog met de opvoeding bemoeit, waarover Carlos later zegt dit te hebben betreurd. Hij draagt wel financieel bij.” Carlos heeft nimmer naar Hugo omgekeken en zijn moeder wenste inderdaad ook niet dat hij dat zou doen. Overigens heeft niet Carlos financieel bijgedragen aan de opvoeding van de jongen, maar prinses Irene. Ze maakte maar liefst 1 miljoen gulden over. Leugen op leugen, weer.

Over Carlos: “Aanspraak op de Spaanse troon maakt hij nog wel, als hoofd van het Huis Bourbon-Parma - een aanspraak die in Spanje niet wordt erkend. Hij voert tevens de in Nederland niet-erkende titel hertog van Parma en Piacenza.” Nogmaals, Spanje wil niets met deze familie van doen hebben, zijn aanspraak op de troon is dus kolderiek. Wat nog sneuer is is het gekoketteer met het hertogdom van Parma en Piacenza. Dat bestaat namelijk sinds 1861 niet meer: Italië is immers een republiek. Een absurde fake titel, waarover journalist Meijer doet alsof het iets voorstelt.

Maar waar het hele artikel niet over gaat is het allerbelangrijkste van deze hele kwestie. Omdat Carlos zo dom is geweest om zich in 1996, overigens onwettig, tot de Nederlandse adel te laten behoren is Hugo, zijn eerste zoon, officieel vanwege de Nederlandse regelgeving omtrent opvolging, zijn opvolger als baas van het Huis de Bourbon de Parme. En daar is het nou allemaal om te doen. Want van bastaardzonen schrikken ze echt niet in de familie. Zo heeft Carlos zelf nog een negroïde halfbroer, maar daar zal Remco Meijer ook wel niet van afweten.